نامه شماره 2

سلام
شماره ی روزهای نبودت از شماره روزهای تحمل من بیشتر شده
شماره روزهای بی توجهیت از شماره روزهای طاقتم فراتر رفته
اونقدر خودم را شخصیتم را و طاقتم را به چالش کشیدم که الان حتی به اصل خلقتم هم شک کردم
اونقدر با خودم کلنجار رفتم که درونم غوغایی نگفتنی داره بیداد میکنه
دیگه الان خوب میدونم که هستند دیگرانی که از من مهم تر و عزیزنرند (البته حق با توست من سر این موضوع با تو بحثی ندارم) اما من مشکلم اینه که فهمیدم هیچ جایگاهی ندارم ... هیچی .... روزهای زیادی اومدند و رفتند و تو هیچ تلاشی برای من نکردی....
از گرفتاری و غصه هات نگو . من اگه از غصه ها و گرفتاریهات بیخبر بودم اینهمه وقت نمیتونستم دوام بیارم
اما .....
غصه ها از مقدار طاقت دلم بیشتر شده....
من هیچی برای تو نیستم؟
بعد از گذشت هشت سال؟؟؟
من الان این وسط چی هستم؟
من حرفهایی که در جواب این حرفها خواهی داد را میدونم
اما من بریدم
شکستم
تو حتی ندیدی
نشنیدی
نه غصه هام را دیدی
نه بی خوابی هام را

زندگی بهم سخت شده .... دیگه کمک نمیخوام ...

دیگه توجه نمیخوام

دلم مردن میخواد

دلم رها شدن از بند این عشق را میخواد

نمیتونم رها شم مگر اینکه بمیرم

رهایی از تو برای من یعنی مرگ

کاش شجاعت داشتم.... کاش خدا را نمیدیدم.... کاش....

پ ن 1 : باز مثل همیشه با چند تا جمله آروم شدم

پ ن 2 : من بخاطر عاشق بودن از خداوند سپاسگزارم

پ ن 3 : همیشه به سادگی دلم را به دست میاری... چرا میزاری به مرز جنون برسم

بعدا نوشت: حال من خوب است و میدانم که میدانی....