خواب دیشب

سلام

صبح تون زیبا

دیشب خواب خونه مادربزرگ را میدیدم

مادربزرگی که دیگه نیست و خونه ای که دیگه نیست...

این خونه ، خونه بچگی های ما بود

از وقتی من به دنیا اومدم پدربزرگ و مادربزرگ توی همین خونه زندگی میکردند

حتی قبل ترش

از زمان نوجوانی مامانم

چقدر خاطره داشتیم توی این خونه

چقدر توی حیاط نسبتاً بزرگش بازی میکردیم

چقدر توی اون حوض وسط حیاط آبتنی میکردیم

باغچه های پر از گل و درختش برامون پر از حس خوب بود

یادمه یه درخت توت معلق داشتند... نمیدونم این درخت را میشناسید یا نه ، یه مدل درخت هست عین چتر که قدش زیاد بلند نمیشه ... یادمه تو بچگی چقدر ازش توت میخوردیم. یه درخت خرمالو هم وسط باغچه بود که خرمالوهای خوبی میداد، بابام دقیقا با به دنیا اومدن من اون درخت را کاشته بود و همه میدونستن هرسال موقع تولد من این درخت یه عالمه خرمالو داره ، چه منظره ی زیبایی داشت

پنجره های قدی یکی از اتاقها و پذیرایی دقیقا روبروی حیاط بود

چقدر شبهای تابستانی که دسته جمعی با دخترخاله و دختردایی ها و خواهرا و خاله ها و مادربزرگ توی ایوان این خونه خوابیدیم...

هنوز صدای خنده ها و شادیهای اون زمانها توی گوشم هست...

عصرانه ها... آش ها... دورهمی ها...

چقدر اون خونه شلوغ و پررفت و آمد بود

تک تک همسایه ها را میشناختم

و حالا از اون خونه و پدربزرگ و مادربزرگ جز خاطره ای دور چیزی باقی نمانده

بعد از فوت مادربزرگ (پدربزرگ دوسال قبل تر فوت شدند) خونه فروخته شد و مالک جدید بالافاصله اونجا را خراب کرد

یادمه عکس تخریبش را دختر داییم برام فرستاد

بغض و اشک امانم را برید...

خدا رحمتشون کنه

حالا خیلی از شبها خوابهایی که میبینم توی همون خونه بچگی هاست

با همون حال و هوا

با همون پرده های سفید توری و نسیمی که پرده ها را به رقص درآورده

با مبل و صندلی های سرمه ای رنگ و کوسن های رنگی رنگی... فرش های لاکی رنگ دستبافت و دکورهای چوب گردو... رنگهای گرم و صمیمی ای که حس خوب یه خونه ایرانی را منتقل میکنه... صندلی های طرح داری فلزی حیاط ... مبل های زرشکی راحتی هال... تنگ های آبی و سبز توی دکور... کاسه های گل و مرغ قدیمی... و سماور برنجی بی بی که هیچوقت روشنش نکردیم و همیشه روی یه میز کوچولو کنار هال، یادگاری بود... تابلوهای بزرگ کوبلن که قابلهای بزرگ و زیبای نقش و نگار دار داشتند... لوسترهایی پر از آویزهای کریستال و راهرویی که خاطراتش هرگز از یادم نمیره...

صبح که بیدار شدم نیم ساعتی توی تختم به اون خونه و جزئیاتش فکر میکردم

مثل آدمی که میترسه گذر زمان یه چیزایی را از خاطرش پاک کنه

هرچند میدونم که گذر زمان عین نشستن غبار ، آرام آرام همه چیز را محو و بیرنگ میکنم

میدونم که همین حالا هم کلی از جزئیات از خاطرم رفته

اما خوشحالم که کودکی ای اینهمه رنگی رنگی داشتم

پ ن 1: من از درس فیزیک تقریباً منتفرم

اما عاشق ریاضیاتم

حالا این جزوه ای که دارم تایپ میکنم توی فصلی هست که بیشتر از اینکه فیزیک باشه ریاضیات هست و من با کیف دارم تایپ میکنم

به نظرم نباید برای این فصل به خودم جایزه بدم ... اینهمه که از تایپش دارم لذت میبرم

پ ن 2: دارم آقای دکتر را به خاطر یه مساله ای سرزنش میکنم

وسطای سرزنش کردن میخنده و میگه : کاش همه مثل تو با اینهمه قربون صدقه آدم را سرزنش کنند

پ ن 3: مغزبادوم یواشکی از مامانش داره برنامه میریزه که آخر هفته ببرمش بیرون...

و من همچنان از کرونا میترسم...