دنباله ی یک روز ویروسی

سلام

عصرتون بخیر

نمیدونم چرا دلم خواست باز بنویسم

شاید این اثرات بیکاری هست

ولی کلمات ردیف میشن و هی تو مغزم رژه میرن

یادمه همیشه کمک میکردم به پیرمردها و پیرزنهای تو کوچه، خریدهاشون را میبردم تا دم خونشون ، گاهی دستشون را میگرفتم و باهاشون گپ میزدم

و حالا اینا شده ممنوعه

در عوض پیرمرد همسایه که دقیقا توی چارچوب درخونه ش ایستاده  از دور با سر بهم اشاره میکنه، چون ماسک داریم و دیگه یه سلام با لب خوانی هم قابل تشخیص نیست... حتی جرات نمیکنه از چارچوب در خونه بیاد بیرون

بلند شدم از پشت میزم و رفتم سمت در... در را باز کردم و خیلی جلو نرفتم و یه سلام احوال با صدای بلند

در عوض دیدم آقای مسن همسایه اونطرفی بدون ماسک و دستکش داره میره بیرون

سلام کردم و گفتم حاج آقا ماسکتون را جا گذاشتین؟

گفت : هرچی گشتم پیداش نکردم

گفتم : اگه خرید دارید تا من انجام بدم شما بدون ماسک و دستکش بیرون نرید...

گفت : میخوام برم یه دوری بزنم

گفتم : اصلا زمان مناسبی نیست

گفت : حوصله ام سر رفته

گفتم : پس صبر کنید من از توی کیفم براتون ماسک و دستکش بیارم

گفت : نه دخترم ... ممنون ... برمیگردم خونه

نزدیک نیم ساعت بعد دیدم داره با ماسک و دستکش توی کوچه قدم میزنه

اندازه چهارقدم میاد جلو چهارقدم برمیگرده

دلم سوخت ... هوای خوبیه و تو خونه موندن آسون نیست ... ولی خدا را شکر در اطرافم میبینم که همه در حال رعایت هستند

میبینید چه چیزای ساده ای سخت شده؟

حالا خوب میفهمیم چقدر نعمت دور و برمون هست و بهش بی توجهیم

نعمت های حال خوب کنی که هر کدوم یک دنیا حس و حال خوب به دلمون روانه میکرد

روزهایی که دوستام بدون دغدغه میومدن اینجا و بهم سر میزدن و نگران چی استریل هست چی نیست نبودیم

روزهایی که هر وقت حوصلم سر میرفت گوشی و هندزفری را برمیداشتم میرفتم پیاده روی

برای خودم شکلات و قهوه میخریدم

روزهای اسفندماهی که لیست های بلند بالا مینوشتم و با لبخند دنبال خریدشون بودم

میدونی یکی از اشکالات این ماسک ها این هست که لبخند های قشنگ را ازمون گرفته

دستکش های پلاستیکی و دست ندادنهایی که نمیزاره انرژی و حال خوب آدمها را لمس کنیم

نمیدونم شاید این کارها خیلی هم درست نیست ولی من دوست دارم آدمها را در آغوش بگیرم و دستاشون را بفشارم و به لبخندشون نگاه کنم

بساط بیرون رفتنهای بهاری که برچیده شده

لیست هدیه هام را هم فعلا گذاشتم کنار، چون اصلا بیرون نمیرم مگر به ضرورت

و اینگونه است که در ادامه ی یک روز ویروسی تلاش میکنم هیچ خبر تازه ای را چک نکنم

هیچ توصیه ای را دنبال نکنم

و هیچی از کرونا نشنوم

در عوض کتاب بخونم

فیلم تکراری ببینم

آب بنوشم

یه کمی به فایلها ور برم و مرتب سازی کنم

چند صفحه ای برای دل خودم طراحی کنم

یه مجله مسخره زرد ورق بزنم 

و ....

یادم باشه برای همین کارها هم باید شکرگزار باشم که چه بسا چند روز دیگه همینا بشه آرزو....