می روم کز خویشتن بیرون شوم

سلام

روزتون قشنگ

پنجشنبه است و یک روز آروم بهاری

انگار التهاب و حال و هوای کوچه و خیابونها فرق داره

دیروز قبل از ظهر پدرجان و مادرجان اومدند پیشم

قرار بود پدرجان کولر را راه بندازن

فعلا یه کولر کوچیکتر آوردیم  و داخل دفتر راه انداختیم

شاید اینطوری از شر جناب دزد در امان باشه... البته شاید

راه اندازی کولر یه کمی طولانی شد و یه سری اشکالات پیدا شد و تا رفع بشه یه کمی طول کشید

نزدیکای ظهر بود که پدرجان و مادرجان رفتند

البته قرار شد که یه دریچه کوچولو برای جلوی کولر بخرن و بعدا بیان نصب کنند

نیم ساعتی نگذشته بود که برگشتند

دریچه را خریده بودند و برگشته بودند که ناهار را با هم بخوریم

ناهار را خوردیم و به پیشنهاد پدرجان تصمیم گرفتیم چیدمان دفتر را یه کمی تغییر بدیم

این تغییر همان و چهارساعت کار و فعالیت شدید همان...

مجبور به کلی جابجایی و کلی تمیز کاری شدیم

در عوض نتیجه خوب بود

انگار همین جابجایی و تغییر چیدمان کلی حال و احوال آدم را عوض میکنه...

خلاصه که نزدیک ساعت 6 بود که پدرجان و مادرجان رفتند

من هم هلاک و خسته شده بودم ... دست و شانه هام حسابی درد میکرد

ولی تصمیم گرفتم یه دونه تخم مرغ سفالی رنگ بزنم و بعد برم خونه

وقتی رسیدم خونه هوا تاریک شده بود

اما هنوز پدرجان و مادر جان نیومده بودند... گویا رفته بودند باغچه

منم به گلهای توی پارکینگ رسیدگی کردم

به فلاورباکس دم در آب دادم

بعد رفتم سراغ گلهای سرسرا

بعد هم آب ماهی ها را عوض کردم ... یعنی رسما ساعت ده که پدرجان و مادرجان رسیدند در حال بیهوشی بودم

پ ن1: حال پدر آقای دکتر خوب نیست...

پ ن 2: پدرجان و مادرجان یه هدیه بی مناسبت برام خریدند که باعث کلی ذوق کردنم شد

پ ن 3: دوست داشتم یه پست بلند و بالا در مورد خودم و مدل دوستیم بنویسم

بعد دیدم شاید خیلی جالب نباشه یه پست کامل

برای همین اینجا توی پ ن ... اونم پی نوشت 3 مینویسمش...

من کلا آدم پر انرژی و شلوغی هستم  و این باعث میشه تو خیلی از قالب های پیش تعریف شده جا نشم

من از سلام و صبح بخیرهای هرروزی که بخوام به کسی بدم یا بگیرم گریزانم

من دوست دارم اگه حرفی به دوستم میزنم حرف خاص اون دوست باشه با ادبیات خودش... با دل خودم ... با حال خوشم... با کلماتی که مال خودم و خودش هستند

من از اون دوستایی نیستم که دائما پای گوشی باشم و یا دائما بتونم در تماس باشم

دوستای نزدیکم میدونن

گاهی میشه که یه ماه میگذره سراغ کسی را نمیگیرم ... میرم توی لاک خودم ... یه غار تنهایی دارم که بهش احتیاج دارم ... برای انرژی گرفتن ... برای کنار اومدن ... برای خوب شدن ... برای بزرگ شدن ... برای پذیرفتن ... برای تصمیم های بزرگ... برای تغییر کردن و ....

خلاصه که یهو میبنید نیستم ... اگه بهم زنگ بزنید با کمال میل جواب میدم

اگه قرار باشه با دوستام حرف بزنم با اشتیاق این کار را میکنم

اما گاهی خودم نیروی پیش برنده ندارم که سراغ بگیرم

که زنگ بزنم

که پیام بدم

دوستای خیلی خوب هم زیاد دارم

کسایی که درکم میکنن

کسایی که هوامو دارن

کسایی که توی روزهای سخت کنارم هستن

کسایی که وقتایی که تو دنیا کم میارم میرم سراغشون

کسایی که بدون چشم داشت مهربونن

اگه ناراحت بشم از چیزی سکوت میکنم ... سکوت میکنم و در سکوت خودم حق را میدم به طرف مقابل و سعی میکنم آروم بشم

اگه دلخور بشم سکوت میکنم ...

اگه انتظاراتم برآورده نشه حق را میدم به دوستم و میگم انتظار من بی جا بوده

به سادگی از کسی نمیبُرم

حتی خیلی از اشتباهات را میتونم نادیده بگیرم

ولی سبک و سیاق خودم را دارم ... گاهی برای برداشتن قدم اول باید بهم کمک بشه ... گاهی من آدم قدمهای اول نیستم

در مورد چیزهایی که به خودم و شخص خودم مربوط باشه ، پیش قدم هستم ... قدم اول را مصمم برمیدارم

اما در جاهایی که پای آدمهای دیگه در میان باشه حق را میدم به اونها...

اگه باهام دوست هستید و از دستم دلخور شدید ، لطفا منو ببخشید

من شکل شخصیتیم اینطوریه

من با یکی از شماها دوستم که گاهی سه ماه یه بار سراغ هم را میگیریم ، بعد میشینیم سه ساعت متوالی حرف میزنم و کیف میکنیم

من یا یکی دیگه از شماها دوستم که هفته ای چند بار زنگ میزنیم و رازهای مگومون را به هم میگیم

با یکی دیگه دوستم هر صبح برام پیام میفرسته و من با کمال میل فقط نگاه میکنم و لبخند میزنم و اونم ناراحت نمیشه و منو تحمل میکنه

با یکی دوستم که باهاش دوستای مشترک داشته و دارم و گاه گاه با هم یه گپی میزنیم

با یکی دیگه دوستم که جمعه ها برام پیام مینویسه ... منم شنبه که میشه میشنیم جوابش را مفصل میدم

با یکی دوستم که لحظه های لذت بخش زندگیش را با عکس و صدا و کلمات باهام به اشتراک میزاره... گاهی سه روز میگذره تا پیامهاش را بخونم ... اما با سخاوت دلخور نمیشه و بازم باهام حرف میزنه

با یکی دوستم که برام فایل کتاب میفرسته و با هم کتاب میخونیم گاهی فاصله حرف زدنمون میشه 6 ماه و گاهی 6 ساعت یه بار باهم دیگه حرف داریم

با یکی دوستم ...

من خیلی خیلی زیاد اینجا دوست پیدا کردم

دوستایی که شدند دوستای نزدیک و واقعی

اما تیلوتیلو توی قالب جا نشد...

خیلی ها تحملم کردند - لطف کردند- مهربونی داشتند- محبت داشتند- دلخور نشدند و کنارم موندن و هستند و میخوایم تا همیشه کنار هم باشیم

ولی دوست داشتم اینا را بگم که ازم دلخور نشید

اینا را بگم که بدانید مهربونیاتون را درک میکنم و میبینم

فقط مدل شخصیتیم اینطوریه که گاهی نمیتونم حضور دائمی داشته باشم...

شاید باورتون نشه ولی توی نمازهای هرشبم براتون دعا میکنم

خیلی ها را با اسم و مشخصاتی که دادند... مثلا مخمور...همسر ریحانه که مریضه ... فهیمه و خانواده ی بینظیرش... نازلی ... مرمرجان با آرزوهاش... دل آرام و دختراش... نل دوست داشتنی ...ساره ی هنرمند.... کنجد و مامانش.... ترانه راه دور... سارا و پسرش گلش... الی شیرازی.. الی در بازوان ... گلشن ... رافی مهربونم... بنفشه دوست داشتنی و بچه هاش... لاندا و نی نی تازه... آقای ابوالقاسم و خانواده اش ... پسرعمو... صحرا و نی نی و همسر... ملاکیتی... آنه و تمام کادر درمان ... مهربانو و مهردخت ... بهامین و کوچولوها... نهاله و آقای معجزه... ستی و سپهر و مامان.... پیشاگ و جان شیرینش... مامان دوتا فرشته... شارمین... دکتر ربولی... دکتر لیلی ... رابعه... سپییده ... عاطفه... بلاگر