حرفهایی که نمی آیند

سلام

روزتون پر از حال خوب

روزتون پر از سلامتی و دلخوشی

میدونید نه که فکر کنید تازگیها اینطوری شده ام

نه

همه عمرم انگار همینگونه بودم ام

شاید هم نه

شاید دقیق یادم نیست

اما

همیشه دوست داشته ام حال خوب و شادی و انرژی هایم را با بقیه قسمت کنم

همیشه وقتی حالم خوب است تند تند حرف میزنم

تند تند مینویسم

تندتند با بقیه ارتباط برقرار میکنم

برایشان پیغام میدهم

چیزی به دلم بر نمیخورد

از کسی نمی رنجم

از کسی به دل نمیگیرم

ناراحت نمیشوم

حساس نیستم

بسیار منعطف هستم

اما ...

اما وقتهایی که مثل حالا توی دلم یه چیزی قلمبه میشه

وقتهایی که غصه دارم

وقتهایی که چشمهایم را به زور به روی دنیا باز میکنم

ترجیح میدهم بخزم توی تنهایی های خودم

غصه هام ماله خودم تنهای تنها باشه

دوست ندارم کسی باهام غصه بخوره

دوست ندارم کسی باهام همدردی کنه

اصلا دوست ندارم کسی دردی داشته باشه که منو درک کنه

دوست دارم کسی حالم را ندونه ... نفهمه ... درکم نکنه

از اینکه بدانم بقیه آدمها هم غصه دارند ، یا غصه های من را درک میکنند ، یا میفهمند چه رنج جانکاهی را دارم تحمل میکنم ، بیشتر ناراحت میشوم

این میشود که میروم توی لاک خودم

این میشود که به زور تلفن ها و پیغام ها را جواب میدهم

تازه وقتی کسی زنگ میزند - پیغام میدهد- برایم چیزی مینویسید کلی ته دلم چراغانی میشود

میفهمم هنوز کسانی هستند که دوستم دارند

مرا به خاطر دارند

و برایشان عزیز هستم ...

اما اینکه نمیتوانم این روزها با بقیه درست ارتباط برقرار کنم ، تقصیر هیچکس نیست

مدلم همین است

تحملم کنید....

پ ن 1: چطوری از اینهمه محبت و اینهمه پیغام و تماس و کامنت تشکر کنم؟

حجم مهربونیاتون بی نهایت منو دلگرم میکنه

پ ن 2: وقتی خبر نمیدم و چیزی نمیگم

دلیلش همونایی که بالا گفتم و اینکه کلمه ها از من گریزان شده اند

پ ن 3: پدرم محتاج دعاهای تک تک تون هست

پ ن 4: یک عاشقانه ساده ته این پست لازم بود که خیلی از تلخی ها را از کامتون بشوره ببره :

اینو دیشب برای آقای دکتر نوشتم:

میدانی

بعضی از پیشنهادها را نباید به سادگی نادیده گرفت
شاید یک عمر برای رسیدنِ آن فرصتِ دوباره زمان لازم باشد
شاید هم دیگر هیچوقت آفتاب با آن زاویه بر آن نقطه از زمین نتابد
میدانی کدام پیشنهاد را میگویم؟
پیشنهاد بوسیدنت توی پیچ پیچ راه پله های عالی قاپو...