دقیقا شش ماه...

سلام

جمعه تون آروم

امروز دقیقا شش ماه تمام شد...

شش ماه از نبودن پدرجانم گذشت

یعنی نصف یکسال را بدون پدرجانم گذراندم

توی این شش ماه دیگه مثل قبل نخندیدم اما خندیدم

دیگه مثل قبل نیستم

اصلا دیگه اون آدم قبل نیستم

کلا عوض شدم

دنیام عوض شده

حتی رنگهای دنیام عوض شده

سعی میکنم انسان بهتری باشم

دنیا برام بی ارزش شده

در عوضش ارزش آدمها برام چند برابر شده

خیلی از معیارها در درونم تغییر کرده

غصه هام کمرنگ نشده

فکر میکردم غمم کمی تسلی پیدا کرده، دردم کم شده

اما صبح وقتی رسیدم به مزار پدرم، بغضم ترکید...

دقیقا دو فصل قبل...

اول زمستون

توی یه روز جمعه

....

وای

یهو زانوهام لرزید

من جمعه ها تنها میرم سر پدرم

سعی میکنم سر ساعتی که پدر پرکشید اونجا باشم

ساعت ده و پنجاه و پنج دقیقه

باز زانوهام لرزید

سرم را گذاشتم روی اون سنگ سیاه ...دیگه سرد نیست

توی این فصل اتفافا داغه

اما درد همون درد بود

اشک و اشک و اشک

باز بند نمیومد

هق هقم بلند شده بود

خلوت بود

من که سرم روی سنگ بود، ولی فکر نمیکنم کسی اون اطراف بود

من با صدای بلند هق هق کردم و اشک ریختم

اشکم بند نمیومد

از یه حدی که گذشت گرما سنگ و آفتاب اذیتم کرد

حس کردم سردرد شدیدی اومده سراغم

رفتم سمت آبسردکن

دست و صورتم را شستم و برگشتم 

سنگ را شستم و گلها را آب دادم

صندلیم را گذاشتم و باز چشمم افتاد به عکس پدرجانم...

ای خدا

چندساعتی اونجا بودم

و تازه فهمیدم دارم با نقاب زندگی میکنم، وگرنه درد درونم همچنان خیلی بزرگه...خیلی بزرگ

صورتم را شستم

هندوانه خریدم

برگشتم خونه

نقاب زدم

اسانسور را تی کشیدم

گلها را آب دادم

و با مادرجانم ناهارمون را برداشتیم و رفتیم سمت خونه خواهر

زندگی ادامه داره.....