آنچه در من نهفته دریایی ست ....کی توان نهفتنم باشد

سلام

روزتون بخیر

خیلی خیلی مراقب سلامتیتون باشید

هوای اصفهان که به شدت آلوده ست

البته دو روز گذشته آلوده تر هم بود ... امروز هم آلوده ست

مدارس و دانشگاهها تعطیله

میخواستم منم صبح از خونه نیام بیرون ... ولی باشگاه تعطیل نبود...

میدونم توصیه های سلامتی برای این روزها و این هوا را بهتر از من بلد هستید ... رعایت کنید

هیچی مثل سلامتی ارزشمند و مهم نیست ...

پنجشنبه صبح اون آقایی که پیش پیش پول هارد دوربین را ازم گرفته بود بالاخره بعد از یه عالمه بد قولی اومد و چک کرد و مشکل اصلا از هارد نبود

یعنی من واقعا در بی مسئولیتی این مدل آدمها ماندم...

یه آداپتور عوض کرد و تنظیمات دستگاه را چک کرد و چهارصد هزارتومان وجه رایج مملکت را گرفت

بعد هم فرمودند 20 روز بعد پول هارد را میریزم به حسابتون!!!!!

البته که با لبخند گفتم ولی شما وقتی میخواستید برای من هارد بخرید پولش را اول گرفتید ...

فرمودند : بله... و لبخند و تمام ...

واقعا چی بگم ؟؟؟؟

برای ظهر خواهر و فندوق و پسته اومدن خونمون

خاله و آلاله هم اومدند

مغزبادوم و اون یکی خواهر بعد از ظهر اومدند

دور هم بودیم و بالاخره روزمون را سپری کردیم

خواهرجان بعد از مدتها که سعی داشت منو متقاعد کنه برای بوتاکس زدن ... بالاخره موفق شد

قرار شد این هفته برام نوبت بگیره

واقعا از این مدل کارها خوشم نمیاد ولی چه کنم که اونقدر گفت و گفت و گفت تا متقاعد شدم

من مدتهاست برای سلامتی پوستم کلاژن مصرف میکنم

یادمه همینجا به شماها هم توصیه کردم

روتین پوستی و رسیدگی به پوست هم دارم 

ضدآفتاب و آبرسان و .... جز روزمرگیم هست و بهش اهمیت میدم

این مدل کارهای رسیدگی بهداشتی را دوست دارم ... ولی از بوتاکس و ژل و ... خوشم نمیاد...

ولی بهرحال متقاعد شدم و رضایت دادم و قرار شده انجام بدم ... ببینم چی میشه

بالاخره این خط اخم را باید یه فکری به حالش کرد...

جمعه صبح هم با مادرجان رفتیم باغچه

من ته مونده های انارهای پاییزی را به سختی و مشقت از درخت چیدم

مادرجان هم اسفناج و گشنیز و جعفری و شوید از باغچه چیدن

بعدش هم شاهی و تربچه..

توی مسیر برگشت هم رفتیم سرمزار پدرجان

شمعدانی ها غرق گل بودند...

نازها هم اونقدر سرسبز و زیبا شدند که گفتنی نیست

گلها را آبیاری کردیم و اومدیم سمت خونه

بعدازظهر هم یه سری زدیم به دایی جان

البته همراه آلاله و خاله

برگشتم خونه و بساط میناکاری را پهن کردم گوشه سالن

یه زیر انداز پهن میکنم یه جایی که روزهای پاییزی آفتاب پهن میشه همونجا...

بعدش هم شروع کردم به کشیدن نقش شهر قصه ، روی فنجون ها

به این مدل کار میگن مینای هفت رنگ... و مثل مینای سنتی نیست و یه کمی متفاوته...

اما تابستون که برای دوست داداش جان از این مدل فنجون درست کردم خیلی بازخورد های خوبی گرفتم و دیدم همه از این مدل خوششون اومد

این شد که تصمیم گرفتم یه چند تایی فنجان و پیش دستی با این طرح بزنم

آخر شب دوش گرفتم و تا از حمام بیام آقای دکتر بیهوش شده بودند

دیروز یه کلاس آموزشی داشتند و کلی جزوه و یادداشت نوشته بودند و حسابی خسته بودند

بیدارشون کردم و اونقدر خوابالو حرف زدند که دلم نیومد...

یه کمی با یه دوست چت کردیم ... و بعدش بیهوش شدم ...

یهویی کلمات از سر انگشتام جاری شدند...

یهویی بغضم ترکید

یهو ...

اگه ادامه مطلب را نخونید چیزی از دست نمیدید ...

غم ها را نباید گفت ... نباید نوشت ... نباید نشر داد

ولی گاهی باید یادمون باشه که زندگی غم و شادی توامان هست ...

هرچند بعد از رفتن یکی از عزیزای زندگیمون میفهمیم خوشبختی واقعی همون روزایی بوده که ما اصلا این درد را نمیشناختیم ...

تا یه عزیز خیلی نزدیک را از دست ندیم این تجربه را به دست نمیاریم ... و اگه شما یکی از کسایی هستید که اینو تجربه نکردید مطمئن باشید یکی از خوشبخترین آدمهای جهان هستید با وجود تمام مشکلات و غصه ها و دردهاتون ...

  

دوسال پیش همچین روزهایی داشتم با تمام وجودم دست و پا میزدم که هرکاری میتونم بکنم که پدرجانم کمتر اذیت بشه 

اشتهاش را از دست داده بود و درد داشت ... شدید

این روزها اطرافیانمون هرکاری از دستشون بر میومد میکردند

یکی نوبت های بیمارستان را هماهنگ میکرد

اون یکی صبح زودتر از ما میرفت و نوبت را اوکی میکرد

یکی کمک میکرد پدر را ببریم

یکی کمک میکرد داروها را تهیه کنیم

ولی یادمه دستای مهربونش را مینداخت دور شانه هام و تکیه میکرد به من ...

دیگه این روزها... خبری از اون کوه محکم و قوی نبود...

آروم قدم برمیداشتم و دستش که روی شونه م بود را میگرفتم و میبوسیدم

با اون کت مشکی... همیشه مرتب و آراسته لباس میپوشید و حساس بود...

کفشهاش را جفت میکردم جلوی پاش... گفتم میخوای با همین صندل ها بیای... اذیت نشی... گفت زشته !!!!!!

من هنوز همون کفشها را قایم کردم توی جا کفشیم ...

کفشهای نو تر را که نپوشیده بود دادم بره... دادم کسی که شاید بهش احتیاج داره ... ولی اون کفشها...

همین روزها ... زنگ میزدم شیراز... زنگ میزدم صدرا... زنگ میزدم بیمارستان بوعلی...

میدویدم ... میدویدم ... روز نداشتم ... شب نداشتم ... آرام نداشتم ... قرار نداشتم

غذا خوردن عذابم شده بود... چون نمیتونست غذا بخوره ... چون تشخیص نمیدادن که التهاب و خونریزی لوزالمعده پیدا کرده...

میبردمش این بیمارستان ... مرخصش میکردم به خواست خودش ... میبردمش اون یکی بیمارستان

از این مطب... به اون مطب...

زنگ میزدم به این دوست ... به اون دوست ... نوبت این دکتر را بگیرید... اون دکتر...

دکتر صانعی حرف آخر را زد... باید برید شیراز...

دل تو دلم نبود

یهو همه چی آوار شده بود روی سرم

ولی دکتر خودش گفت عجله نکنید وقت هست ....

داداش برای دی ماه بلیط داشت

هی زنگ میزد

میگفتم صبر کن

میگفتم من همه چی را درست میکنم

میگفتم نیا ... میگفتم همون موقع که بلیط داری بیا

میدویدم ... وزن کم کرده بودم ... داغون بودم ... ولی هنوز هیچی تو دلم تکون نخورده بود

داغون بودم از رنجی که پدرم داره میبره

تا اواسط آبان هیچی نبود.. رفت مسافرت ... با پاهای خودش... با مامانم ... دوتایی... با ماشین خودش...

یازده ساعت رانندگی کرده بود.. چیزیش نبود

بعد یهو چی شد... زنگ زد گفت نمیتونم برگردم ... بیا دنبالم...

بعد یهو همه چی افتاد توی سراشیبی...

پرونده ش را حفظ بودم

هرروز صبح میبردمش آزمایشگاه ... سردوازده شیراز... جریمه م میکرد... بکنه ... چه اهمیتی داره ... باید هر صبح آزمایش میداد

نای ایستادن نداشت

نای راه رفتن نداشت

حفظ بودم پرونده پزشکیش را

روند تغییرات داغونم میکرد

میپرسید چطوریه ... میگفتم بهتره ... دروغ میگفتم ... دیگه یواش یواش حال نداشت خودش چک کنه

وگرنه مگه از من میپرسید؟ مگه لازم بود کسی ببرتش؟؟؟؟

یه روز صبح همه چی خیلی بدتر بود...

رسوندمش خونه

پرونده را برداشتم ... هرچی زنگ زدم به اون دکتر لعنتی که پدرجانم سالها زیر نظرش بود جواب نداد

زنگ زدم بیمارستان ... گفتند اینجاست

دیگه هیچی نمیفهمیدم ... ماشین را برداشتم و رفتم

نوبت بهم نمیدادند... شلوغ بود ... یهو اون روم اومد بالا... جیغ زدم ... گریه کردم ... گفتم بزارید دکتر را چند دقیقه ببینم ... من فقط میخوام یه نگاه به این آزمایش بندازه ... بی نوبت رفتم داخل... نگاه کرد.. سرش را تکون داد ... گفتم دکتر جان شما گفتی تحت کنترله ... گفتنی نرو شیراز...

تند تند دوباره آزمایش نوشت ... گفت عصر تکرارش کن... بیار مطب

یه سرم نوشت ... یه آمپول نوشت ... گفتم حالش بده ...

گفتم پرونده ش را ببرم شیراز؟ گفت مریض را نبر خودت برو ... پرونده را ببر

رفتم خانم پرستار را سوار کردم و بردم خونه ... سرم را زد... پول خانم پرستار را دادم ... صداش زد ... بیشتر بهش پول داد گفت خیلی خوب زد ... دردم نیومد...

عصر تکرار کردم آزمایش را

پدرجانم را گذاشتم خونه

برگشتم آزمایشگاه

جواب را گرفتم

بردم مطب

گفتند بشین تو نوبت ... نشستم... جوابها را خوندم... مغزم سوت میکشید ... صبح تا عصر تیترها تغییر کرده بود

رفتم داخل... دکتر نگاه کرد... سرش را تکون داد ... اشکم راه افتاد... تمامه؟؟؟؟؟؟ آخرشه ؟؟؟؟؟ گفت آره ... گفت خیلی بده ...

گفت برسونش شیراز... چطوری برسونمش... چرا اینقدر صبر کردی... حالا که دیگه توانش را نداره ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خدایا....

نشستم روی جدول خیابون و زار زدم ... زار زدم ... بلند بلند ... اونقدر جیغ زدم تا صدام گرفت ...

بعد پاشدم ... بابام زنده ست ... باید هرکاری میتونم بکنم

زنگ زدم داداش... گفتم بیا

گفت تو گفتی نیا

گفتم حالا بهت میگم بیا

بیا که بهت نیاز دارم باید برسی (وسط شام بود... خانمش گفت قاشق را گذاشت زمین و دوید ... باید آزمایش کرونا میداد تا بزارن سوار هواپیما بشه... بلیط را توی آزمایشگاه اوکی کرده بود و حتی لحظه ای صبر نکرده بود)....

زنگ زدم شیراز

گفتند سه روز زمان بزار این آزمایشات و سیتی را انجام بده بعد بیا

افتادم دنبالش... سختش بود ... مریض بود ... نمیخواست ...

داداش جانم خودش را رسوند... صبح شنبه 13 آذر

ساعت 3 صبح رسید ... بیدار مونده بودم تا بیاد

سوارش کردیم رفتیم شیراز...

بدحال بود ... بد حال بود... بدحال بود...

صدرا را بلد نبودیم ... مسیر ناآشنا بود... جا نداشتیم ... بلد نبودیم ... بلد نبودیم

روزگار یادمون داد ... یاد گرفتیم

یکی دو روز گذشت ... سریع تشخیص دادند مشکل لوزالمعده را ... سریع اقدام کردند ... خوب شد ... سرحال شد ... شروع کرد غذا خوردن

حرف زد ... امیدوار شد ... ما هم امیدوار شدیم ... هی خندیدیم ... شوخی کردیم ... خودش برامون گل خرید

مرخصش کردند... گفتند توی روند انجام آزمایش تا پیدا شدن کبد لازم نیست بستری باشه...

گذاشتند اولویت اول... اول... اول... توی بیمارستان اولویت اول پیوند بود... نمیفهمیدم ... این کلمات اونوقت اینقدر سنگین نبودند... اینقدر درد نداشتند....

خودش باهامون شوخی میکرد سرقضیه پیوند...

خودش پیشنهاد داد بریم شاهچراغ

برامون مسقطی خرید... برامون شکلات خرید ... گفت از این لوبیا چشم بلبلی های خیلی ریز فقط اینجا هست ... بخرید ... دوست دارم ...

نا نداشت ... با ویلچر برده بودیمش ولی روحیه ش عالی بود

پرونده پیوند را تشکیل داده بودیم ... میخندید... شوخی میکرد... از بعد عمل میگفت

از مهمونی ها ... از دور همی ها ... از اینکه برای عید ... برای عید ... برای عید...

اینترنتی میخواست نهال سفارش بده ...

به همه زنگ زد

تصویر زنگ زد

اونا اونطرف گریه میکردن... من میگفتم پدرجانم خوبه که ... اونا میدیدن که خوب نیست ... من نمیدیدم...

همه چی خوب شده بود.. همه چی بهتر بود... بعد یهو ... طوفان شد ... شعله خاموش شد ...

شب جمعه عروس جان رسید ... ذوق کرد .. خندید .. گفت ازمون عکس بگیر

بعد خسته شد دراز کشید ...

عروس جان با پدرمادرش اومده بود

یه عالمه سوغاتی براش آورده بود... دعواش کرد ... گفت مگه نگفتم چیز نیار... فقط خودت بیا... دوستش داشت.. مهربون بود...

اونا رفتند هتل

اصرار کرد بمونن... همه که رفتند گفت فقط تو بشین میخوام حرف بزنم

دستم را گرفت ... به همه گفت برین بخوابین...

حرف زد ... حرف زد ... از هر دری گفت ... سفارش بقیه را میکرد ... سفارش آدمای دور

حرف زد ... حرف زد ... دستم را ول نمیکرد ... من هیچی نمیگفتم ... عادت داشتم ... زیاد حرف میزدیم قبل ترها

بازم حرف زد... مامانم را میدیدم که گریه میکنه... عروس جان نشسته بود دعای توسل میخوند

داداشم که اصلا خواب نداشت ... خواب بود...

و پدرجانم حرف میزد... حرف... حرف...

بعد یهو خسته شد ... خوابید...

صبح جمعه گفت برین نون تازه بگیرین... نخورد...

چی شد ظهر اون جمعه ... یهو دیدم خیلی داره حرف میزنه... از توانش بیشتر.... لابلای حرفا یک کمی از حال میگه یه کمی از گذشته

انگار ذهنش بهم ریخته

رسوندمش بیمارستان

بستریش کردن...

گرسنه بود... غذا بهش دادم

آب میوه خواست بهش دادم

ماست خواست ...

شب شد ... دیگه حرف نمیزد... فقط نگام میکرد... یادآوریش آتیشم میزنه... آتیش میگیرم... نگاه ...

مامان زنگ زد ... نزاشت بمونم

اومد پیشش...

شب خوابید

صبح بیدار شد... مادرجانم هرکاری کرده بود صبحانه را نخورده بود

گفته بود دوست ندارم

دوست نداشت ... نان و پنیر خالی دوست نداشت

گفتم برات بیارم صبحانه ... تصویری حرف زد... گفت نه ... گفت میل ندارم

ظهر شد... ناهار آوردن... مامان به زور چند قاشق بهش داده بود... گفته بود میل ندارم ... بزار بخوابم وقتی بیدار شدم ...

خوابید ... بیدار نشد...

رفت تو کما...

دیگه بیدار نشد...

من رفتم پیشش... دیگه هوشیار نبود

یکشنبه ... بیدار نشد

دوشنبه بردنش آی سی یو....مراقبت ویژه ...

دیگه نمیزاشتن بمونیم پیشش...

با التماس میرفتم سر میزدم ...

سه شنبه

چهارشنبه همه اومدند... خواهرها.. همسراشون... بچه هاشون ...

عمه ... شوهر عمه ... 

بابا و مامان عروس جان هم مونده بودند

یکی یکی با التماس رفتند بهش سرزدند... توی کما بود

ولی برای خواهرام عکس العمل نشون داده بود...

اشک از گوشه چشمش چکیده بود

میرفتم بالای سرش در گوشی حرف میزدم ... یواشکی میرفتم ... پرستار حالم را میدید اجاره میداد

ذکر میگفتم در گوشش...

دست به دعا بودیم ...

پنجشنبه شد ... باز التماس کردم .. رفتم قسمت پیوند ...

هی رفتم و هی اومدم ... چند بار اون سربالایی صدرا را رفتم و اومدم؟؟؟؟؟

چقدر با داداش نشستیم روی اون جدول سیمانی و زل زدیم به پنجره اتاقش.... شبا راهمون نمیدادن داخل... میشستیم توی حیاط... سرد بود...

وقتایی که راهمون نمیدادن ... بازم توی حیاط میماندیم...

اون شب که بارون میومد... اون شب سرد که دوتامون منجمد شده بودیم و تکون نمیخوردیم ... دستامون یخ زده بود و دیگه هیچی حس نمیکردیم

اون شبی که میخواستن از گردنش رگ بگیرن و داداشم از دیدنش بیهوش شد...

من چقدر سنگم ... چطوری جای همه ایستادم؟؟؟؟

جمعه... تمام شد... ساعت ده و پنجاه و پنج دقیقه...

تمام شد... شروع شد...

احیا...!!!!! نشد!!!!!

یکباره رفت

دستاش را بوسیدم

صورتش سرد بود... کاش اونطوری نمیبوسیدمش...

اون سرما رفت توی مغزاستخونم ... دیگه گرم نمیشه ... اونقدر که اون دستای سرد یادمه ... دستای گرمش یادم نیست

بقیه ش را نمیگم ...

گفتنی نیست...

بقیه ش دیگه توی کلمات جا نمیشه ...

بقیه ش ته دلم رسوب کرد... بقیه ش سنگ شد و موند کف اقیانوس ذهنم ...

کلش شد 20 روز...

طاقت درد کشیدنش رانداشتم ... ولی دلم میخواست بود و ازش نگهداری میکردم...

خودش نمیخواست بیمار باشه... کوه بود... نه برای من ... برای همه اطرافیانش...

این درد تمام نمیشه ... فقط یاد گرفتم با همین درد باید به زندگی ادامه بدم ...

این روزها؟؟؟؟؟؟؟؟؟ این روزها... هوا ... سرما... آفتاب.... نور... عکسش.. عکسش... عکسش.... همه چی یادآوری میکنه...