ماجراهای من و مغزبادوم

روزی که با خواهر و مغزبادوم رفتیم میدان امام برای خرید

مغزبادوم یه جایی به من گفت که اسپری کودک داره این مغازه، برام میخری؟

کلا بچه ی قانع و حرف گوش کنی هست... از این بچه ها که یه چیزی ببینن و پا به زمین بزنن اصلا نیست

چون از اون مغازه رد شده بودیم و مسیر هم خیلی شلوغ بود گفتم وقتی که داریم برمیگردیم برات میخرم

توی راه برگشت کارت بانکیم را دادم بهش و گفتم وقتی رسیدیم به اون مغازه یکی از اون اسپری ها برای خودت بخر یکی برای فندوق ...

دوست دارم این جور کارها را در کنار خودمون تمرین کنه و یاد بگیره

روابط اجتماعی

حرف زدن

خرید کردن

و البته آداب رفتارهای روزمره

خلاصه که رسیدم به اون مغازه و دوتایی رفتیم جلو و من اول مشخصات اسپری را پرسیدم که ببینم برای فندوق هم مناسب هست یا نه

آقا هم کاملا توضیح داد و از روی بسته بندی و برچسبها بهم اطمینان خاطر داد که برای کوچولوها بد نیست

به مغزبادوم گفتم یکی برای خودت انتخاب کن یکی برای فندوق

شروع کرد به بو کردن و یکی یکی نگاه کردن و خلاصه دوتا اسپری انتخاب کرد

در نهایت هم به آقای فروشنده گفتم که کارتخوان را در اختیارش بزاره تا خودش کارت بکشه

البته یکی دوتا چیز دیگه هم تا مغزبادوم داشت اسپری انتخاب میکرد برای خودم برداشتم

آقای فروشنده یه جمعی زد و یه مبلغی را به مغزبادوم گفت

دیدم که با دقت مبلغ را وارد کرد و داره رمز میزنه... حواسم در بک گراند ماجرا به گوشیم بود و داشتم با یکی از مشتری هام صحبت میکردم

ولی تو ذهنم اومد که آقای فروشنده اشتباه جمع زد

وقتی تلفتم تمام شد یک جمع ذهنی زدم و به آقای فروشنده گفتم ...

برگه ی رسید دست مغزبادوم را نگاه کرد و گفت بله... اشتباه کردم!!!!!

خلاصه یه کمی ما را معطل کرد تا مبلغی را که اشتباه کرده بود به مغزبادوم پس داد

خواهر هم ایستاده بود و نگاه میکرد

از اول ماجرا هم مخالف بود که کارت بانکی را بدیم دست بچه!!!!

خلاصه از مغازه بیرون اومدیم ... کارت و پولها دست مغزبادوم بود

گفتم بزار داخل جیبت، حالا که میریم پارکینگ ، پول پارکینگ را هم حساب کن و بعد کارت منو پس بده....

رفتیم وبقیه خرید را انجام دادیم و حدود یک ساعت بعد رسیدیم به پارکینگ...هرچی جیبش را گشت کارت نبود که نبود...

مامانش به شدت عصبانی شده بود

و دائم داشت غر میزد که نباید کارت را بدی دستش...

مغزبادوم هم آماده شده بود که اشک بریزه...

منم پشت ماشین و تو یه ترافیک وحشتناک بودم

به مغزبادوم گفتم : از الان کارهایی که میگم با دقت انجام بده

اول : یک کارت دیگه از کیفم در بیار و پول پارکینگ را حساب کن

دوم: کارت ویزیت اون مغازه را از داخل نایلون در بیار و با موبایل من بهش زنگ بزن

سریع این کارها را انجام داد

خواهر هم داشت همچنان غر میزد که بزار خودم زنگ بزنم... یا خودت بزن...

بهش گفتم بزار یاد بگیره...

زنگ زد و با همون صدای بچه گونه به آقای مغازه دار گفت که من کارتم را گم کردم ، اطراف مغازه شما نیفتاده؟

آقای مغازه دار هم گفت : چرا اینجا افتاده و همین الان دیدمش..

ذوق زده گفت : خاله جون کارت اونجاست...

ما سکوت کردیم و هرمشخصاتی که آقای مغازه دار لازم داشت ازش پرسید و چون روی بلندگو بود میشنیدم و قشنگ و دقیق جواب دادم

دیدم حواسش را جمع کرده و سعی داره کار را درست انجام بده ...

گفتم به آقای مغازه دار بگو ما فلان خیابون هستیم با پیک بفرسته برامون...

توی اون ترافیک نمیتونستم اون مسیر را برگردم... و زمان خیلی زیادی ازم میگرفت

خلاصه آدرس را دادیم به آقای مغازه دار و ماشین را یه گوشه ای پارک کردیم و منتظر شدیم...

ولی من حس کردم مغزبادوم کلی درس یاد گرفت و کلی هم باهاش حرف زدم که وقتی یک اتفاقی میفته اول فکرت را به کار بنداز!

گریه نکن... گریه فایده نداره...

تو فاصله ای که آقای پیک از راه برسه ، پریدیم تو یه مغازه دیگه و اتفاقا چیزهایی که میخواستیم و پیدا نکرده بودیم را پیدا کردیم

پشت هر اتفاق میتونه حکمت و اتفاق خوبی نهفته باشه که فقط در صورتی که با روی گشاده به سمتش بریم میبینیمش...

پ ن : من اگه فرزندانی داشتم ، از کودکی مهارت آرام زندگی کردن را بهشون یاد می دادم