جور دیگر باید دید

سلام دوستای خوبم

انشاله که همتون خوب و شاد و سلامت باشید

اول از همه باید عذرخواهی کنم بابت اینهمه نبودن و دلواپس کردنتون

نتونستم پیام های مهربونیتون را بخونم هنوز... اما نزدیک به 100 تا پیام نشان مهربانی و دلهای بزرگ شماست

از راه دور دستای مهربونتون را میبوسم و امیدوارم چشمهای قشنگتون همیشه پر از نور باشه

قصه از اونجا شروع شد که شب سه شنبه خوابیدم و صبح چهارشنبه وقتی بیدار شدم چشمام تار میدید

نشستم لب تخت و پلک زدم ... یکی... دوتا... سه تا... و دنیام کلا تاریک شد...

یکی از چشم هام دیگه نمیدید و حس میکردم افتادم وسط یه حجم بزرگ از تاریکی... خیلی ترسیده بودم

نمیخوام حال بد اون لحظات را باهاتون به اشتراک بزارم

همراه بابا و مامان خودم را رسوندم کلینیک تخصصی چشم پارسیان ...

تا شب تمام آزمایشات و عکس ها و آنژیوی چشم انجام شد و چشم سالم بود

چشم سالمی که نمیدید

بعدش ارجاع شدم به کلنیک تخصصی مغز و اعصاب

برام ام آر آی نوشتند و یه تجویز تزریق کورتون با دوز بالا که روزانه 4 یا 5 ساعت طول میکشید

از سختی ها و دردها و غصه های اون روزها بهتره که هیچی ننویسم

اینکه چند تا دکتر رفتم و چه کارهایی انجام شد

جواب ام آر آی اومد و همه چیز خوب بود ولی هنوز چشم من نمیدید

دکتر بازم تجویز پالس تراپی کرد... و روز پنجم چند ساعت بعد از پالس تراپی یهو خیلی خیلی بد حال شدم

نفسم گرفت ، یهو با یه ورم شدید روبرو شدم ، و تمام تنم کهیر زد... در عرض یکی دو دقیقه از هوش رفتم و دیگه هیچی نفهمیدم

و این حساسیت شدید دارویی باعث شد که بستری بشم ...

روزهای سختی گذروندم

بعد از این حساسیت یهویی باز یه پروسه طولانی از انواع چک آپ ها شروع شد ...

و در نهایت تصمیم دکتر بر این شد که نیاز به استراحت دارم و هیچ دارویی مصرف نشه

حالا بهترم

کمی دیدم بهتره

هنوز تار میبینم ولی دیگه دنیام سیاه و تاریک نیست

اونقدر دوستام بهم لطف داشتند توی این قصه که نه تنها غصه نخوردم بلکه خیلی خیلی دلگرم تر هم شدم

فهمیدم چه دوستای بینظیر و مهربونی در اطرافم دارم

فهمیدم اونقدر آدمهای ارزشمند و دلسوزی در اطرافم هستند که هیچ غصه ای نمیتونه موندگار بشه...

دوستایی که پا به پام اومدن

دوستایی که توی پالس تراپی ها تنهام نزاشتن

دوستایی که جواب آزمایشها و ام آر آی منو به دکتر های مختلف نشون دادند و دلم را قرص کردند

دوستایی که با دلگرمی ها و دلسوزی ها و مراقبتهاشون واقعا دلم را به زندگی گرم کردند

و حالا بهترم ... اما هنوز نمیتونم به چشمم فشار بیارم

با گوشی هنوزم راحت نیستم و اگه الان دارم پست میزارم دلیلش این هست که اومدم دفترم برای کاری و برخودم واجب دونستم که به شماها خبر بدم

وگرنه با گوشی هنوز نمیتونم خیلی کار کنم

بعضی اتفاقها باید رخ بدن تا ما یاد بگیریم زندگی در لحظه ها را

هرلحظه غنیمت بزرگیه که باید ازش نهایت استفاده را برد

من الان خوب میدونم که حتی از نفس بعدی خودم مطمئن نباشم...

پ ن 1: از تک تک تون ممنونم

هنوز نمیتونم کامنتها را تایید کنم ... اما میدونم که مهربونی و لطفتون نهایت نداره

پ ن 2: نمیدونم به چه زبانی از دوستان خوبم تشکر کنم

پ ن 3: روزهای سخت میگذرن

پ ن 4: برمیگردم ... خیلی زود ... با حالی بینظیر