هذیان

 لطفا خوانده نشود....

 میخوام بیینم شما در این مورد تجربه مشترکی دارید یا نه؟

و اصلا نظرتون در باره این چیزی که میگم چی هست

شده تا حالا به این نقطه برسید که همه چیز در این دنیا نسبی هست؟

انگار هیچ مطلقی وجود نداره؟

چیزایی هست که واقعا خوب هستند، ولی همون چیز خوب میتونه یه جایی در یه شرایطی قرار بگیره که برای شما خوب نباشه

مثلا، عدالت خداوندی...

خب مسلما عدالت خداوندی یه نقطه قوت برای زندگی در این جهان پر آشوب هست

چیزی هست که باعث میشه خیلی وقتا وسط یه عالمه فشار و سختی بتونی تحمل کنی و طاقت بیاری

وقتی یکی بهت ظلم میکنه و هیچ کاری از دستت برنمیاد حداقل ته دلت میدونی یه عدالتی وجود داره

اما همین نکته خوب....حتی همین هم نسبی هست

وقتی عزیزت بهت بدی میکنه ، اونی که از صمیم قلب دوستش داری... به خودت میگی کاش این عدالت شامل حالش نشه و یه جایی نخواد جواب این بدی که داره به من میکنه را پس بده...

من حتی حاضر نیستم عزیزانم جواب بدی هایی که بهم میکنن را پس بدن

نمیخوام

من میبخشمشون

ازشون میگذرم

گاهی سکوت میکنم و در خودم فرو میرم و اونقدر توی لاک خودم میمانم تا اون درد و رنج در درونم ته نشین بشه

ولی نمیخوام اونا تاوان کاری که باهام کردن ، یا حرفی که زدن را پس بدن

تازگی یه چیزی که خیلی ذهنم را مشغول کرده همین نسبی بودن هست

همین که هرچیز خوبی هم حتی نمیتونه همیشه خوب باشه

مهربونی خوبه ولی یه جاهایی دلم نمیخواد کسی بهم مهربونی کنه

کمک کردن خیلی خوبه ولی یه جاهایی دلم نمیخواد کسی بهم کمک کنه

حتی یه جاهایی به این فکر میکنم دوست داشتن و دوست داشته شدن خوب هست ولی وقتی به سختی ها و وابستگی ها و دردهایی که متعاقب این قصه میاد فکر میکنم دلم میخواد هیچ وابستگی نباشه... هیچ عشقی نباشه ... دوست داشتنی نباشه

خواهر و برادر داشتن خوبه ، اما وقتی به دردها و مشکلاتشون فکر میکنم قلبم تیر میکشه و فکر میکنم شاید اونایی که تنها هستند رنج کمتری از این جهان نصیبشون بشه...

انگار دارم هذیان میگم

انگار ذهنم دچار یه دور باطل شده

انگار باید بنویسم تا صداهای توی مغزم ساکت بشن

نمیدونم چی امروز صبح اینهمه منو بهم ریخته

یهو بیدار شدم و دیدم تیلوی درونم داره بدون وقفه حرف میزنه

حرف میزنه و شاکی هست

از مهربونی کردن

از خوب بودن

از خوبی هایی که انگار میتونن در عین خوب بودن بد باشن

از عدالتی که وقتی اجرا بشه باعث میشه بازم رنج ببرم

از رنج بردن بقیه

یادتونه قبلا از عادتهای روتین حرف زدیم ؟

از عادتهای روتینی که باعث ایجاد حس امنیت و آرامش در زندگی میشن ؟

عادتهایی که تکرار هر روزشون نه تنها عذاب آور نیست بلکه باعث میشه توی زندگی حس خوب پیدا کنیم ...

روزمره هایی که تکرارشون شیرین هست

یکی از عادتهای شیرین که باعث میشه حس امنیت بیاد سراغ آدم ، عادت به آدمهای امن زندگیمون هست

و من حالا به جایی رسیدم که گاهی دلم میخواد از آدمهای امن زندگیم فرار کنم

انگار دوست داشتن با وجود تمام خوبی هاش ، باعث میشه آدم ضعیف و شکننده بشه

عشق آدم را از پا در میاره

عشق نه صرفا از نوع عاشقی های پیچیده

حتی دوست داشتن های ساده

نسبت ها ...

چه ساده میشه با چند تا کلمه جهان دیگران را زیر و رو کرد

چه ساده میشه با چند تا نقطه ...

گاهی اگه حساس باشی یه گردش چشم

یه اشاره ابرو

تجربه ش را دارین؟

یه سکوت ... یه مکث

صبح که بیدار شدم یه نگاهی به ساعت کردم

پوستم از خنکای صبحگاهی شهریوری یخ کرده بود

بیدار شدم

لب تخت نشستم

اول از همه پدلاک پاک کن را برداشتم و لاک های قرمز ناخنم را پاک کردم

و به این فکر کردم در جهانی که با یه ذره رنگ میشه همه چیز را خوشگل کرد

چرا با سه تا نقطه ی کوچولوی بی معنی میشه دنیای یکی را کدر کرد...

دوش گرفتم

سعی کردم بوی شامپو بدنم را به مشام بکشم ولی نمیدونم چرا وقتی درونت آشوب میشه همه چی رنگ و بوی خودش را از دست میده

حتی اسپری و عطر روزانه م هم بو نداشت

چند تا پیغام مهربون با درک و شعور بالا نوشتم و برای آقای دکتر فرستادم

ولی حالم انگار خوب شدنی نبود

الانم دارم هذیان میگم

دلم میخواد یه کمی جسورتر بودم

شاید اگه جسورتر بود خیلی از روتینهای زندگی را رها میکردم

الان که باید پاهام را بچسبونم به این نقطه از زمین ، دلم رهایی خواسته

میدونم به عصر نرسیده حالم عوض میشه

میدونم بعد از خوردن اون قهوه ی تلخ و کوفتی همه چی رنگ میبازه

میدونم چند تا قاچ هلو که بیاد روی میز باز محو رنگ ها میشم و توی دلم شعر میبافم

خودم را که میشناسم

با خودم که رو دربایستی ندارم

خودم که میدونم در عین پیچیدگی چقدر ساده ام

اما شماها میدونید وقتی شروع میکنید رشته های نازک و نا پیدای یه طناب را ببرید ، دارید آروم آروم استحکام اون طناب را کم و کمتر میکنید

و من دارم هر روز رشته های ناپیدای این طناب را ناخواسته و با دانسته میبرم

درسته که ساده از خیلی چیزها عبور میکنم

اما مگه میشه این خشم هایی که ازشون میگذرم که کمترین آسیب به بقیه بخوره ، هیچ تاثیری روی من نزاره

مگه میشه اینهمه سختی کشید و خراشیده نشد؟

من هنوز دستام توی دستای خداست

همونطوری که توی روزهای سخت بود

همونطوری که توی آسونی ها یادم نرفت

این روزها ورد زبانم الغوث و الامان... یا غیاث المستغیثین...

پس میدونم میرسه به دادم

میدونم میشنوه

وقتی ورد زبانم هست

وقتی یه سره دارم میگم

وقتی دردم میاد و به جای داد زدن فقط نگاهم میره سمت آسمون

بخدا هیچی نشده

دنبال دلیل نگردین

توی ذهنتون ... توی دلتون ... دور و برتون ...

فقط و فقط یه جایی این آدم آروم و مهربون و صبور هم ممکنه کم بیاره ...

این کم بیاره چند دقیقه بیشتر نیستا

میگذره

چند دقیقه دیگه همین آدم داره با بقیه معاشرت میکنه و میخنده و حرف میزنه

میشناسمش که میگم

من این تیلوتیلو را از بَر هستم

خوب میدونم خم و چم اخلاقش را

حتی وقتی تلخ میشه ... زهرمار میشه ... عین یه قهوه پر از کافئین و حال خوب هست... پر از انرژی هست

نمیشه آدمها را اهلی کرد و بیخیال بود

اهلی کردن آدمها مسئولیت میاره

لبخند زدن به آدمی که بهت کشش داره مسئولیت میاره ، مثل لبخند زدنهای توی خیابون به عابرها نیست

به یه عابر لبخند میزنی و گاهی باعث میشی ناخودآگاه لبخند بزنه و الکی الکی روزش پر از حال خوب بشه

ولی وقتی به اون آدمی که بهت کشش داره لبخند میزنی فرق داره

مثل وقتی هست که اون سه تا نقطه را میزاری 

...

یادتون نره

لبخندهاتون هم نسبی هستند

همونقدر که خوبن میتونن جهان دیگری را زیر و رو کنند

حتی نگاهتون

اخم تون

سکوتتون

بعضی از آدمها شما را از بَر هستند نیاز نیست حرف بزنید

سکوتتون را میخونن

حیف هست آدمهایی که سکوت شما را میفهمن از دست بدین

مواظب این آدمها باشید

این آدمهایی که سکوت را بلدن ... خوندن سکوت را بلدن... آروم بودن را بلدن

در سکوت رفتن را هم خوب بلدن

مواظب این آدمهای آروم و بی آزار توی زندگیتون باشید

یهو میبینید دیگه نیستن...

سرم پر از حرف شده

میخوام بنویسم

دهنم بسته شده

دلم نمیخواد حرف بزنم

اصلا چی بگم ؟

از چی بگم ؟

از کی بگم ؟

گاهی دلم میخواد هیچی نگم ولی میبینم اگه سکوت کنم و در سکوت فرو برم بقیه اذیت میشن

بعد با تمام عذاب حرف میزنم

میخندم

لبخند میزنم

و چای عصرم را چنان با آرامش مینوشم که گویا درونم یه دریای آرومه

گاهی اون قیامت عظیم را درون آدمها نمیبینیم

طوفان را

تلاطم درونم را از آدمهای دور و برم قایم میکنم ، اصلا دلم نمیخواد مکدر بشن