تو خونه بی تو موندن کار من نیست آخه پاره ی تن نیست

سلام

آخرین روزهای اردیبهشتتون بخیر

از چی میشه نوشت؟

این روزها میشه از دلخوشی نوشت؟

دلخوشی هم هست؟

چطوری میشه وسط یه دنیا تنش و اشک و اه آروم بود

هی سعی میکنیم

هی تلاش میکنیم

هی دست و پا میزنیم

ولی انگار فایده نداره

داریم روز به روز توی این مرداب بیشتر و بیشتر فرو میریم

داریم چیکار میکنیم اصلا؟

چرا هر بار بیشتر و بیشتر مطمئن میشم دارم اشتباه میکنم... دارم راه را اشتباه میرم...

چقدر نجیب و صبور باشیم؟

اصلا این دیگه اسمش نجابت و صبوریه؟

شاکیم ... شاکی...

من بخوام و نخوام این زندگی عادی نیست

معمولی نیست

آروم نیست ...

پنجشنبه صبح رفتیم باغچه

یه سم پاشی لازم بود برای باغچه

برای شته های درخت انار و افت درخت انگور

زنگ زدم اومدن انجام دادن

یه عالمه علف هم سبز شده بود لابلای تره ها و جعفری هایی که تازه کاشتیم

ازشون خواهش کردم زحمتش را بکشن...

یه مقداریش را کَندَن و نظرشون این بود که این علف یه مدل آفت هست که به سادگی تمام نمیشه و لازمه یه مقداری از خاک سطحی باغچه عوض بشه

البته این کار مستلزم زمان مشخصی هست که برای آخرای زمستون هست 

اینم از باغچه

دیگه فعلا نه توت چیدیم

نه دست به سبزی ها زدیم

و تند تند برگشتیم خونه

بعدازظهر هم خواهرا اومدند خونه ما

ساعت نزدیک 3 بود

ولی ناهار را دور هم خوردیم

بعد دسته جمعی رفتیم عیادت زن دایی

بعد از عمل هر روز بهشون زنگ زدیم

به دختردایی هم گفتیم فعلا نمیایم سر مریض تا یه کمی رو به راه بشه و حالش بهتر بشه

مثلا ملاحظه شون را کردیم

ولی همشون قیافه گرفته بودند... یعنی باید زودتر میومدید

اینقدر از این رفتارها بدم میاد

تازه اونقدر هم این روزها بی حوصله و بی اعصابم از این اخبار دور و بر که خدا میدونه

چند روزهست میخوام پست بنویسم و کلی چیز تعریف کنم

ولی مگه میشه؟

این بغض را نه میتونم فرو بدم نه اشک میشه ...

خدا خودش به هممون کمک کنه