روزهای سرد و سرد و سرد

سلام

روزتون بخیر

میدونم پست هام تا مدتی پر از غم و اندوه هستند

ولی اینم قسمتی از زندگی منه

لطفا کسایی که روحیه حساس دارند پست ها را نخونن

شنبه صبحی ، چشمام را باز کردم و دیدم روز خاکسپاری پدرم هست

صدام گرفته بود- جوری که هیچ صدایی از حنجره ام خارج نمیشد و بقیه برای ارتباط برقرار کردن باهام باید لب خوانی میکردند

مراسم پر از درد و صحنه هایی که شاید تا آخر عمر هم فراموشم نشه

من که چیزی از ساعت و دقیقه و لحظه ها نمیفهمیدم

هرکسی را میدیدم یه داغی در دلم تازه میشد 

به هر آدمی که چشمم می افتاد انگار خاطره ای  و حرفی در ذهنم تداعی میشد

مغزم حساس شده بود

انگار با کوچکترین اشاره ها کل خاطره ها و حرفها را میاورد جلوی چشمام

سخت بود سخت...

اما زنده موندم

یادتون همیشه میگفتم دردی که منو نکشه منو بزرگ میکنه؟

یعنی الان بعد از این درد و نمردن از این درد ، بزرگتر شدم؟

خیلی باورش سخته ....

من تا رسیدن به مراسم هفته هم صدام باز نشد

پسرعمه جان راه به راه از داروخانه روتارین میخرید و دائم یه لیوان جوشونده دستش بود و میریخت توی حلقم

ولی انگار هیچ فایده ای نداشت

انگار هیچی در تسکینم اثر نمیکرد

ولی با همین بی صدایی تلاشم را کردم زودتر از بقیه خودم را جمع و جور کنم

داداش جان هم بعد از یکی دو روز صداش مثل من شده بود

سخت گذشت ولی جالبه که بگم گذشت...

این چهل روز به جرأت بهم چهل سال گذشت

اما گذشت

خواب پدر جان را دیدیم

هرکدوم جداگانه

توی خواب من پدرجان زنده و سرحال و خوب بود

نه از اون بیماری خبری بود

نه از اون حال خراب روزهای آخر

و من خبر نداشتم که پدرجانم دیگه بین ما نیست

توی یه خونه ناآشنا بودیم اما میدونستم که خونه ماست

و این احساس را داشتم که خونه شمال هست

نم نم بارون میومد

در تراس باز بود

پدرجانم لم داده بودند روی مبل

توی خواب نمیدونستم چرا ولی یه غم خیلی خیلی بزرگ توی سینه ام بود

حس خفگی شدید داشتم از شدت غصه

با اشک به پدرجانم گفتم : من نمیتونم این غم را تحمل کنم

با همون لبخند همیشگیشون نگاهم کردند و گفتند : صبر کن عزیزم ... صبر... باید بزاری زمان بگذره ... 

نگاهشون میکردم

دوباره تکرار کردند بزار زمان بگذره... کمتر گریه کن...

گریه نمیکردم توی خواب

ولی پدرجانم بهم گفتند : نمیتونی گریه نکنی ولی کمتر گریه کن...

بیدار شدم و نگم براتون از اشک که امانم را برید

پ ن 1: للی برای مراسم خاکسپاری پدرجانم اومد و چقدر پناه خوبی بود برای لحظه های سختم

پ ن 2: مستر هورس برای مراسم چهلم اومده بود

اونقدر اشک ریخت که باورش برای هممون سخت بود

پ ن 3: میدونید تا قبل از رفتن پدرجانم ، اصلا تسلیت گفتن بلد نبودم

حالا که این درد را با گوشت و پوست و استخونم حس کردم ، میفهمم که تسلیت گفتن سخت ترین کار دنیاست

پ ن 4: اونقدر بهم این روزها محبت کردید که شرمنده تونم

ولی هنوز در توانم نیست جبران مهربونی هاتون و حرف زدن

پ ن 5: امروز داداش و زن داداش دارن بار سفر میبندن تا برگردن سر زندگیشون

رفتنشون این بار برامون سخت تر از بارهای قبل هست