بالا و پایین زندگی

سلام

روزتون قشنگ

امروز آخرین روز از سن 42 سالگیم هست

به نظر من آدم بعد از 40 سالگی باید هر روز بزرگتر بشه

عین یه درخت ... باید پربارتر بشه .. افتاده تر بشه ... عمیق تر بشه

دیگه از بعد از 40 سالگی باید هر روز یه چیزی یاد بگیری... باید به پختگی برسی

دهه پنجم زندگی زمان قشنگیه برای اینکه برای هیچی عجله نکنی و هر لذتی را کوچولو کوچولو مزمزه کنی

توی دهه پنجم یاد میگیریم که هر فرصتی غنیمته .. ممکنه تکرار نشه ... باید از ثانیه هایی که داریم لذت ببریم

دهه پنجم دهه قشنگیه

دیگه زندگی را اونقدرا سخت نمیگیری... برای زندگی حریصی و برای خیلی از مسائل آرام ...

توی این دهه زندگی هر روز بهم یه درس میده

دیگه نه چیزی اونقدرها غمگین میشم و نه دیگه به اون عمق قدیم شاد...

همه چیز در نظرم نسبی هست ... روی آب شناورم و دارم از آفتاب بالای سرم لذت میبرم ... به همین سادگی...

دیروز مادرجان باهم اومده بودن دفتر

یه مقداری خرید کردند

ساعت نزدیک 12 میخواستیم باهم بریم یه کاری انجام بدیم ...سوار ماشین شدیم و تا کوچه بعدی رفتیم که یهو چشممون افتاد به خاله جان و آلاله...

داشتند میومدند که منو سورپزایز کنند

واقعا هم ذوق کردم

دیگه سوارشون کردیم و برگشتیم دفتر

آلاله با خودش اسپیکر آورده بود و آهنگ تولد

یه کیک کوچولوی خوشگل و یه عالمه مهربونی...

عکسم را گذاشتم اینستاگرام اونقدر که اون لحظه را دوست داشتم 

یک ساعتی دور هم بودیم و بعدش نخود نخود هرکه رود خانه خود ...

سرراه میوه خریدیم و رفتیم خونه

کمک مادرجان یه کمی خونه را تمیز مرتب کردم

یه جای سیب زمینی پیاز خریده بودیم که برای داخلش با پارچه چارخونه ای که مادرجان خریده بود روکش دوختم

و اینطوری روزمون را سپری کردیم

امروز صبح هم بدو بدو رفتم باشگاه

هوای اصفهان اونقدر آلوده ست که مدرسه ها تعطیلن

واقعا نمیشد نفس کشید

ورزش کردیم و خندیدیم و به مربی گفتم که امروز آخرین روز از 42 سالگیم هست و هم رو بوسیدیم...

زندگی همینقدر برای من ساده است ...

بدو بدو بعد از باشگاه رفتم یه خرید کوچولو کردم

یه خرید برای یه پس انداز هم باید انجام میدادم که اونم انجام دادم

و بعد اومدم دفتر...

همسایه های مهربون آش رشته پخته بودند و تا من از ماشین پیاده شدم یه ظرف آش رشته خوشگل و خوشمزه دادن دستم ...

گذاشتم توی ماشین تا در را باز کنم ...

براتون نگم که در باز نشد که نشد...

قفل کتابی در گیر کرده بود و هرکاری کردم باز نمیشد

از آقای تعمیرکار سرکوچه خواهش کردم یه نگاهی بهش بندازن...

ایشون و پسرشون هم اومدن ... ولی باز نشد که نشد

آقایون همسایه زنگ زدند به قفل ساز و طی مکالمات تصمیم گرفتند که قفل را ببرند...

خودشون دستگاه برش آوردند و ...

و اینگونه شد که به سختی اومدم و باید دوتا کار واجب را به سرانجام برسونم ...

پ ن 1: از اینهمه محبتی که با دیدن عکسم نشون دادید متشکرم ...

پ ن 2: باید برای ورود به 43 یه منم بلند و بالا بنویسم ولی الان فرصتش را ندارم

پ ن 3: زندگی مثل همیشه بالا و پایین های خودش را داره