این روزها

سلام

امیدوارم خوب و سلامت باشین

هرچقدر تلاش کردم با کامپیوتر وارد بلاگ اسکای بشم ، نشد که نشد

حالا با تمام مشکلات و غلط نویسی ها دارم سعی میکنم با گوشی بنویسم

از دوستام بیخبرم و این اذیتم میکنه

به یه سری از آدمها معتاد شدم و حالا نبودنشون توی روزمرگیهام، زندگی را بهم سخت میکنه..

میدونم روزهای سختی را داربم میگذرونیم و چشم امیدمون به خداست...

روز شنبه سرظهر بود که خواهرم با اضطراب زیاد زنگ زد و گفت که سرویس مدرسه مغزبادوم بهش زنگ زده و گفته که توی راه بندان گیر کرده و احتمالا نمیتونه به مدرسه برسه... خواهر با نت یه چکی کرده بود و به تاکسی تلفنی هم زنگ زده بود و فهمیده بود هیچ جوره به مغزبادم دسترسی نداره... فاصله دفتر من تا مدرسه فسقلی ، پیاده، ۱۵ دقیقه هست، به محض ابنکه زنگ زد، کارت پول و موبایلم را برداشتم و راه افتادم، وقتی تندتند داشتم راه میرفتم خواستم به خواهر زنگ بزنم که متوجه شدم موبایلم کامل قطع شده....خلاصه که خودم را به فسقلی رسوندم و نگم براتون ک۶ وقتی منو دید بال در آورد... دنیای بچه ها خیلی معصومانه ست، تو کل مسیر داشت از شایعات کودکانه و ترسهاش میگفت... خیابانهای خیلی شلوغ بود و آتش وسط خیابونها فسقلی را میترسوند... از نزدیکترین غذای بیرون بر یک دست غذا گرفتم و دوتایی اومدیم دفتر... خودم که ناهار آورده بودم، دوتایی ناهار خوردیم و جلوی بخاری جای فسقلی را درست کردم که بشینه سر درس و مشقش... نزدیک ساعت ۳ خواهر زنگ زد و ابراز نگرانی کرد و گفت خبرهای ترسناکی از خیابانهای نزدیک دفترم میشنوه، گفتم نگران نباش، ما همین الان میایم خونه... با مغز بادم جمع و جور کردیم و راه افتادیم سمت خونه... من در مرکز شلوغیها بودم و از همون ساعتهای اولیه بدون اینکه خودم متوجه بشم موبایل و نتم قطع بود، البته گاه گاهی چند دقیقه وصل میشد و باز قطع....وقتی وارد خیابون اصلی شدیم مغزبادوم ترسیده بود، باهاش حرف میزدم و توضیح میدادم که استرس نگیره، اما از هر طرفی رفتیم خوردیم به شلوغی و راه بندان، نزدیک ۲ ساعتی چرخیدیم تا راهی پیدا کنیم، اما نشد که نشد، از یه سوپر نزدیک یه کم خوراکی خریدم تا سر مغزبادم گرم بشه، اما ترسش را حس میکردم، یه مشورتی با پدرجان کردم برگشتیم دفتر.... تا آخر شب هم راه باز نشد و سروصداها هم کم نشد.. این شد که اجبارا توی دفتر موندیم...صبح ساعت ۶ زدیم بیرون و رفتیم خونه....تا امروز..

پ ن ۱: یکبار دیگه فهمیدم چه همسایه های مهربونی داریم... اون شب حسابی هوامونو داشتند

پ ن۲: از خداوند برای هممون خیر و عاقبت بخیری و سلامت طلب میکنم