میانِ قابِ قلبم در نهان است

سلام

روزتون زیبا

زمستونتون پر از حال خوش

هوا به جای اینکه سردتر بشه ملایم تر شده ...

اصلا قصد نداره زمستونی بشه

آفتاب مهربون و دوست داشتنی زمستونی لم داده روی دیوار و از نگاه کردن بهش لذت میبرم

منتظرم ببینم سرک میکشه این طرف یا نه...

یکشنبه مراسم دومین سالگرد پدرجانم بود

شنبه قبل از ظهر به عمه ها و عمو جان و دایی پیام دادم

گفتم که فردا دومین سالگرد پدرجانم هست ما ساعت 3 و نیم میریم آرامستان و اگه دوست دارند خوشحال میشیم که کنارمون باشند...

هم میخواستم مزاحم کار و زندگیشون نباشم و هم خبر داده باشم

شنبه توی مسیر برگشت رفتم میوه فروشی و پرتقال و سیب و موز خریدم

بعدش هم یک کارتن کیک خریدم

سرراه برای خاله و آلاله که یک کرونای سخت گرفتند فرنی خریدم

رفتم سمت خونه خاله و براشون نان و فرنی و یه مقداری میوه و غذایی که مادرجان پخته بود را بردم

بعدش هم رفتم خونه

با مادرجان میوه ها را چیدیم داخل ماشین ظرفشویی

از اون وکیوم های مخصوص مراسم ترحیم از سال گذشته داشتیم

میوه و کیک ها را گذاشتیم داخل

فردا صبح هم خواهر و مادرجان حلوا درست کردند و حلوا و خرما را داخل ظرفهای مخصوص بسته بندی کردیم و به بسته ها اضافه کردیم

عکس و شمع و عود و گل برداشتیم ساعت 3 رفتیم به سمت آرامستان

نزدیک ترین دوست پدرجانم (پسرعموی مادرجان) زودتر از ما و بدون خبر ما اونجا بود

دیدنش اشک به چشمم میاره ...

باید میومد و شمع و عود روشن نمیماند

یکی یکی عمه ها اومدند

بعد هم پدر و مادر همسر داداش جان بدون اینکه ما بگیم - لطف کردند و اومدند

عموجان هم

اسپیکر برده بودم و هر بار که با سوز میگفت پدر... اشک ما را در می آورد...

مهربونی و محبت اطرافیان قلب آدم را گرم میکنه

یکی از عمه هام یه مدل کیک خونگی درست کرده بود و با خودش آورده بود

خانواده عروس جان هم شیرینی آورده بودند

شیرینی برای پذیرایی برده بودیم

جمعیتمون خیلی زیاد نبود... شاید سی چهل نفر بودیم

بسته ها را تقسیم کردیم و شیرینی و کیک خونگی را هم بین همه تقسیم کردیم

یکشنبه بود و آرامستان خلوت...

یه مقداری از پک ها اضافه بود و وقتی اومدیم بیرون سوار ماشین بشیم بین پیاده هایی که اون اطراف بودند تقسیم کردیم

و نزدیک غروب برگشتیم خونه ...

انگار وقتی برای یه غم بزرگ یه عده ای جمع میشن و به آدم دلگرمی میدن حال آدم بهتر میشه

وقتی برگشتیم انگار باری از شونه هام برداشته شده بود

از همون موقع هم کم کم بهتر شدم و الان حس میکنم آرومترم ...

روتین های زندگی همیشه به من حس امنیت میدن

انگار این روتین هاباعث میشن من به زندگی وصل باشم و حال دلم خوب باشه

حالا این باشگاه رفتن شده یکی از روتینهایی که دوستش دارم و بهم حس امنیت میده

دوشنبه صبح آماده شدم رفتم باشگاه

دانا هم بالاخره بعد از چند ماه کلنجار رفتن با خودش استارت اومدن به باشگاه را زد و دوشنبه اومد

یه کمی خندیدیم

یه کمی شوخی کردیم و در نهایت بعد از باشگاه با هم اومدیم دفتر کار من

بخاری را روشن کردیم و حرف و حرف و حرف...

سرظهر هم دوتایی رفتیم یه پارچه فروشی نزدیک

دوست داشت با سلیقه من پارچه بخره برای یک کت و شلوار

پارچه انتخاب کردیم و بازم کلی شوخی و خنده ...

اینکه از للی دورم کلی از حس های خوب زندگیم را ازم گرفته ...

بعدازظهرها میناکاری میکنم و پر از حس خوبم ...

هرچند کوتاه و مختصر سعی میکنم هرروز یک صفحه هم که شده کتاب بخونم

یه برنامه هایی دارم برای بافتنی کردن ... نمیدونم عملی بشه یا نه

ولی میخوام بدونید که تیلوتیلو با وجود مهربونی تک تک شما دوستای خوب، حال دلش خوبه...

پ ن 1: با پسته و فندوق یه برنامه کاردستی گذاشتیم

یه جوری از برنامه ها کیف میکنن و پیگیرن که خودمم ذوق میکنم

پ ن 2: دارم یه برنامه هایی میچینم

اگه به نتیجه رسید بهتون میگم

پ ن 3:وسطای مراسم سالگرد بودم که آقای دکتر بهم پیام دادند

یه پیام دلگرم کننده و آرام بخش...

اشکم در اومد

ولی یکبار دیگه به خودم یادآوری کردم این زندگی هنوز ارزش زنده بودن را داره ...