حس تازگی

سلام

روزتون پر از خوبی و مهربونی

(قابل توجه اونایی که رفته بودن عسل بخرن... مهربونی که دیگه خرج نداره )

سکانس اول زندگی:

یه مغازه روبروی دفتر من هست ، دقیقا روبروها، که دو سه سالی هست خالیه

چهارشنبه دیدم یکی کرکره را داد بالا و شروع کرد به تمیز کاری و چندتایی هم قفسه و ...

پنجشنبه که نبودم... شنبه که اومدم دیدم ... به به ... دارن میوه خالی میکنن

دیروز هی چیدن و مرتب کردن

امروزم صبح خیلی زودتر از من اومده بودم و کلی هم جلوی مغازشون را آب جارو کرده بودن و میوه های خوشگل را چیده بودن

حالا یه تابلو از یه عالمه میوه خوشگل و خوشرنگ تو قاب پنجره م دارم

کاهو و گوجه و خیار و سبزی

و حس زندگی...

خانم هایی که با ساک های خرید رنگارنگ و چرخدار میان و لابلای میوه ها راه میرن و دونه دونه با وسواس برای عزیزانشون میوه و سبزی و تره بار جدا میکنند

سبزی میخرن و دارن رویا میبافن

و این خیلی قشنگه....

من همه جا لابلای روزمرگی دنبال زیبایی های زندگی میگردم

سکانس دوم زندگی:

صبح رفتم تو صف برای کارهای بیمه

همه ی مدارکم راجور کردم و مرتب... اونجا غرغر نشنوم و هزاربار نگه برو از این کپی بگیر ، از اون کپی بگیر

نوبت گرفتم و نشستم تو صف

یه آقای پیری با عصا وارد میشه، یه راست میره سراغ مسئول باجه

با اخم بهش میگه از دستگاه نوبت بگیره و منتظر باشه

از جام بلند شدم و یک نوبت گرفتم و تا اون آقا عصا زنون برسه دادم دستش

نشست رو صندلی کنارم

خودش هم دست کمی از آقای مسئول باجه نداشت، اخمالو و بداخلاق، داشت هی این کاغذها را این ور و اونور میکرد

بدون حرف زدن کاغذها را از دستش گرفتم و منظم کردم و با سنجاقی که روی کاغذهام اضافه بود زدم به هم دیگه...

بهش گفتم باید از صفحه اول دفترچتون کپی بگیرید...

با اخم گفت : لازم نیست...

گفتم : این صفحه این ریپورت را هم باید کپی بگیرید...

کاغذهاش را از دستم گرفت و گفت : نمیخواد...

من همچنان لبخند میزدم ... نوبتم شد بدون هیچ دردسری برگه ها را تحویل دادم و با مسئول باجه بداخلاق اصلا همکلام نشدم...

داشتم میومدم بیرون که دیدم توی باجه ی کناری دارن به اون پیرمرد میگن که برو بیرون و از اینها کپی بگیر... با تمام بداخلاقی هاش دلم نیومد

گفتم : بدین من تا برم کپی بگیرم و بیام...

دستش را دراز کرد و گفت : من نمیتونم از پله زیاد بالا و پایین برم... و با همون اخم برگه ها را داد به من ... یک هزارتومنی هم گذاشت روی برگه ها

من بازم لبخند زدم ... اینبار به خودم... به تیلوتیلوی خوشحال درونم...

کپی ها را پسش  دادم و بدون معطلی اومدم بیرون

اینا زیبایی های زندگی نیست؟

سکانس سوم زندگی:

یکی از آشناها اومده ، اول صبحی یه سری مدارک اسکن کنه و چندتایی هم نقشه پرینت بگیره

تند تند از مهاجرت و رفتن حرف میزنه

میدونه که منم میتونم اگه دوست داشته باشم به سادگی مهاجرت کنم

تند تند از محاسن کشورهای دیگه میگه... از اشکالات اینجا زندگی کردن

من گوش میدم و سرتکون میدم

هی پیازداغ ماجرا را زیاد میکنه و بیشتر و بیشتر توضیح میده....

آخرش میگه به نظرم شماهم که امکانش را داری، زودتر جمع و جور کن...

نگاش میکنم و میگم : من به اینجا علاقمندم... عزیزانم اینجان ... اصلا قصد رفتن ندارم....

و حس میکنم تو دلم یه چیزی چشمک میزنه... زیبایی زندگی یعنی همین

باید یاد بگیریم دیدن زیبایی ها را ...

من سرخوش نیستم و مشکلات خودم را دارم ...

لابلای همین سه تا برش کوچولو از زندگی میتونم براتون بگم چقدر چیزهای سخت و دردناک و غم انگیز وجود داشت... ولی من همشون را نادیده گرفتم

اونا را پشت سرگذاشتم و خوشگلیا را برای خودم بُلد کردم ...

مهارت زندگی کردن و زیبا دیدن را میشه اشاعه داد... میشه ترویج کرد... میشه به بقیه هم یاد داد

پ ن 1: دلم که براش تنگ میشه بیشتر به جونش غر میزنم

پ ن 2: همش شعبون ... یه بارم رمضون... دارم برای خودم بلوز میبافم...

پ ن 3: با اشتیاق زندگی کنید... لحظه ها هم برنمیگردن...