تجاوز

  

من به چه زبونی به آدمها حالی کنم که گاهی یک نگاه هرزه خودش بدترین نوع تجاوز هست

من به چه زبونی بگم هرکاری به زور در حریم خصوصی دیگران باشه میشه تجاوز....

من به چه زبونی بگم خسته ام از آدمهایی که شعور و فهم اینو ندارن که با کلمات هم میشه به حریم دیگران تجاوز کرد

من تحملش را ندارم

من حتی اینقدر ضعیف عمل کردم که نزدم تو دهنش

چرا از آبرو ترسیدم و نزدم توی دهنتش؟؟؟؟

چرا حس کردم نباید محل کارم متشنج بشه ؟؟؟؟

هزارتا فکر کردم و هیچی نگفتم و سکوت کردم تا اون بیشعور به من تجاوز کنه... به حریمم... با کلماتش... با نگاهش...

شاید من خودم هم بهش کمک کردم تا بتونه به حریمم تجاوزکنه...

من عصبانیم... 

لعنت به من

لعنت به اون

لعنت به تمام آدمهایی که اینقدر شجاع نیستن که یا از مرزها بگذرن و بیان این طرف دیوار

یا اینقدر مرد باشن که بمونن همون طرف دیوار و آدم باشن

من ضعیف شدم... چرا؟

چی میخوام از خودم و زندگی؟

دارم چیکار میکنم؟

هر روز دارم مصمم تر میشم که باید ریشه هام را بکنم و برم

هر روز دارم یک کلمه به کتاب لعتنی تنهاییم اضافه میکنم

کسی میفهمه من چی میگم؟

کسی هست که درک کنه این صدای ضجه ی منه

کسی هست که بفهمه من چی میگم

کسی هست که عین من اینقدر ضعیف باشه... با وجود اونهمه عشق... اینهمه ضعف خیلی زشته

کسی که عاشق میشه باید وارسته بشه

کسی که عاشق میشه باید همه چی را بگذرونه

عین یه اسب رها تو یه دشت به هیچی فکر نکنه

نه که با متجاوز نسکافه بخوره و ازش بخواد که اونجا را ترک کنه...

من امروز از خودم متفرم ... از اینهمه ضعف منتفرم... لعنت به ما آدمها... لعنت به روابط... لعنت به تمام چیزهای نصفه نیمه ی دنیا