زندگی حکمت اوست / زندگی دفتری از خاطره هاست / چند برگی را تو ورق خواهی زد ما بقی را قسمت

سلام

روزتون زیبا 

فصل ها را دوست دارم

روزها را دوست دارم

آفتاب و سایه را دوست دارم

هوای سرد و گرم هرکدوم یه طوری بهم حس خوب میدن

میدونید که عاشق زندگی هستم

میدونید که برای هر لحظه از زندگی ارزش قایلم

اونایی که منو میشناسید میدونید که سعی میکنم زیبایی ها را ببینم

خدا را همیشه نزدیک میبینم

چشمام را باز میکنم و هرطرف سعی میکنم خدا را ببینم ... خلقت زیباش را ببینم

من یه دختر قوی هستم

تمام سعیم را میکنم که بی تفاوت نباشم

برای زندگی ... برای لحظه ها... برای خوب بودن ... برای مهربونی... برای همه چی تلاش میکنم

اما ... این ته پاییز... این روزهای آخر آذر... این هوا ... این ابری بودن ... این آفتاب و سایه ... این بارون زدن ها ...

یه غربت دردناکی ته دلم را زنده میکنه

یه صحنه دردناک این روزها دائم جلوی چشمامه ...

یه غم سوزنده اومده چسبیده ته گلوم ... چنگ میزنه توی سینه ام

لبریز شدم یهو

انگار درد بی پدر شدن توی این روزهایی که شبیه همون روزهاست ... یهو منو آواره کرده

چشمام را میبندم و اون صحنه دردناک توی چشمام روشن میشه ... چشمام را باز میکنم و بازم میبینمش

پر حرفم  و هیچ حرفی ندارم

از آدمهایی مهربونی که دوستم دارن و میخوان بهم دلداری بدن فرار میکنم ...

نمیخوام با کسی حرف بزنم

آقای دکتر سعی میکنه ... ولی من عین یه ماهی لیز از دستاش سُر میخورم...

نمیخوام بشنوم

لبریزم

جا برای کلمات ندارم

حرف تازه نمیخوام

اصلا حرف نمیخوام

یه کلمه ... یه صدا... یه جمله کوتاه ... یهو دلم را آشوب میکنه و چشمه های توی چشمام میجوشه ...

باید بگذره

من بلدم از این روزهای سخت بگذرم

کسی دلواپسم نشه

کسی برام غصه نخوره

من میگذرم

از این لبه ی مرز که بگذرم ... دوباره یادم میاد یه عالمه نعمت ... دوباره شاکر میشم ... دوباره زندگی برام رنگ میگیره

دوباره همه چی معنی پیدا میکنه

ولی باید این چند روز را بگذرونم ...

آروم از کنارم عبور کنید تا چینی نازک تنهاییم ترک برنداره ... بعد خودم با یه لبخند گنده و یه عالمه حال خوب میام سراغتون ...

چقدر مهربونید ...

چقدر دوست داشتنی هستید

چقدر خوبه که هستید

ولی این روزها باید تنها باشم ...

جالبه اصلا دوست ندارم کسی حتی حس کنه توی چه حالی هستم ...

بگذریم ...

میگذره ...

تا دنیا میگذره نباید غصه خورد ...

دیروز خواهر میخواست نذری بپزه ...

عکسش را گذاشتم اینستاگرام

نمیشد عطر زعفران و برنج و کره زعفرانی و مزه شیرین شکر و گلاب را به اشتراک گذاشت...

با مادرجان رفتیم کمکش

مغزبادوم ذوق کرد... قد کشید ...

ناهارمون را برداشتیم و سرظهر رفتیم

بعد هم سرصبر روی کاسه های شله زرد را تزیین کردیم

غنچه های گل محمدی ... زعفران ... خلال بادام ... پودرنارگیل.... دارچین ... 

ته ماجرا با یه حرف مغزبادوم ریختم بهم ...

پر از اشک و بغض شدم ...

خیلی وقته جلوی بقیه گریه نمیکنم

به خاطر خودشون

به خاطر اینکه دوست ندارم گریه کنند...

رسیدم خونه و توی روشویی وقتی داشتم صورتم را میشستم اشک ریختم ...

بعدترش وقتی سجاده نمازم را باز کردم ... دوباره اشکم چکید

بعدتر وقتی داشتم پست اینستا میگذاشتم

بعدتر وقتی ...

وقتی...

سرم که رسید روی بالشت

صدای آقای دکتر را که شنیدم

و ...

صبح بیدار شدم

حالم بهتره

روز تازه ...

رفتم باشگاه و یکساعت از کل جهان جدا شدم

از غصه های دنیا بریدم و رفتم یکساعت ورزش کردم

حالم بهتره ...

خیلی بهترم

این چند روز بگذره بهتر هم میشم ...

نمیخوام هیچی را یادآوری کنم دیگه ... یادآوری چه فایده داره

غصه ها را وقتی تعریف میکنیم باز تازه میشن ... باید بزارم گردو غبار زمان بشینه روی غصه ها

اینطوری کمرنگ میشن

باید کمتر ازشون حرف بزنم 

پ ن 1: عمه جان از باغ خودشون برام نارنگی چیده بود

داده بود پسرعمه و همسرش برامون بیارن

مهربونی گاهی نارنجی رنگ هست...

پ ن 2: مغزبادوم داره برای تمام بچه های کلاسشون کاردستی های نمدی به مناسبت یلدا درست میکنه

مهربونی گاهی قرمز و سبز و سفیدهست ....

پ ن 3: یه کاسه از شله زردها را آوردم برای آقای نانوا

مهربونی گاهی زرد رنگ هست

پ ن 4: مغزبادوم برای خودش جمله های قشنگ نوشته و چسبونده بالاسر تختخوابش...

ازشون عکس گرفتم

میزارم اینستا...

چقدر خوبه خودمون را دوست داشته باشیم