ویروس بود یا نبود.... هرچی که بود گذشت...

سلام

روزتون قشنگ

براتون سلامتی آرزو میکنم که بهترین آرزو همینه...

چه نعمت بزرگیه...

قدرش را میدونیم؟

اصلا حواسمون بهش هست؟

دیروز خیلی بی حال بودم

در حدی که هرکاری کردم که یه کمی از کارهام را مرتب کنم نشد که نشد

برای خودم دمنوش درست کردم و لم دادم روی صندلی راحتی ... دورتر از کامپیوتر

اصلا دست خودم نبود ... هی چرت میزدم

همینطوری که نشسته بودم روی صندلی خوابم میبرد

کم کم دمنوشم را مزمزه کردم ... فایده ای نداشت که نداشت

بی اشتها بودم شدید

تا تونستم آب خوردم ... ولی مگه میشد... یه قلپ میخوردم انگار معده ام اندازه یک پارچ آب پر میشد...

هرطوری بود تا ظهر دوام آوردم که فقط در باز بمونه و کسی نیاد پشت در...

دیگه ساعت 2 بود دیدم هیچ جوره طاقت ندارم

سرراه آب معدنی خریدم و رفتم به سمت خونه

آقای برقکار هم توی راه پله ها مشغول بود

چند روز پیش بهش زنگ زده بودم و اومده بود بررسی کرده بود که چه چیزهایی لازمه و چه چیزهایی باید تعمیر بشه

بعد تعمیریها را برده بود و وسایل لازم را خریده بود و دیروز مشغول بود

یه لاین نوری هم برای زیر کابینت بالای سینک سفارش داده بودم که اونم آورده بود و نصب کرده بود

حتی نا نداشتم برم بهش سربزنم ببینم داره چیکار میکنه

فقط ازش پرسیدم با من کاری نداره؟ که گفت نه...

رفتم خونه و فقط خودم را رسوندم به تختخوابم

به اصرار مادرجان یه لیوان آب سیب و هویج خوردم و از دل درد به خودم میپیچیدم که همسرداداش یه مسکن بهم داد

دیگه هیچی نفهمیدم ...

بیهوش خوابیدم تا ساعت 6

با صدای تلفن بیدار شدم

کار آقای برقکار تمام شده بود

لباس پوشیدم رفتم پایین ... حساب کتاب کردم باهاش

بازم حال نداشتم حتی چک کنم چیکار کرده ... فقط تشکر کردم ازش

بعدش اومدم بالا و حس کردم حالم بهتره

داداش از من بدحال تر بود

اونم کلا خوابیده بود

مهمانی را همون صبح کنسل کرده بودند

مغزبادوم برامون دمنوش درست کرد

مادرجان هم به زور یه کمی کته ساده بهمون داد که بخوریم ...

دیگه حس میکردم بهترم ... دل درد نداشتم ولی خیلی بی حال بودم

تا آخر شب استراحت کردم

فقط و فقط جوشانده و دمنوش های مادرجان و مغزبادوم را خوردم

و صبح که بیدار شدم جز کمر درد خفیف حس کردم حالم خیلی بهتره...

دوش گرفتم به رسم هر صبح

توی آینه به خودم لبخند زدم

ضد آفتابم را زدم

پیراهن سرمه ای و کت سفیدم را پوشیدم

یه شال راه دار سورمه ای

رژ لب ملایم ...

خط چشم مشکی بالای مژه ...

و اینگونه شد که الان سرکارم ...

یه کمی حس کسالت دارم ... ولی اونقدر انرژی دارم که کارهایی که قول دادم را تحویل بدم

حتی اگه یه کمی از برنامه عقب بمونم باید کار را پیش ببرم

زندگی همینه... بالا و پایین های مکرر

همین الان خبر فوت یه جوان را شنیدم

در اثر سانحه تصادف

یه بچه 18 ساله کنکوری....

میدونم خبر دردناک را نباید اینجا بنویسم ...

اما نوشتم که یه تلنگر بشه... 

که یادمون بمونه که انسان در اوج قدرت اونقدر ضعیفه که حتی نمیدونم آخرین نفس چه زمانی هست ، از لحظه ها و فرصت ها استفاده کنیم

همونطوری که یادمون نیست آخرین باری که اسباب بازیهامون را جمع کردیم و دیگه برای بازی پهن شون نکردیم کی بود... خیلی زود به آخرین بارهایی میرسیم که دیگه هیچوقت برگشتی ندارن...

ببخشید که آخر پستم تلخ شد

اما ...

گاهی یه تلنگر سخت و دردناک باعث میشه که یادمون بمونه اگه لحظه ی شیرینی وجود داره قدرش را بدانیم

آدمیزادی که اونقدر شکننده ست که با یه ویروس اینهمه ساده از پا میفته ... مشخص نیست تا کی دوام میاره ... حیف نیست لحظه ها را از دست بده

اگه میتونیم یه لحظه شاد برای خودمون و بقیه ایجاد کنیم

اگه میتونیم لبخند به لب کسی بیاریم

اگه کنار عزیزامون شادیم قدرش را بدانیم

اگه داریم میخندیم ...

اگه ..

اگه ...

حواستون به همدیگه باشه

عزیزتون تا کی ...تا کدوم لحظه کنارتونه؟

دست از خیلی از لجاجت ها برداریم

دست از عصبانیت های بیجا بردایم

زندگی کوتاهه

باور کنید وقتی به چهل سالگی برسید براتون مسلم میشه که زندگی خیلی خیلی کوتاهه...

و اگه عزیزی را از دست بدید متوجه میشید که هیچی نمیتونه جای لحظه های بودن عزیزانمون را پر کنه...

ببخشید اگه تلخ شدم ...