ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی

سلام

روزتون بهاری

خدا را شکر که از صبح یه نسیم ملایم داره میوزه

چون من امروز از صبح گرمم بود

صبح ها صبحانه خوردن را دوست دارم و توی ماه رمضان بیشتر به این نکته پی میبرم

بهم ریختگی خواب همچنان سرجای خودش هست و همچنان برنامه های منو تحت تاثیر خودش قرار داده

ولی چاره ای نیست باید یک ماه باهاش کنار بیام

دیشب یاد دوست عزیزم الی افتاده بودم

توی همون روزهای سختی که دور از شهر و دیار خودمون بودیم

بهار خانم شیراز اولین نفری بود که اومد دیدنم

شهر پیوند کمی با شیراز فاصله داره

با بهار خانوم هم فاصله داشتیم ولی همون اول با یه دسته گل نرگس خوشگل اومد دیدنم

در شرایطی که توی بیمارستان بودم و حتی جایی برای نشستن و گپ زدن نداشتیم

از دیدنش ذوق کردم

پر از امید بودم اون موقع

فکر کنم یکساعتی کنار هم قدم زدیم و از هرجایی حرف زدیم

بعدش یه شب که توی اون بیمارستان سرد و تاریک یه گوشه ای کز کرده بودم تا پدرجانم ....

یهو وبلاگم را توی گوشیم باز کردم و دیدم الی برام یه شماره و یه پیغام گذاشته

دیگه حتی ثانیه ای صبر نکردم

بهش زنگ زدم

گفت همین امشب میام پیشت

گفتم نمیتونم

و الی اونقدر مهربون بود که بیخیال نشد

فردا باز پیگیر شد ، بهم زنگ زد، سراغ گرفت

و بعدازظهرش باهام قرار گذاشت

فکر میکنم فاصله ام از الی زیادتر بود

ولی حتی برای محل قرار نزدیکترین محل به جایی که بودم را از روی لوکیشین پیشنهاد داد که برای من آسون باشه

وقتی ماشینش را دیدم ذوق کردم

عین ماشین خودم بود البته رنگش فرق داشت

برای اینکه حال و هوای دلمو عوض کنه کلی رانندگی کرد... یه هاتچاکلت خوشمره بهم داد

برام مسقتی خریده بود

برام گل آورده بود

من اون روزها خیلی گیج و مبهوت بودم

چیزی برای جبران مهربونیش نداشتم

اصلا الان که یادم میاد انگار زیر آب زندگی میکردم و همه چیز به طرز باور نکردنی برام یه شکل دیگه ای داشت

اما الی اندازه یکی دوساعت منو از اون حال در آورد

با خودش برد

حرف زدیم

کنارش خندیدم

کنارش خودم بودم

اصلا مهم نبود با اون تیپ نامرتب رفته بودم

کنارش بهم خوش گذشت

و شاید این دوتا خاطره تنها خاطراتی باشه که دلم بخواد از اون روزهای تاریک یادم بیاد

وقتی بهش فکر میکنم چیزی درون سینه ام تیر میکشه

وقتی میخواستیم بریم انگار به هیچی فکر نکردیم

فقط باید میرفتیم و پدرجان را میرسوندیم به اونجا

داداش جان نصفه شب رسید

من کله سحر بدو بدو ماشین را بردم نمایندگی

تقریبا تا ظهر طول کشید سرویس ماشین

وقتی رسیدم داداش و مامان همه چیز را جمع و جور کرده بودند

عمه و شوهر عمه و خواهرجان و مغزبادوم کنار پدرجان بودند

صندلی های عقب را خوابوندیم تا با صندوق عقب سر هم بشن و جای خوابیدن درست کردیم

تشک انداختیم و بالشت گذاشتیم

اصلا نمیفهمیدیم که چکار میکنیم

جای زیادی نداشتیم یه چمدون کوچولو برای هرچهارتامون

اصلا نمیدونستم داریم میریم که اونجا بمونیم

اصلا هیچ ایده ای از بعدش نداشتم

فقط میخواستم برم و برسم به اون بیمارستان کذایی

وقتی رسیدیم تازه فهمیدیم باید ماندگار بشیم

مهم نبود

میتونستم ماهها با همون دو دست لباس همونجا بمونم

میتونستم بدون هیچی دوام بیارم بخاطر مداوای پدرجانم

اصلا هیچی دور و برم مهم نبود

فقط پروسه درمان مهم بود

....

بهتره اینا را یادآوری نکنم

یادآوریش هم داره حالمو خراب میکنه

ولی بودن دوستانم توی اون شرایط سخت کنارم خیلی ارزشمند بود

من نتونستم محبتشون را جبران کنم

نتونستم حتی یه تشکر درست و حسابی بکنم از کسایی که توی اون روزهای سخت دائما حواسشون بهم بود

اونایی که با پیامها و تلفنهاشون هر روز بهم یادآوری میکردند که من توی روزهای سخت تنها نیستم

کاری از دست کسی برنمیومد، حتی خودمون هم کاری از دستمون برنمیومد

اما همین همراه بودنها خیلی ارزشمند بود

توی اون شرایط همین همراهی ها منو سرپا نگه داشت

بعضی از روزها روی گوشیم چک میکردم صبح تا شب بیشتر از 40 تا تماس داشتم

و اینها همش انرژی و مهر دوستانم بود

دوستانی که تنهام نگذاشتند و هنوزم که هنوزه هوامو دارن

حضورتون برام بی نهایت ارزشمنده

وجودتون نازنینتون از ناز طبیبان بی نیاز

خداوند عزیزانتون را براتون شاد و سلامت نگه داره

شماها کمکم میکنید که تاریکیهای وجودم روشن بشه....