نقطه ضعف

یکی از نقطه ضعف های من صدای گریه بچه هاست...

یعنی میریزم بهم

فرقی هم نداره این بچه را بشناسم یا نه

صدای گریه بچه ها کلا منو نابود میکنه...

داشتم تند تند به کارهای روزمره م رسیدگی میکردم که صدای گریه بچه به گوشم رسید...

خب طبیعیه بالاخره بچه ها هرچی کوچکتر باشن خواسته هاشون را با گریه به اطرافیانشون اعلام میکنند

اما این گریه طولانی نیست دیگه... سریع بهش رسیدگی میشه و تمام

اما وقتی این گریه طولانی میشه من دیگه طاقت نمیارم

پاشدم رفتم در را باز کردم و دیدم آخر کوچه روبرو یه بچه تقریبا سه سال و نیمه داره گریه میکنه و پدربزرگشم عصا به دست داره باهاش حرف میزنه...

داشتم نگاهشون میکردم که دیدم پدربزرگ دست بچه را گرفته و میخواد که راه بیفته و بچه هم داره با صدای بلند گریه میکنه و نمیخواد که بیاد

پدر بزرگ هم آروم آروم داره عصبانی میشه و به زور متوسل شده و دست بچه را هی میکشه

در این مواقع اگه پدرجان باشن منو دعوا میکنن که برم جلو...تحت عنوان «مگه فضولی!»

ولی امروز که پدرجان تشریف نداشتند ، منم رفتم سمتشون که حالا دیگه چند قدم بیشتر با من فاصله نداشتند

بدون توجه به آقای مسن ، گفتم آخیش کوچولو چرا گریه میکنی؟ و دستش را گرفتم و روی زانو نشستم کنارش...

غریبی کرد و پشت پدربزرگش قایم شد

پدربزرگش هم یه نگاه عاقل اندر سفیهی به من کرد

اینجا دیگه کوچولو گریه نمیکرد

اما اشکاش تمام صورتش را خیس کرده بود...

دوباره پدربزرگ دست بچه را گرفت که بره و بچه هم دوباره زد زیر گریه...

داشتم بلند میشدم که پدربزرگش گفت: خانم بند کفشش باز شده منم نمیتونم دولا بشم و ببندم، برای همین گریه میکنه!!!

دوباره نشستم روی زانو و دیدم بله ، بند کفش فسقلی بازه.. نگاش کردم و گفتم : اجازه میدی بند کفشت را ببندم...

با سر اشاره کرد و پاش را یه کمی جلوتر گذاشت

یه گره ی کوچولو به کفشش زدم و بلند شدم

پدربزرگش هم با یه دستمال داشت اشکای صورتش را پاک میکرد

بدون توجه به من دست هم را گرفتند و راه افتادند

باید براتون بگم لبخندم چقدر پررنگ بود؟

یا باید بگم دستام را کردم توی جیب های کاپشنم و تا از پیچ کوچه بعدی رد بشن نگاشون کردم؟

زندگی همین برش های کوچولو کوچولو نیست؟

پ ن 1: یادم رفت بهش شکلات بدم