چای عصرانه

: وقت داری اندازه یک نوشیدنی مهمان من باشی؟

: همانقدر که حرفهایمان تمام شود...

: این روزها کم حرف شده ام ... بیا به نگاهت قناعت میکنم...

قوری چینی را برمیدارم

به و سیب و دارچین و زنجفیل؟

هل و کاکوتی و نبات؟
آویشن و عسل؟
یکی دوتا غنچه گل هم اضافه کنم؟

به هوای آمدنت قوری را میگذارم کنار بخاری تا وقتی که میرسی عطرش همه جا را پر کرده باشد

بشقاب گل سرخی را میگذارم کنار دستت

قطاب

خرماو انجیر

یک بشقاب هم پر از میوه های پاییزی، میوه های پاییزی مثل یک تابلوی زیبا در بشقاب میدرخشند

انارها را هم دانه کرده ام

زودتر بیا....

شاخه ی نرگسی که آوردی را میگذارم داخل گلدان روی میز

با نگاهم تشکر میکنم

با نگاهت میخندی

کتاب شعرم روی میز است... زیر لب داری شعر میخوانی

در فنجانت عطر دوست داشتن و عشق میریزم

میگذارم روی میزکنار دستت... کنار بشقابهای گل سرخی

نگاهت میکنم ... ساکتی... آرامی...

ساکتم ... طوفانم...

حرف ندارم... حرف نداری...

فنجان را که میگیری لابلای انگشتهایت ، ملودی خواستن میشنوم

وقتی بخار مینشیند روی مژه هایت به سکوتم شک میکنم

به عطر دارچین... به طعم به

اینها طعم توست... مزه ها و بوها

انگار دیوار سکوت دارد ترک میخورد

باید حرف بزنم

اما سکوت میکنم

این روزها حرفی برای گفتن ندارم و چقدر خوب که تو مرا از بَری...