پدر تمام شد....

سلام

تنها چیزی که باعث شده الان اینجا بنویسم محبت های بی نهایت شما عزیزانم و 344 کامنت پر از مهر و محبت و لطف دوستانم هست

اینطوری که متوجه شدم تقریبا دوستانم همه مطلع شدید که پدرجانم فوت کردند

پنجشنبه 2 دی ماه ساعت 8 شب با عده ای زیاد از دوستان دست به دعا برداشتیم

همزمان زیارت عاشورا خوندیم

عده ی زیادی پا به پای ما دعای توسل خوندند

و ما در آخر به توصیه یک بزرگواری 5 نفر از سادات و جمع زیادی از نزدیکانمون جمع شدیم و حدیث کسا خوندیم و اشک ریختیم

دلهامون پر از امید و روشنایی بود

نمیدونم حکمتش چی بود ولی بعد از مدتها اون شب بینهایت آرام خوابیدم و دلم آنچنان روشن بود که ایمان داشتم فردای اون روز بهترین ها در انتظارمون هست

عمه و شوهر عمه پیش ما بودند

پدرو مادر عروس جان هم

عروس جان و داداش و خواهرا و فسقلیا و دامادها...

صبح صبحانه خوردیم و با دیدن شماره تلفن بیمارستان روی گوشی مادرجان همه سراسیمه شدیم

ایمان داشتم که کبد پیدا شده 

انقدر جوانه های امید توی دلم ریشه زده بودند که هیچ چیزی جز همین یه کلمه در ذهنم نقش نداشت

همه گوشی را دست به دست کردند و رسوندند دست من

و همه زل زدند به دهان من

صدای پشت گوشی خشک و بی روح بود

گفت : گوشی را بده به یک مَرد...

مَرد!!!!!

مرد یعنی چی؟

همه روند درمان را من دنبال میکنم

کسی روا تر از من به این پرونده قطور و عریض و طویل نیست

مرد یعنی چی؟

گفتم : پیگیر این پرونده من هستم ...

گفت : نسبت شما چیه

گفتم دخترش هستم ....

صدای بی روح گفت : ایست قلبی

قلب نازنینم پدرم ایستاده بود

پدرجان نازنینم دیگه قلبش نمیزد

همه با چشم های نگران به من زل زده بودند و من میدانستم در امید و ایمان اینهمه آدم فقط یک حرف وجود داره ... پیوند...

پرسیدم جناب پدرم زنده است ؟

گفت : بله

دروغ گفت

دروغی بزرگ

گوشی را قطع کردم و برادرم گفتم : بریم بیمارستان

فقط کاپشن و کیفم را برداشتم و در کسری از ثانیه کفش پوشیدم

برادرم هم دقیقا همین کار را کرد

عمه جانم دوید کفشهاش را برداشت و بدون پوشیدن کفش و روسری به سمت آسانسور رفت

وقتی این صحنه را دیدم به خودم اومدم

مادرجانم داشت گریه میکرد و التماس که صبر کن منم بیام

به داداش گفتم کمی صبر کن

اندازه چند دقیقه

واقعا چند دقیقه بیشتر طول نکشید

توی مسیر هیچکس هیچی نگفت حتی فکر کنم نفس نکشیدیم

جلوی در بیمارستان ، نگهبانی ماشین را نگه داشت

جمعه بود...

من پیاده شدم و شروع کردم به دویدن

سربالایی

نفس نفس

تقریبا یک کیلومتر تا جلوی در آی سی یو راه بود

فقط میدیدم که داداشم هم پای من میدوید

در آی سی یو را که باز کردم پدرم را روی تخت دیدم

آرام خوابیده بود

آرام گفتم برادرجان ...

دکتر و پرستار دوتا دست داداشم را گرفتند ... پرسیدم چه خبر شده ...

دکتر گفت : متاسفم...

دیگه هیچی نفهمیدم

به هوش که اومدم کنار داداشم روی زمین افتاده بودم

اونم از هوش رفته بود

نمفهمیدم دور و برم چه خبره از جا بلند شدم و باز خوردم زمین

بار دوم که به هوش اومدم صورتم روی سنگهای سرد چسبیده بود

باز داداشم کنارم افتاده بود

یه صدای هیاهوی غریب توی گوشم بود

انگار از دور صداها را میشنیدم

ولی هیچ صدایی نزدیک نبود

دکتر و پرستارها را میدیدم که لبهاشون تکون میخوره و چیزهایی میگن ولی هیچی نمیشنیدم

هیچی....

برای چندمین بار بلند شدم روی زانوهام خوردم زمین و باز بیهوش شدم

سینه خیز خودم را رسوندم به تخت پدرم

دستهاش هنوز گرم بود

دستاش را میبوسیدم و تکونش میدادم

داداشم سرش را در آغوش گرفته بود

هنوزم صداها را نمیشندیم

باز بیهوش میشدم و به هوش میومدم

باز صحنه ها تکرار میشد

باز کابوس تمام نمیشد

و باز و باز و باز

حالا دیگه شوهر عمه هم به ما رسیده بود... التماسم کرد

تو رو خدا نزار مامانت این صحنه ها را ببینه

دیدم داره گریه میکنه

گفتم حالا که میشنوم بگو چی شده

گفت : پدرجان تمام شده...

پدرجان من؟

دیدم داداشم باز افتاد

بلندم کردند و بردند جلوی در آی سی یو

مادر جانم را بغل کردم

زجه میزد

گریه میکرد

صداش را کم و زیاد میشنیدم

دستاش را گرفتم و با هر مکافاتی بود از اونجا آوردمش بیرون

التماس میکرد

ولی اجازه نمیدادند دیگه داخل بریم

به حیاط نرسیده صدای جیغ های خواهرام را میشندیم

صدای زجه های عمه

صدای ناله های عروس جان

داداشم افتاده بود روی زمین کنار جدول و آنچنان نعره میزد که هرچند دقیقه یکبار بیهوش میشد

این صحنه ها اونقدر توی ذهنم پررنگ هستند که همین الان هم قلبم داره میلرزه

نمیدونم چند ساعت گذشت

نمیدونم چرا آدمهای داخل حسابداری به جای درک کردن آدمهای سوگوار جلوی روشون تا جایی که شد ما راعذاب دادند

نمیدونم چرا اون آقای داخل حسابداری میخندید به حال خراب ما

نمیدونم چی میگذشت در اون لحظات در اون نقطه از جهان

ولی میدونم که وقتی اول جاده اون حجم از تاریکی و سیاهی را دیدم باز چشمام سیاهی رفت

فاصله شیراز تا اصفهان برام یک عمر گذشت

یک عمر پر از درد

نمیدونم همون شب یک شبه پیر شدم یا توی این چهل روز هر روز یه کمی از وجودم مُرد

درد دیگه تمام نشد

پدرم جانم ، دوستم ، رفیقم ، شریک لحظه ها و زندگیم ، بهترین یار و یاور و پشتیبانم رفت....

فردای اون روز همه چیز سیاهپوش شد

پشت تابوتش راه افتادم و مثل باد میرفت

هزار بار با زانوهای دردناک خوردم زمین

روی آسفالت خیابان

روی سنگهای آرامستان

روی زمین سرد

اما دیگه هیچی مثل قبل نشد

اونقدر نگاه کردم تا اون سنگ سرد را گذاشتند روی صورتش

اونقدر نگاه کردم تا خاک ها تمام تن بیمارش را پوشوند

با چشمای خودم دیدم

اینکه از این درد نمردم باشه پای سخت جانی انسان

و چقدر سخته انسان بودن و سخت جان بودن

و از اون لحظه هی منتظر شدم تا این کابوس یه جایی تمام بشه

روزها بهم سال شد و اونقدر کش اومد

درد و درد و درد

به روز دهم نرسیده خواهرجان مریض شد

کارش به بیمارستان و جراحی کشید

باز مجبور شدم برم بیمارستان

باز هرچی خاطره وفکر بد بود بهم هجوم آورد

و باز

باز

باز

مراسم چهلم برگزار شد ولی درد سرد نشد

گفتند خاک سرد هست

اما من فهمیدم خاک اون گوشه از زمین گرم و تپنده است

چون قلب پدرجان منو در خودش گرفته و منو آرام میکنه

این روزها آرامترین گوشه عالم برام همون گوشه است

این روزها رفتن به اون آرامستان ، رسیدن به خونه پدری هست...

دارم تلاش میکنم که از این سیاهی و درد بیام بیرون

دارم تلاش میکنم هوای اطرافیانم را داشته باشم

دارم تلاش میکنم زندگی را از این رخوت و مردگی در بیارم