صدایی که نیست

سلام

صبحتون شاد و پر انرژی

دیگه از ناله کردن و غر زدن هم خسته شدم

از ویروس هم خسته شدم

از آنتی بیوتیک خوردن هم خسته شدم

ولی چاره ندارم

باز رفتم دکتر

باز آمپول زدم

ولی بازم صدام در نمیاد

وقتی نمیتونم حرف بزنم کلافه و داغون میشم ... چون با هزار و یک نفر باید سرو کله بزنم بی صدا...

نمیتونم کارم را تعطیل کنم ... حالا به هزار و یک دلیل که برای خودم موجه هست و برای بقیه نمیدونم موجه یا غیر موجه

شغل آزاد اینطوریه... شاید تو فصل هایی که کار زیاد نیست و مراجعه کننده نیست بتونی یکماه نیای، اما تو فصل کار و کاسبی باید باشی

دیشب هورمونها هم بهم حمله کرده بودند و درد شدید داشتم

ساعت چهار صبح از خواب بیدار شدم... نه صدام در میومد نه نفس داشتم

گلودرد امانم را بریده بود و دل درد هم اضافه شده بود

قبل از خواب هم با آقای دکتر جر و بحث داشتیم

من خسته تر و کلافه تر از اونی هستم که تحمل حتی یک کلمه را داشته باشم و اون بدتر از من

خلاصه که چهار صبح بیدار شدم و خودم را بغل کردم....

شال پشمی پیچیدم دور خودم و نشستم روی قالی وسط اتاقم جلوی بخاری

اشک ریختم و اشک ریختم و درد کشیدم

دراز میکشیدم همه جام درد میگرفت... مینشستم کلافه میشدم

اگه زمان دیگه ای بود حتما زنگ میزدم به آقای دکتر و حتما دوای دردم میشد و حتما خوابم میبرد... ولی دیشب همه ی غم های عالم یهو بهم هجوم آورده بودند.... از وقتی یادم میومد اشک داشتم تا همون لحظه که حتی صدام در نمیومد... گریه میکردم و گلوم بیشتر و بیشتر درد گرفته بود... از تنهایی خودم خیلی غصه خوردم ... از این حجم نامهربانی دنیا... صدای اذان که بلند شد آروم تر شده بودم.... پاشدم رفتم تو تختخوابم...

صبح که بیدار شدم خیلی خیلی حالم بهتر بود

تا بیدار شدم چشمام برق زد و دوتا کار گنده که غورباقه ی چند روز گذشته ام بود را با مسیج هماهنگ کردم که امروز تمامش کنم

بعدشم با تمام انرژی بیدار شدم و به خودم گفتم هنوزم چیزای قشنگی برای زندگی هست...

به خودم قول جایزه دادم

به خودم قول دادم زودتر خوب بشم

یه قرص تقویتی خوردم... دوتا از اون پودرهای انرژی زا هم برداشتم... صبحانه ی خوشمزه ای که مامان آماده کرده بود را به زور خوردم... ماسک زدم و راه افتادم

امروزم را میسازم چون من تیلوتیلوی قوی هستم

امروزم را همینطوری بی صدا جلو میبرم و قورباغه م را قورت میدم و به خودم ثابت میکنم اگه بخوام میشه...

بعد از این پست برای آقای دکتر هم پیام عاشقانه مینویسم و بیخیال همه ناراحتی ها و دلخوری ها میشم... اصلا مگه کل زندگی چند روز هست که من بخوام یک روزش را به دلخوری و غصه بگذرونم...

پ ن 1: هفته دیگه سه شنبه زمان عمل مامان قطعی شد

از من و بابا خواسته که به هیچکس نگیم... تا عمل تمام بشه ... نمیخواد کسی براش دلواپس بشه و به زحمت بیفته

پ ن 2: قدر حرف زدن بی دردسرتون را بدانید

پ ن 3: آقای دکتر لابلای حرفاش خدا را شکر کرد که از من دوره.... و چقدر خوشحاله که مجبور نیست نزدیک من زندگی کنه

پ ن 4: هسته های پرتقالی که کاشته بودم جوانه زده ... بعد از نزدیک یک ماه

پ ن 5: فندوق امروز دوماهش تمام شد... میره برای واکسن

پ ن 6: اونقدر حرف تو گلوم مونده که میتونم تا شب بشینم اینجا و کلمه ببافم