روزهای بی برنامه

سلام

روز قشنگ تابستونیتون بخیر

میدونید گاهی نمیشه هیچی را پیش بینی کرد

گاهی هرچقدر هم برنامه ریزی کنی اتفاقات تو را با خودشون به سمت و سویی میبرن که هیچی اونطوری که تو پیش بینی میکنی پیش نره

دیروز از اون روزها بود

با فندوق و پسته تماس تصویری گرفته بودم و داشتم باهاشون حرف میزدم

فندوق یاد گرفته توی تماس تصویری ارتباط برقرار کنه و حرف بزنه

داشتیم حرف میزدیم که یهو فندوق زد زیر گریه و شروع کرد بگه آخ چشمم وای چشمم

من فکر کردم از روی دلتنگی داره این کار را میکنه

ولی وقتی چند دقیقه ای گذشت و جیغ و دادش بیشتر شد قضیه کلا فرق کرد

تماس را قطع کردم و خواهرجان از اون سمت شروع کرد به آروم کردن و حرف زدن با فندوق

اما بی فایده بود بسیار بیقراری میکرد و دائم میگفت چشمم نمیبینه ... چشمم درد میکنه ... مامان من هیچ جا را نمیبینم...

اینا خواهرجان را هول کرده بود

زنگ زد بهم

منم سریع زنگ زدم اورژانس کودکان

اونا هم گفتند زنگ بزن اورژانس چشم

زنگ زدم اورژانس چشم و تنها چیزی که گفتند این بود که سریع بچه را برسونید اینجا

همسرخواهرجان که سرکار بود

خواهر بهش زنگ زد که سریع خودش را برسونه

از من خواست برم که پیش پسته جان بمونم تا بتونن فندوق کوچولو را ببرن برای معاینه

فاصله خونه خواهر با ما تقریبا زیاده

از توی اتوبان میگذره ولی حدود 20 دقیقه رانندگی لازم داره

سریع راه افتادم و تا من رسیدم اونا جلوی در منتظر بودند

من و پسته جان موندیم خونه

و اونا با یه فندوق بیقرار رفتند به سمت دکتر

نگم براتون که اورژانس چشم هیچکاری براشون انجام نداد و فرمودند ما که متخصص نداریم!!!!!!!!!!!!

و خواهرجان فندوق را برد یه متخصص شبکیه تا چشمم بررسی بشه

فندوق ترسیده بود و همه کار خیلی سخت شده بود

ولی در نهایت نظر هر دو تا متخصص این بود که شکر خدا مشکلی نیست و اگه این موضوع تکرار شد نیاز به بررسی های بیشتر هست ...

هرچقدر خواهر اصرار کرده بود که بررسی بیشتر انجام بشه هر دو تا پزشک نظرشون این بود که فعلا همه چی نرماله و لازم نیست

خلاصه تا خواهرجان و همسرش و فندوق برگردن خونه عصر شده بود

از اونجا که اومدم بیرون یه بارون سیل آسای چند دقیقه ای شروع شد

همونجا زیر آسمون ایستادم تا بارون بباره بهم و حالم را جا بیاره

از مجتمع خواهر اینا که اومدم بیرون دیدم یه مغازه شال و روسری روبروی ماشینم هست

منم رفتم و یه شال برای خودم و یه شال هم برای مادرجان خریدم

بعد هم اومدم سمت اتوبان و افتادم توی ترافیک عصرگاهی

بعداز کلی رانندگی توی ترافیک رفتم سمت خیاطی

شلوغی خیابونها برام عجیب بود

مدتها بود این ساعت بیرون نیومده بود... خرید نیومده بودم ... این سمت نیومده بودم ...

جای پارک نبود و با سختی ماشینم را یه جایی جا دادم

پارچه ای که پدرجان خریده بودند را دادم برای دوخته شدن

بعد هم اومدم سمت دفتر و درها را قفل زدم و رفتم سمت خونه

و اینطوری بود که یک روز پر از استرس و نگرانی به پایان رسید

پ ن 1: امروز انگار کل بدنم درد میکنه از بس که دیروز استرس کشیدم

پ ن 2: طبقه پایینی خونمون کرونا گرفته

پ ن 3: دیروز بعد ازاینکه از خیاطی اومدم بیرون متوجه شدم که ماسکم را یادم رفته بوده

پ ن 4 : یه مدل سنجاق سینه داخل یه پیچ دیدم که خیلی خوشم اومده

مدلهای جالب و بانمکی دارن

شاید یکی دوتاش را سفارش بدم برای مانتوی تازه ام