آیا همچنان وبلاگ نویسی کنیم؟

سلام

روز تابستونیتون شاد

مدتها بود چیزی توی ایسنتاگرام نه پست کرده بودم و نه استوری

هربار میخوام یه چیزی بنویسم ملاحظه ی همه را باید بکنم

هزار بار هزار تا پست برای پدرجانم خواستم بنویسم و باز به خودم گفتم داغ دل بقیه تازه میشه و برای همین بیخیال شدم

دیشب یه استوری گذاشتم

مخاطبین را دسته بندی کردم و خواهرها و برادر و همسر داداش جان را حذف کردم

اینطوری شاید راحت تر بتونم بنویسم

لااقل غصه ی غصه خوردن اونها را نمیخورم

در عوض یه عالمه کامنت دریافت کردم و با یه عالمه دوست حرف زدم

انگار نیاز داشتم به این ارتباط برقرار کردن

اما وبلاگها انگار خاک گرفتند

اصلا نمیدونم دیگه چند نفر ممکن هست وبلاگ بخونن

آمارهای وبلاگ که خیلی دقیق و کارآمد نیست

نظرات هم که روز به روز کم و کمتر میشه

با اینکه نظرات را باز گذاشتم تا شاید راه ارتباطی آسون تری باشه برای دوستان ، ولی بازم خبری نیست

با وجود اینکه خیلی وبلاگ نویسی را دوست دارم حس میکنم دیگه کاملا از رونق افتاده

اون دخترخانم همسایه را که یه کمی عصبانی و پرخاشگر بود یادتونه

همون که با هیچکس ارتباط خوبی نداشت

ولی به واسطه ی توجهش به میناکاری یه مدت با من ارتباط برقرار کرده بود و من سعی میکردم بهش توجه کنم تا کمی آرومتر باشه

همون که توی کوچه راه میرفت و به زمین و زمان فحش های رکیک میداد

حالا دیگه هر روز میبینمش

با دوچرخه میره و میاد

کاملا کشف حجاب کرده

یه تی شرت مشکی ساده میپوشه با شلوار لی

بدون کلاه و روسری و هیچ پوشش دیگه ای

کفشای تابستونی و خیلی راحت

گویا کلا توی دنیای خودش زندگی میکنه

پ ن 1: دارم فکر میکنم شاید پست های زیادی طولانی مینویسم و حوصله تون نمیشه بخونید

به نظرتون پست های کوچولو کوچولوتر بزارم بهتر نیست ؟

پ ن 2: برای فسقلیا عیدی خریدم

برای عید غدیر

برای مادرجان هم یه دست لباس سفارش دادم - البته نمیدونم به موقع میرسه یا نه

برای خواهرها کارت هدیه میگیرم اینطوری راحت تره

برای پدرجان هم یه سری پیکسل چوبی سفارش دادم با تسبیح - برای خیرات

یه سری چیزای کوچولو مثل گلسر و جوراب و تخم مرغهای رنگی رنگی و کاشی های کوچولو هم گذاشتم برای مهمانهای احتمالی روز عید

پ ن 3: دیشب وقتی داشتم با آقای دکتر حرف میزدم خمیازه کشیدم

خیلی دیر وقت بود

زودی گفتن : برو بخواب - شب بخیر

گفتم : عه ... دوستت دارم آخر شب و حرفای عاشقانه یادتون رفت

فرمودند: وقتی با یه خمیازه سریع میکنم برو بخواب ، همه این حرفا توش نهفته است ....

اگه به این نمیگن عاشقانه های تنبلانه ، پس چی میگن؟؟؟؟؟؟؟

پ ن 4: شنبه ظهر که رفتم سراغ پدرجان ، دیدم یه شاخه گل رز قرمز روی مزارشون هست

جمعه صبح تا ظهر اونجا بودم - هرکی اومده بود عصر جمعه سرزده بود به پدرجان

هرچی فکر کردم متوجه نشدم

یه کمی هم کنجکاو شدم

حدس رفت سمت یکی دوتا از دوستای نزدیک پدرجان

تماس گرفتم وحال و احوال کردم ، گفتم اگه رفته باشند خودشون بهم میگن

ولی حدسم درست نبود

یه حدس دیگه زدم و به مامان هم گفتم و عکس مزار پدرجان را با شاخه گل گذاشتم توی گروه

حدسم درست بود

داداشِ همسرِ داداش جان عصر جمعه رفته بودند اونجا و عکس را برای داداش و خانومش فرستاده بودند

چقدر بعضی از آدمها بی تکلف و ساده مهربونن

بعضیها از درون اونقدر زیبا و دوست داشتنی هستند که در کلمات نمیگنجه

پ ن 5: داداش جان کرونا گرفته