کاش بودی

عصر پنجشنبه ست

تو کوچمون سکوت مطلق حکمفرماست

هیچکس حتی از کوچه عبور هم نمیکنه

مغازه های اطراف هم امروز تعطیل هستند... با اینکه اکثرا پنجشنبه ها عصر باز هستند

حتی سوپر روبرو هم تعطیله

یه طور عجیبی کوچه سوت و کور هست

یادم میاد به هفته گذشته این موقع ها...

داشتم آخرین جرعه های شراب بودنت را مزمزه میکردم و هی حرف میزدم

با ذوق و شوق

با یه عالمه انرژی

خسته شده بودی و هیچی نمیگفتی... فقط گاه گاهی سرت را تکون میدادی و لبخند میزدی

مهمونت کردم به یه قهوه تلخ...

گفتم خستگیت را برطرف میکنه و حسابی سرحال میشی

قهوه ی خیلی تلخ دوست نداری... تقاضای عسل کردی... خندیدم...

عسل مزه قهوه ت را خراب میکنه...

گفتی : حیف روز به این شیرینی نیست که من قهوه تلخ بخورم...

چشمام قلب قلبی شد...

من کیک خوردم

یه ناخنک کوچولو زدی... اهل کیک خوردن نیستی... برعکس من...

سکوت کرده بودم... آروم آروم حس رفتنت داشت میومد سراغم...

الانم همون حس غریب را دارم... یه غربت عصرپنجشنبه ای که با سکوت کوچه پررنگ تر شده ...

زنگ میزنم آقای دکتر... جواب نمیدن... احتمالا هنوز خوابن

زنگ میزنم پدرجانم... یه کمی حرف میزنیم... میگم از مادرجان بپرسین چیزی لازم ندارن؟

میگن : پنیر تمام شده...

توی خونه ما سه نفر سه مدل پنیر مختلف میخوریم... یه کمی شاید خنده دار باشه... ولی خب بالاخره سلیقه های فرق داره

عصر پنجشنبه کش دار

یه عالمه کار دارم

باید تندتند کار کنم... اما نشستم پست مینویسم

باید یه عالمه کار مرتب و آماده کنم و شنبه صبح تحویل بدم ...

تصمیم داشتم فردا صبح هم بیام سرکار... ولی ....

کاش اینجا بودی

کاش میشد همه پنجشنبه ها بیای

با خودم قرار گذاشتم دیگه نزارم اینهمه راه را بیای... خسته میشی... دفعه سوم هست که بعد از اینکه از اینجا میری مریض میشی...

حالا از این به بعد با غربت عصر پنجشنبه چیکار کنم؟؟؟؟؟؟