بعد از یک غیبت طولانی ... سلاااااااام

سلام به همه دوستای خوبم

سلام من را با عطر نان بخوانید ...

امیدوارم روزگارتون گرم و دلتون پر از امید باشه

یه مدت زیادی هست که نشده بیام و بنویسم

شاید تنبلی میکنم که با گوشی پست نمیزارم

ولی پست را باید بیام اینجا - بشینم پشت سیستم و تند تند و یه نفس تایپ کنم

اونقدر تند تند که انگار دارم رو در رو باهاتون حرف میزنم

از سه شنبه صبح روز تولدم دیگه نشده براتون بنویسم

تا اونجایی گفتم که روز قبل از تولدم توسط خاله ها و خواهرا سورپرایز شدم

اما روز بعدش بعد از نوشتن پست ... للی و دانا اومدن و با یه کیک خوشگل سبز رنگ و کادو منو سورپرایز کردند

یعنی برق خوشحالی توی چشمام بود که عمه و شوهر عمه زنگ زدند و گفتند یه کار تایپی دارن

نمیخواستم لحظه ای از حضور دوستام را از دست بدم برای همین گفتم امروز نمیتونم

اما چند دقیقه بعد دیدم اونا هم با یه کیک قرمز خوشگل توی دستاشون اومدند که سورپرایزم کنند...

یعنی خیلی خودم را کنترل کردم که اشک نریختم از اینهمه مهربونی که در اطرافم هست ...

دور هم نشستیم و کیک و نسکافه خوردیم و لبخند پررنگ روی لبهای هممون بود ... خدایا شکرت

برای ناهار دوستام را برداشتم و سرراه از عموجان همبرگر گرفتم و رفتیم خونمون

مامانم همون آمروی معروف اصفهانی را پخته بود و یه میز خوشگل با سبزی خوردن و ترشی و یه عالمه مخلفات چیده بود...

همبرگرها که دست نخورده باقی موند

با للی و دانا تا عصر نشستیم و حرف زدیم و کتاب نقاشی که مغزبادوم برام آورده بود را رنگ کردیم

دیگه تاریک بود که دوستام رفتند

چهارشنبه روز خیلی شلوغ کاری بود

چند روز بود سفارشها را تحویل نداده بودم و اونقدر تولد بازی کرده بودم که همه کارها تلمبار شده بود

برای همین از صبح زود اومدم و تا ساعت نزدیک 6 هم بدون خوردن ناهار و حتی یه جرعه آب ماندم و کارها را تحویل دادم و رفتم سمت خونه

البته در این بین مرتب و منظم باشگاهم را هم میرفتم

پنجشنبه صبح رفتیم باغچه و یه عالمه کار کردیم

بعدش مزار پدرجان

عصرش مغزبادوم و خواهر و همسرش اومدن خونمون

جمعه صبح بیدار شدیم و با خاله و آلاله و مادرجان رفتیم که یه سری به زاینده رودی که دوباره جان گرفته بود بزنیم

اونقدر شلوغ بود که اصلا جا برای پارک ماشین و ماندن نبود

اینطوری شد که یه دوری توی ناژوان شلوغ زدیم و رودخانه پر آب را دیدیم و برای ناهار هم رفتیم رستوران محمد

ناهار سفارش دادیم و موسیقی زنده شون بی نهایت زیبا بود

آلاله ازشون خواست برامون آهنگ تولد بزنن و اینطوری یه پارت دیگه تولد داشتیم ...

فیلم این قسمتی که توی رستوران بودیم و آهنگ تولد مینواختند را براتون گذاشتم اینستا

اما فکر میکنم هیچکدومتون یک دقیقه فیلم را حتی حوصله نکردید تا آخر نگاه کنید....

حالا چرا این حرف را میزنم؟ چون خودم برای لحظاتی توی فیلم بودم و هیچ عکس العملی بابت این قضیه دریافت نکردم و این عجیب بود...

بعد ازظهر جمعه را رفتیم خونه خاله جان و دور هم بودیم و زودتر برگشتیم خونه

از قبل تصمیم داشتم که شنبه برم یه سری به آقای دکتر بزنم ... اما از سه شنبه هرچی سعی کردم بلیط اتوبوس رزرو کنم جا نبود که نبود

همه اتوبوس ها رزرو بودند و هیچ جای خالی نبود

ولی من دائم در حال رصد کردن بلیط ها بودم که شاید کسی کنسل کنه و یه جا برای من باز بشه

ساعت 7 شب بود که دیدم ترمینال یه اتوبوس ساعت 8 صبح به برنامه ش اضافه کرد...

از ذوق نمیدونستم چیکار کنم

تا من زنگ بزنم به آقای دکتر و ببینم برنامه شون اوکی میشه یا نه توی 10 دقیقه 16 صندلی پر شده بود

دیگه عجله ای یه جا رزرو کردم و کوله پشتیم را آماده کردم

شنبه صبح زودبیدار شدم

بلیط برای ساعت 8 بود

دوش گرفتم و صبحانه خوردم

ساعت یک ربع به 7، شروع کردم به تلاش برای گرفتن اسنپ... نبود که نبود...

دیگه وقتی ساعت از 7 و ربع گذشت استرسم شدید شده بود...

کوله م را برداشتم و پریدیم توی کوچه ... بدو بدو خودم را رسوندم به خیابون ... نفس نفس میزدم که یه ماشین نگه داشت

سوار شدم و گفتم لطفا منو ببرین ترمینال کاوه ...

بنده خدا گفت دخترم شما عین دختر خودمی... دیدم خیلی استرس داری سوارت کردم ... من نهایت تا ایستگاه بی آر تی میرم ...

وای داشتم از استرس میمردم

جلوی ایستگاه بی آر تی پیاده شدم و به هر ماشینی التماس میکردم که فقط منو با خودت ببر

یه پراید ایستاد یه آقای جوان بود ... گفت مسافرکش نیستم ولی به خاطر استرستون مسیرم تا سه راه سیمین هست ....

سوار شدم و تشکر کردم ساعت 7 و نیم رسیدم سه راه سیمین ... اون آقا هم ازم پول نگرفت

سه راه سیمین همیشه تاکسی برای ترمینال هست ... ولی... ولی... نبود که نبود ... گفتند همه این ساعت سرویس مدرسه دارند و هیچ تاکسی ای نبود

یه تاکسی اومد و گفت که تاکسی ترمینال نیست .. خالی بود .. خواهش کردم منو دربست برسونه ترمینال... گفتم ساعت 8 بلیط دارم

گفت : نمیرسی... الان اتوبان قفله...!!!!!

راست میگفت... اتوبان شلوغ بود...

ساعت 8 رسیدیم روبروی ترمینال... دیگه دیدم تا تاکسی بره اون سمت خیابان دور بزنه ... ظهر شده

پیاده شدم و پریدم روی پل عابر پیاده

بدو بدو وارد ترمینال شدم و بلیطم را نشون دادم و با آخرین توان تا ایستگاه اتوبوس دویدم ... ساعت 8 و ده دقیقه رسیدم به اتوبوس...

منتظر من ایستاده بودند... دیگه از شدت نفس نفس زدن هیچی بهم نگفتند که اگه میگفتند هم حق داشتند...

سوار شدم و در را بستند و راه افتادند

از بس دویده بودم هلاک بودم - کاپشنم را در آوردم و کوله را جا دادم بالای سرم توی باکس اتوبوس و نشستم ...

از استرس زیاد حالت تهوع گرفته بودم و اصلا حالم خوب نبود

یه کمی که گذشت سردم شد و کاپشنم را پوشیدم و سعی کردم یه فیلم ببینم و آدامس بجوم تا بهتر بشم ...

دیگه نمیدونم چه ساعتی رسیدم ... دیدم حضرت یار نیومدند ترمینال ... فرمودند نیم ساعت دیگه میرسم بهت ... منم دیدم این چه کاریه خودم تاکسی گرفتم و رفتم سمت دفترکارشون ...

وقتی میشینم کنارش دیگه جهانم متوقف میشه ... همه چی آروم میشه ... همه چی از حرکت می ایسته

گفت اول بریم ناهار... گفتم خیلی گرسنه نیستم

رفتیم یه کافی شاپ و من قهوه سفارش دادم و ایشون که اصلا قهوه خور نیست به خاطر همراهی با من کاپوچینو سفارش دادن

همه شکرها را هم خالی کردند توی فنجونشون

برای تولدم یه جاکارتی چرم خریده بودند... چرم قرمز

گفتم میدونی کیف پول قرمز ثروت را جذب میکنه... سر این موضوع کلی حرف زدیم و خندیدیم و شوخی کردیم

بعدش رفتیم ناهار

بعد از ناهار جلسه داشتند ... میخواستند منو ببرن دفترشون که گفتم باهاشون میرم ... یه دوری زدیم و جلسه را کوتاه برگزار کردند و ...

بعدازظهر ازشون خواستم منو ببرن قم ... البته خودشون یه کاری داشتند اونجا

توی یه مسجد بین راهی نماز خوندیم

با ملیحه قرار گذاشتیم

رفتیم حرم ...

ملیحه ی عزیزم را از نزدیک دیدم و انگار هزارسال بود که میشناختمش... الان که دارم مینویسم دلم براش تنگ شد!

یکشنبه بعد از صبحانه سوار تاکسی شدم و برگشتم اصفهان

بعدازظهر رسیدم و سریع مشغول بستن چمدان شدیم

دوشنبه ساعت 12 پرواز داشتیم برای مشهد

صبح دوشنبه بیدار شدیم و آماده شدیم و با ماشین رفتیم سمت فرودگاه

مادرجان میخواستند زودتر برن که خیالشون راحت باشه منم به دلشون راه اومدم و ساعت ده نشده فرودگاه بودیم

آقای دکتر هم تصمیم گرفتند در همین زمانی که ما داریم میریم مشهد ، بیان مشهد... همون روز با کمی اختلاف ساعت...

و اینطوری شد ...

پرواز ساعت 12 بود و بعدش هم ترانسفر اومد و تا برسیم هتل فقط اشک و اشک و اشک

بند دلم پاره شد ... رسیدم اونجا ... انگار رسیده بودم به یه جای آشنا و باید درد دل میکردم ...

رفتیم هتل و ناهار خوردیم بدو بدو رفتیم حرم ...

اونقدر نزدیک بودیم که کیف کردیم ...

از حرم برگشتیم و شام خوردیم و مادرجان خسته بودند و رفتند توی اتاق برای استراحت ... و من...

دوباره برگشتم حرم ... اینبار با حضرت یار

یکبار دیگه جهان ایستاد... کل زمین برمدار دل من چرخید...

با حضرت یار ایستادم توی صحن مسجد گوهرشاد

اون گوشه ای که گنبد طلا پیداست..

بعد آقای دکتر دستش را گذاشت روی سینه اش... شروع کرد به گفتن...

دیگه اشک نبود... لبخند بود... ناخودآگاه ...

نمیدونم قلبم میزد یا ایستاده بود... نمیدونم چرا تمام جهان داشت دور ما میچرخید ... نمیدونم چی میگفت که اینقدر دلنشین و خوب بود

هیچی نمیفهمیدم ... فقط میفهمیدم از چیزهایی که میشنوم ... از هیاهوی خاموشی که در اطرافمه... از اون همه انرژی که توی محیط هست ، لحظه لحظه مست میشم ... 

گفت و گفت و گفت ...

کم لباس پوشیده بود... زودی فرستادمش بره هتل و خودمم برگشتم هتل... اما مست مست ...

سه شنبه باز نماز صبح با مادرجان رفتیم حرم

نماز ظهر رفتیم حرم ... سیر نمیشدیم ... عین تشنه های به آب رسیده ... فقط و فقط حرم ...

تو رواق ها ... توی بست ها ... زیر سقف ها ... یه روز نماز را زیر آسمون خوندیم ... یه روز توی این رواق... یه روز گوشه اون مسجد ... هر روز یه جا...

باز شب شد ... بعد از نماز مغرب و عشا با مادرجان باز رفتیم سمت ضریح... بعدش برگشتیم هتل و شام

مادرجان رفتند برای استراحت و من باز رفتم به سمت حضرت یار

اینبار صحن جمهوری... روبروی گنبد ... نزدیک بست شیخ طوسی...

نشستیم بیرون ... برام حرف میزد و من محو صداش بودم ... نمیدونم چرا تا حالا هیچوقت ازش فیلم نگرفته بودم

گوشی را در آوردم و همینطوری که حرف میزد فیلم گرفتم ...

بهش گفتم انگار یه بار دیگه اینجا عاشقت شدم ... یه بار دیگه از اول... یه بار دیگه شدید تر از قبل ... یه بار دیگه با یه مدل جدید ...

گفت پس یه بار دیگه جلوی همین گنبد باهام پیمان ببند... دستم را گرفت ... دستاش گرم بود... دستای من یخ زده بود

گفت سردته؟؟؟؟ گفتم خدا میدونه نه سرما میفهمم نه گرما... مستم ... تو خلسه ام ... انگار بار اولی هست که میبینمت...

نمیدونم چقدر کنار هم بودیم ...

رسیدیم به چهارشنبه... از مغازه ی نزدیک هتل زعفران و هل و دمنوش و ادویه خریدیم ...

نمیشه که دست خالی برگشت

مادرجان برای فسقلیا بلوز بافت خرید ... ولی از همون مغازه های نزدیک هتل... چون نمیخواستیم اصلا وقتمون را صرف کاری جز زیارت بکنیم

بعد یه جایی چشممون خورد به ماشین های کوچولوی فلزی... از اونا هم براشون خریدیم

باز رفتیم حرم ... زیر زمین ... بالا ...

اومدیم هتل ناهار خوردیم و باز رفتیم

و تا شب اونجا بودیم ... شب اومدیم هتل و شام

بعدش مادرجان رفتند اتاق تا چمدان را مرتب کنند و آماده بشن برای رفتن

ولی من بازم رفتم حرم ...

با آقای دکتر باز رفتیم سمت همون رواق های بست شیخ طوسی...

گفت بریم یه جایی داخل بشینیم که کمتر سردمون بشه

کفشهامون را داد به کفشداری...

بعد نشستم یه گوشه خلوت ... آروم ... بدون هیاهو

دستم را گرفت گفت ببینم یخ نکردی امشب؟؟؟؟

قرآن را باز کرد و شروع کرد به خوندن ... منم ازش فیلم گرفتم ... دلم میخواست تا آخر جهان همینطوری نگاش کنم

از توی قاب گوشی مزه نمیده ... باید کنار یار بشینی... باید عطرش را نفس بکشی...

حرف زدیم ... بهش غر زدم ... گوش داد... مهربونی کرد... کلا آرومه... کلا صبوره ... کلا بی آزاره...

نمیدونم چقدر گذشت ... ولی وقت رفتن بود... تا دم باب الجواد اومدم دنبالم ...

بعد همونجا رو به ضریح ایستاد و یه چیزایی گفت ... بعد هم منو بوسید ...

من برگشتم ... ولی فکر کنم یه تکه از من همونجا ماند

یه عالمه از هوای حرم هم در ریه هام باقی مونده

یه عالمه از اون انرژی وارد جان و روحم شده ...

با هم که حرف میزدیم گفتیم ببین بیشتر این آدمها که اومدن اینجا با درد و غصه هاشون اومدن ... اومدن که یه گره ای را باز کنند ... اما اونچه بین همه این آدمها مشترکه و باعث اینهمه انرژی خوب و مثبت در این فضا شده ، امید هست ... نور امیدی که در قلب تک تک آدمهایی که میان حرم هست و در صورت تک تک شون میشه این امید را پیدا کرد...

خلاصه که همو بوسیدیم و جدا شدیم

پنجشنبه صبح برای نماز رفتیم حرم ... یه کمی ماندیم و برگشتیم هتل

چمدان را برداشتیم و اتاق را تحویل دادیم

قرار بود پرواز ساعت 9 باشه برای همین 7 و نیم ترانسفر اومد دنبالمون و رفتیم فرودگاه

پرواز بیشتر از یکساعت تاخیر داشت

اومدیم سمت خونه

پرواز آقای دکتر عصر بود

رسیدیم اصفهان و ماشین را از فرودگاه برداشتیم و رفتیم دنبال خواهر و فندوق و پسته

بعدازظهر هم مغزبادوم و خواهر و خاله جان و آلاله اومدند اونجا

تا آخر شب هم ماندند

جمعه هم با مادرجان حسابی تمیزکاری کردیم ... جارو برقی و تی  و گردگیری

چمدان را باز کردیم و شستنی ها را شستیم و بقیه وسایل را فرستادیم سرجاهای خودشون

و اینگونه پرونده مسافرت بسته شد!

شنبه صبح رفتم باشگاه و برای ماه جدید ثبت نام کردم

اومدم دفتر و اونقدر کارهای عقب مانده داشتم که نرسیدم پست بنویسم ....

پ ن 1: به یاد خیلی هاتون بودم و ازتون یاد کردم و برای اجابت دعاها و آرزوهاتون دعا کردم

وبلاگ را توی صحن باز کردم و هرکی هرچی گفته بود به گوش امام رئوف رساندم

هرچند میدونم هرجای این عالم باشید، صداتون به گوششون میرسه

پ ن 2: دیروز تولد دانا بود

بهش تبریک گفتم و با للی قرار گذاشتیم فردا بریم خونشون

پ ن 3: اونقدر این پست طولانی شد که بهتره دیگه چیزی نگم و بقیه حرفام را بزارم برای پست بعدی...