عصر پاییزی

سلام

امروز توی تقویم و تاریخ این روزها یه روز بخصوص هست

آفتاب ظهرگاهی که دست و پاش را جمع کرد و از کوچه رفت انگار یهو دلم یه طوری شد

انگار غم ها هم بو دارند

یهو انگار بوی غم اومد

مادرجان انار دون کرده ریخته بود برام توی کاسه چینی خوشگلی که یادگار مادربزرگم هست

یه کاسه قدیمی با طرحهای قشنگ

دوتا خرمالوی نارنجی خوشرنگ هم قاچ زده بودند

عطر قهوه که پیچید توی دفتر، سعی کردم نفس های عمیق بکشم ، شاید این غمی که توی هوا هست را حس نکنم

ولی نمیشد

کلوچه ها را دایی جان از شمال آورده برامون

چقدر دوست دارم کلوچه های شمالی را....

کنار قهوه ... کنار انار... کنار خرمالو... کنار آجیل رنگارنگ...

ولی حال دلم هنوز یه طوریه

امروز بالاخره تونستم با داداش و خانومش حرف بزنم

تصویری

دلم باز شد

دلم حال اومد

ولی آقای دکتر دور و برش شلوغ بود... بهم برخورد... مدتی هست هم را ندیدیم... باید یه کاری میکرد... ولی نکرد

اکتفا کرد به این جمله که جلسه دارم

بعدتر هم همچنان شلوغ بود

منم به اندازه کافی امروز ذهنم درگیر بود که نخوام مته به خشخاش بزارم

شروع کردم یکی یکی و دوتا دوتا عمه و عمو میبرم دارایی و امضاهای مسخره ازشون میگیرن که چی؟؟؟؟؟

در نهایت که برای به نام زدن و انتقال بریم محضر... این مسخره بازی دارایی را درک نمیکنم

قولنامه را خودم به جای همشون امضا کردم ...

ولی دیگه اینجا نمیشد

حالا با ساز آواز هرکدومشون میرقصم و هرکدوم را یه زمانی میبرم برای یه امضا...

باشد که بالاخره یه جایی به سرانجام برسه

یکی مریضه نمیتونه کلا بیاد

یکی خارجه

یکی یه شهر دیگه زندگی میکنه

یکی...

و گیر و گورهای مسخره ی اداری همچنان ادامه داره

میدونم یه جایی تمام میشه ...

دونه های انار را فقط تماشا میکنم

قهوه را ولی تا از دهن نیفتاده سر میکشم...

مادرجان که قهوه درست کنه حتما یه تکه نبات میندازه توش...

میگه چیه همش تلخ تلخ میخوری

منم با اینکه دوست دارم تلخ تلخ بخورم هیچی نمیگم

میزارم مامان جی از مادری کردن لذت ببره و منم از دختر بودن ...

زیر سایه ش همه چی باید شیرین باشه...

منم اینو درک میکنم و لبخند میزنم

راست میگه...

کاش میشد توی تمام تلخی های روزگار یه تکه نبات انداخت...