تیلوتیلو چته؟؟؟؟

سلام

روزتون بخیر

امیدوارم یا این هوای آلوده را تجربه نکنید یا اگه مثل ما دارید تجربه میکنید ازش جون سالم به در ببرید

من که کلا با بحران روبرو شدم

ماسک میزنم ... فیلتر دار... بدون فیلتر.... اما انگار بی فایده ست ... سرگیجه های شدید ... گلودردی که حالا حسابی گسترده شده ... بی حالی ... بی حالی... بی حالی

شیر و عسل میخورم

انواع کلم را میخورم

مرکبات میخورم

هرکی هرچی تجویز میکنه میخورم... اما بی فایده

اینجا هوا برای نفس کشیدن کم شده ...

دیشب داداش یک عکس از یک دشت بزرگ و سرسبز در حومه ی سوییس را برام فرستاده و زیرش نوشته چی میخوای از زندگی؟؟؟؟

بعدش یک عکس از یک پیاده رو توی ایتالیا... این برگای پاییزیشون چطوری اینهمه قرمز و نارنجی و خوشرنگه؟

چرا برگهای پاییزی ما اینهمه زرده؟

بعدش به وابستگی های دلم نگاه میکنم ... چقدر به اینجا وابسته ام ... حتی به در و دیوار... کاش که مجبور نشم...

کاش هیچکس به کاری که دوست نداره مجبور نشه...

امروز دیگه خبری از گنجشک ها هم نبود... حتی اون دوتا زاغی کوچولو هم نبودند

امروز هم مدرسه ها تعطیل بود؟ خبر ندارم ، ولی هیچ بچه ای با کوله پشتی تو کوچه ندیدم

چشمام دنبال اون پسربچه های شیطون میگشت که اول صبح با کوله های بزرگتر از خودشون دنبال هم میدوند...

از جلوی یک دبستان دخترانه هم رد میشم... با مقنعه های سفید و مانتوهای آبی و چهارخونه.... دختربچه هایی که با مقنعه هاشون درگیرن... کیف های صورتی...

اما امروز کلا بچه مدرسه ای ندیدم.... خلوت هم بود ... سرویس مدرسه هم ندیدم...

من هیچوقت منتظر نمیشم کسی حال دلم را خوب کنه

من مدادم را برمیدارم و توی دفترچه ی کوچولوم یه چیزایی مینویسم

برگه های یادداشتم را برمیدارم و یه سری خط و نشون برای دلم میکشم... یه سری جایزه و هدیه هم براش معین میکنم

باهاش حرف میزنم

دعوا میکنم

قربون صدقه اش میرم

اما انگار این دفعه بی فایده است

چون حتی توضیحی برای این حال ندارم

حس میکنم دارم هذیان میگم

دیگه از راه که میرسم برای خودم دمنوش نمیزارم گوشه بخاری

حتی وقتی آقای دکتر ازم میپرسه که چم شده جوابی ندارم ...

حتی از حرف زدن با آقای دکتر هم طفره میرم... سعی میکنم کمتر با دنیای بیرونم در ارتباط باشم

یه چیزی در درونم داره عوض میشه

شاید دارم پوست میندازم و قراره بزرگتر بشم

شاید داره اون کربنهای درونم به الماس تبدیل میشه

دارم ریشه های تازه میزنم؟ دارم بال برای پرواز در میارم؟

اصلا نمیدونم قضیه چیه

ولی میدونم که نه برای خودم یادداشت نوشتم... نه به خودم وعده وعید دادم...

یه کمی از همه کس و همه چیز فاصله گرفتم و رفتم توی لاک خودم

دیشب للی و دانا میپرسیدند چی شده... ولی واقعا هیچی نشده

آقای دکتر از همه بیشتر درکم میکنن...

گفتند : آروم باش و بزار دلت آروم باشه... هروقت خواستی حرف بزن

بهم گفتند نگران هیچی نباشم... گفتند که همیشه کنارم میمانند... هوامو دارند... گفت حرف نزدن دلیل بیخبری مون از حال هم نیست

هروقت دلت خواست حرف بزن... فقط سکوت کردم...

دیشب آخر شب حتی نای حرف زدن باآقای دکتر را نداشتم ... به یک پیام شب بخیر بسنده کردم

پرسیدند: نمیخوای بهت زنگ بزنم... گفتم : نه

و خوابیدم...

یک نفس تا صبح

توی خواب انگار بیدار بودم و خیلی جاها سرک کشیدم ، شاید علت خستگی صبح هم همون بود

الان هم اومدم دفتر

قسمتی از کارهای دیروزم تلنبار شده روی کارهای امروزم

حالا دوباره دارم از برنامه روزانه عقب میمانم

یا باید یه کمی به خودم بیام و بیشتر کار کنم... یا باید گوشی را بردارم و یکی یکی کارهام را عقب و جلو کنم

نای برداشتن گوشی و تلفن زدن و سرو کله زدن با آدمها را ندارم

پس بهتره برم سرکار و تلاش کنم ببینم میتونم همه چیز را مرتب کنم

چرا نا برای ادامه ندارم... چرا کم آوردم؟؟؟