آذرماه مبارک

سلام

وارد ماه ته تغاری پاییز شدیم

امیدوارم روزای خوبی در انتظار همه مون باشه

شنبه بعد ازظهر باز راه  آزمایشگاه و مطب را پیش گرفتیم

یه راه فرسایشی

دکتر گویا رفته بود سفر

اما منشی زنگ زد و شرح حال داد و دکتر هم برای یه بیمارستان دولتی دستور بستری داد

راه افتادیم سمت بیمارستان

رسیدیم اورژانس... وحشتناک بود

پر از مریض بدحال

چند نفری به وضوح میگفتند که کرونا دارند

پزشک اورژانس هم گفت که توی بخش اصلا اتاق خالی ندارند و امشب را باید مهمان اورژانس باشیم

یه دودوتا چهارتا کردم و دیدم اصلا به صلاح نیست که پدرجان اونجا بستری بشن

این شد که برگشتیم خونه

خسته و خراب و له ...

هماهنگی ها را انجام دادم برای روز بعد

صبح زود راهی بیمارستان شدیم

باز اورژانس پر از مریض بود

بازم بستری شدن اونجا مساوی یه عالمه مرض جدید به نظر میرسید

این شد که رفتم داخل بخش و یه نوبت برای همون دکتر مورد نظر گرفتم

البته نه به این سادگی و با هزار تا زنگ و تلفن و پیدا کردن آشناهای مختلف

بارون ریز ریز میبارید و تحمل پدرجانم تمام شده بود

به سختی نفس میکشید و حالت تهوع و دل آشوب درونی حالش را خراب کرده بود

منتظر منتظر منتظر

ساعت حدود یازده دکتر اومد

تازه جناب منشی صلاح نمیدونست که بیمار بد حال ما را به صورت اورژانسی بفرسته داخل

تمدن به خرج دادم و سکوت کردم ... ایستادم و نگاه کردم به پدری که دیگه نشستن روی صندلی براش سخت شده بود و به سختی نفس میکشید

نیم ساعت بعد دوباره ازش خواهش کردم ... دیدم اصلا گوشش به این حرفا بدهکاری نیست

حقیقتا صبوریم را از دست دادم

میدونم که مریض ها همه مریض هستند و نوبت دهی به همین خاطر هست

اما ماها انسانیم و انعطاف پذیر

بد نیست یه نگاهی بندازیم و مریضی که داره از شدت بدحالی به خودش میپچه را ببینیم

خلاصه که بدون هماهنگی جناب منشی وقتی در باز شد با آقای دکتر سلام و احوال کردم و گفتم میشه خارج نوبت پدرجان را ویزیت کنید

دکتر از پشت میز بلند شد و گفت من دیشب دستور بستری دادم و ...

خلاصه که بررسی کردن اوضاع پدر را و وضعیت اورژانس را هم شرح دادم و قرار شد کارهای لازم توی یه بیمارستان دیگه و با شرایط دیگه ای انجام بشه

حالا پیش به سوی بیمارستان بعدی

باز پروسه نفس گیر پذیرش

باز

و باز

و باز

خلاصه که تا ساعت نزدیک 5 عصر طول کشید و کارها حل شد و ترخیص شدیم

امیدوارم که همه چیز بهتر بشه

امیدوارم دیگه این آسیب و آب آوردگی تکرار نشه

امیدوارم حالش بهتر بشه

دیدنش توی اون حال خیلی سخته

گاهی باید چنان دلسنگ بشم که انگار این موجود نحیف و مریض پدرم نیست

کمک کنم که جناب دکتر یه نیدل بزرگ و ضخیم را فرو کنه توی شکمش...

در درونم فرو میریزم از اینهمه درد ولی باید قوی باشم

باید تحمل داشته باشم

انشاله که به خوبی این روزها میگذرن

صبح به سختی بیدار شدم

ولی باید میومدم دفتر

کارهام نامرتب شده

حالا خوب میدونم که آدمیزاد از یک ثانیه بعد خودش هم بی خبره ...

نمیدونم میتونم کارهام را مرتب کنم یا نه

نمیدونم این سفر را میتونیم بریم یا نه 

ولی میدونم که یاد گرفتم محکم باشم

پ ن 1: چقدر خوبه یکی هست که میدونم حواسش هست ...

پ ن 2: آقای دکتر تمام سعی و تلاشش را کرد

پ ن 3: پدرو مادر عروس جان هرکاری از دستشون براومد انجام دادند

پ ن 4: عموجان اومد به پدرجان سرزد و چقدر خوشحالش کرد

پ ن 5: براش قصه ی سفر را میبافم و با همین حربه بهش امید میدم

دلش برای پسرجان و عروسش تنگ شده

پ ن 6: اینهمه محبت و امید که بهم دادید برام واقعا ارزشمنده

از داشتنتون بی نهایت خوشحالم

پ ن 7: لابلای روز سخت شنبه هرطوری که بود 70 تا حمد شفا را برای مادرمریم جان و همه بیماران خوندم

اما انگار به دلم نچسبید

دیروز وقتی بارون میبارید و توی پیاده روی بیمارستان دلم بدجور غصه دار بود ، کلاه کاپشنم را کشیدم سرم و راه رفتم و خوندم وخوندم و خوندم ...

امیدوارم خداوند به همه مریضها لباس عافیت بپوشاند