او نگوید و نگویم من و می‌پرسم از او

سلام

روزتون قشنگ

یکشنبه تون پر از شور

لحظه هاتون ناب

هوا قصد نداره خنک بشه؟

البته نباید ناشکر باشیم ... دم صبح ها هوا دلپذیر شده

من دوست ندارم پنجره اتاقم را باز بزارم بخاطر گرد و غباری که میاد داخل

و البته که چون گردگیری کتابخونه کار آسونی نیست

ولی هوای الان اونقدر وسوسه برانگیز هست که نشه ازش گذشت....

دم صبح بیدار شدم ... پنجره را باز کردم و با یه لبخند بزرگ لحافم را بغل کردم و دوباره خوابیدم ....

دیروز داداش جان رفته بود دنبال خواهرها و همه را جمع کرده بود خونمون

مادرجان هم برامون آبگوشت بزباش پخته بودن

باب میل داداش جان....

اشک اومد توی چشمم... وقتی میره خیلی جاش خالی میشه...

اگه بخوام شبیه ترین آدم توی این دنیا را به خودم بهتون نشون بدم داداش جانم هست...

من بچه اول هستم و اون بچه آخری... ولی دقیقا کپی هم هستیم...

اخلاقیاتش که دیگه خیلی خیلی مشترکه

حالا بگذریم که مادرجانم همیشه میگن شبیه ترین آدم به پدرجان از نظر اخلاقیات منم....

خلاصه که آبگوشت بزباش را دور هم خوردیم و گفتیم و خندیدیم

داداش و همسرش از شمال برامون زیتون با طعم های مختلف آورده بودن و یه مدل ترشی

بعد از ناهار پسرعمه هم اومد

خربزه خریده بودم و اینبار واقعا شیرین و عالی از آب دراومده بود...

نمک ماشین ظرفشویی تمام شده بود و از داداش جان خواستم که از طبقه بالای کابینت نمک را بده...

چشمتون روز بد نبینه ... مدتی بود تک و توک سوسک از این ریزها میدیدم و نمیدونستیم از کجا میان...

لونه شون توی جعبه نمک ماشین ظرفشویی بود...

دیگه مجبور شدیم اون کابینت را کامل خالی کنیم و داخلش سمپاشی کنیم و بسته بندی همه وسایل داخلش را عوض کنیم

طبقه بالای اون کابینت همش شوینده های ماشین ظرفشویی بود

ولی طبقه پایینش محل دپوی نسکافه و کاپوچینو و کاکائو و قهوه هامون بود...

تا جایی که میشد بسته بندی ها را دور ریختیم و سم پاشی کردیم

هنوزم وسایل را نچیدیم سرجاش...

احتمالا یکی از این کارتن ها وقتی از فروشگاه خریدیم سوسک داشته...

باید حواسم باشه دیگه بسته بندیهایی که از فروشگاه میخرم را نبرم داخل کابینت ها

تا آخر شب دور هم بودیم

برای شام هم دمپختک خوردیم

داداش جان هر وعده دوربینش را تنظیم میکنه روی پایه و عکس میگیره... میگه وقتی از اینجا میرم باید با همینا دلم را خوش کنم

و من باز اشک توی چشمام حلقه میزنه

کاش هیچکس مجبور به مهاجرت نشه...

هرچند دیروز توی مسیر مادرجان ازش خواسته نان بخره ... و از اون وقتی که برگشته یه سر میپرسه : شماها اینجا چطوری زندگی میکنید

جواب منم این هست:  به سختی!!!!!

پ ن 1: شعر عنوان از یک شاعری هست که تصمیم داره دوران بازنشستگی کتاب شعر چاپ کنه...

پ ن 2: هنوزم حرف دارم ولی دیگه وقت ندارم

باید یه کمی کارهام را مرتب کنم

نمیخوام از برنامه عقب بمونم