کفش های اسپرت

تقریبا از اول اردیبهشت یک جفت کفش خیلی خیلی راحت اسپرت خریدم و هر روز همونو پوشیدم

کفش خیلی راحت و سبک

در حدی که حتی کفش اسپرت قبلی را که بندداشت را کلا گذاشتم کنار

بعد هم خیلی راحت هر چند هفته یکبار ، با آب و صابون حسابی میشورمش و نصف روز بعد میبینم خشک شده و دوباره انگار نوی نو...

این شده که تنبل شدم تو پوشیدن بعضی کفشهای دیگه

بعدش هم این کفش، صورتی رنگ هست و برای همین پوشیدن لباس و شلوار منو یه کمی محدود تر میکنه

(در حدی که دیروز خواهرم یه نگاهی به چوب لباسی کرد و گفت هیچوقت نمیدونستم اینهمه طیف صورتی مانتو و شلوار داری)

البته با توجه به اینکه کیفم هم صورتی هست زیاد سخت نمیگیرم... ولی بهرحال برام مهمه...

خلاصه امروز میخواستم مانتوی تازه ای که خواهر برام دوخته بود و چند هفته ای بود نپوشیده بودمش را بپوشم

یک مانتوی خنک از جنس شانتون ... که اصلا از طرح و رنگ و حالش خوشم نمیاد... در عوض مدل خیلی خوبی داره

(حالا فکر نکنید پارچه کسی جز خودم انتخاب کردها... خودم با وسواس بسیار این پارچه را خریدم، ولی خیلی خیلی الان به زور تنم کردم)

خلاصه مانتوی نو را پوشیدم و دیدم به هیچ وجه نمیتونم کیف و کفش صورتی بپوشم... این شد که کفش های چرم مشکی را از توی جاکفشی در آوردم...

کفشم خیلی خیلی راحت هست (چرم مصنوعی تبریز) ولی از صبح انگار پاهام بهونه ی کفشای صورتی را میگیره...

و اون راحتی بی نهایت کفش اسپرت...

من تیلویی بودم که خیلی خیلی زیاد با کفش های پاشنه مدادی میومدم سرکار...

کفش های قرتی پرتی پاشنه بلند و رنگی رنگی...

در حدی که خیلی وقتا دخترای دور و برم بهم حسودی میکردن که تو چطوری اینهمه ساعت این کفشا را تحمل میکنی؟

دارم نگاه میکنم تو دوسال گذشته حتی یک روز هم کفش پاشنه بلند برای سرکار نپوشیدم...

به نظرتون گاهی نباید یه کمی به خودمون سختی هم بدیم؟؟؟

پ ن 1: یک جفت کفش پاشنه بلند قرمز دارم که محبوب ترین کفش برای مغزبادوم هست... هروقت میخوام اونو بپوشم میگه : اینو نپوش... بزار برای من... اتفاقا یک کیف خیلی خوشگل هم داره این کفش که کیفش را هم نمیزاره بپوشم... فقط یکبار برای عقد داداش اجازه داده ازش استفاده کنم