دوشنبه ای تابستانی

سلام

روزگارتون لبریز از شادی

امشب مراسم دعا و شب هفت برای مادربزرگ داریم

برای همین کله سحر کارهام را آماده میکنم که دیگه برنگردم خونه و از دفتر برم خونه ای که دیگه مادربزرگ نداره... خونه ای که چراغش خاموش شده

صبح زودتر از هر روز بیدار میشم و تا چشمام را باز میکنم انگار یه تله پاتی عمیق بین من و آقای دکتر برقرار باشه تلفنم زنگ میخوره

حرف میزنیم و حرف... انگار نه انگار که هر دو کلی کار داریم و برای همین زودتر از هر روز بیدار شدیم

نیم ساعتی که حرف میزنیم و گل میگیم و گل میشنویم، لبخندهردومون کش میاد و حال دلمون خوبه خوبه...

حالا با دور تندتر به کارها رسیدگی میکنم

دوش میگیرم

لباسهایی که برای مراسم لازم دارم را میچینم داخل یه کیف دستی... کفش و کیف برمیدارم...

لباسهای مربوط به سرکارم را میپوشم و میام پایین... مامان و بابا زودتر دارن میرن دنبال اون لیست خریدی که بهشون محول شده

به بابا میگم ماشین نمیبرم ... چون برای مراسم و بعدش برای جای پارک مشکل پیدا میکنیم

میگه پس زودباش تا یه جایی برسونمت

حال دلم خوبه... نزدیکترین ایستگاه بی آر تی با مامان بابا خداحافظی میکنم

حال دلم خوبه ، اما دیگه مثل اکثر اوقات دلم نمیخواد آدمها را تماشا کنم و داستانهاشون را تو ذهنم مرور کنم

زل میزنم به خیابان و آرامم

وسط راه تصمیم میگیرم قبل از رفتن به دفتر یه سری بزنم به یه ابزار فروشی نزدیک (ابزار و وسایل تزئینات و جینگیل و پنگیل... یه فضای بزرگ پر از وسایل و لوازم تزئینی و سفالی و مهره و گیره و ... )

یکی دوتا ایستگاه قبل دفتر پیاده میشم و هندزفری تو گوشم داره میخونه... اصلا نمیشنوم چی میخونه ... کرم ضدآفتاب زدم و عینکم هم به چشمم هست و دلم میخواد آفتاب مستقیم بخوره بهم... برای همین توی آفتاب قدمهای کوچولو برمیدارم

این ابزار فروشی واقعا حال دل منو خوب میکنه (انارهای سفالی خوشگلش را نگاه میکنم .... قابهای سفالی سفید ، یه عالمه قندهای شکل دار، ربان های رنگارنگ در سایزهای مختلف، کنف، تور، گل های فسقلی رنگارنگ، یه عالمه شمع، یه دنیا وسایل حصیری....)

لابلای وسایل یه دوری میزنم

رنگ مورد نظر ربان نداره و میگه ربان کمیاب شده... یکی دوتا رنگ دیگه برمیدارم

یک بسته هم مهره نقره ای میخرم

یک بسته هم گل قرمز... همونجا به خودم میگم با این گلهای قرمز برای مغزبادوم تل درست میکنم و قند تو دلم آب میشه

قندهای ماله سفره عقد را نگاه میکنم و یاد دختر خاله میفتم... الهی خوشبخت بشه

نیم ساعتی لابلای وسایل اونجا فقط تماشا میکنم

بعدم قدم زنان اومدم دفتر

آرومم

بیشتر وبلاگهایی که باز میکنم برای خواندن یه چیزایی از ناامیدی نوشتن

لابلای نوشته های همه یه چیز مشترک هست... اما ... اما ... میشه قوی بود و امیدوار

هرروز ... هر بار که ناامید میشم به خودم میگم خدایی هست ... خدایی که هوای همه را داره...

پ ن 1: خدایا دل هممون را آروم کن

پ ن 2: به لطف پروردگار امیدوارم

پ ن 3: از دیروز بساط طراحی کارت پستالم را پهن کردم روی میز... یه عالمه مداد رنگی و مقوا و چسب و ربان و قیچی...

پ ن 4: زن دایی برام مسیج زده برای ظهر ناهار منتظرتم... چقدر خوبه کسی اینهمه هوای آدم را داشته باشه