مگر میشود...

سلام

روزگارتون عسل

هر عاشقانه ای را میخوانم دلم برایش پر میکشد

لابلای دفترم ، بدون هیچ مخاطبی، هر چه دلم میخواهد برایش مینویسم، وقتی نگاه میکنم روی تمام صفحات از او و عشقش نوشته ام

عاشقانه های تند و آرام بی شماری را کنارش تجربه کرده ام

اما با خیابانها و درختان و آفتاب این شهر، هیچ خاطره ی مشترکی نداریم

با آفتاب و مهتاب و درختان هیچ شهر و کشوری، هیچ خاطره ی مشترکی نداریم

دلم خیلی زود زود برایش تنگ میشود

دل دل کردنهای دلم جان از تنم میرباید

گاهی چنان بی جان میشوم در دیر شدنهای تماسهایش که به راستی حس میکنم به زودی خواهم مرد....

اما چند روزی هست که دارم سعی میکنم از این عاشقانه ده ساله خارج شوم

این فکر یکسالی هست که در مغزم رژه میرود

و حالا به خاطر تمام بی توجهیهایش چنان قوت گرفته که دیگر به راحتی ساعتها گوشی را خاموش میکنم

من خسته تر از آنم که راه عاشقی را بپیمایم

حالا دیگر در تنم جانی برای تیشه زدن و کوه کندن نمانده است

بهتر است به تمام آنهایی که به تازگی میخواهند عاشق شوند بگویم که کوه کندن مال فرهادها نیست... شیرینها هم باید پا به پا بیایند...

و من خسته تر از آنم که بیایم

و تو بی توجه تر از آنی که دستم را بگیری و پا به پا ببری

و شاید آخر این عاشقانه همین جا باشد....