آب بودم ...

من مطمئنم روزگاری آب بودم

از صبح آفتاب می نوشیدم

میرفتم و هیچ جا نمی ماندم

آب بودم و پر از ماهی های شیطان

آب بودم و پر از سنگریزه های رنگی رنگی

آب بودم و لبریز از صدا و شور

من روزگاری آب بودم و از چشمه ی عشق میجوشیدم

میرفتم و میرسیدم و دوباره میرفتم

هرکسی در چشمهایم مینگریست خودش را میدید

خوده خودش را ... خویشتن خویش را

من روزگاری آب بودم

روان

شاد

روشن

پر از زندگی

لبریز از حیات

می رفتم و می رفتم

تا یک جایی می رسیدم به یک مزرعه گندم

گندم ها را که میدیدم قد میکشیدم لابلای ساقه ها

و بعد با منقار گنجشک ها پرواز می کردم

و بعد از اولین بوسه با ابرها هم آغوش می شدم

من روی ابرها مینشستم و زمین را با اینهمه زیبایی نگاه میکردم

دلتنگ میشدم

باران می شدم

باز میگشتم و دوباره در صبحی دیگر

جاری تر از دیروز

به میان سبزه زار ها میخزیدم

من مطمئنم روزگاری آب بودم