احساسات غیرقابل بیان

سلام

روزتون شاد

من همیشه یه لبخند به لب داشتم و بیشتر حس خوبم را به اطرافم با لبخند نشون میدادم

پشت فرمان ماشین ، پشت چراغ قرمز همیشه به آدمهای اطرافم لبخند میزدم

یا وقتایی که مشتری میومد دفترم

یا مواقعی که یه بچه ی کوچولوی دوست داشتنی میدیدم

وقتایی که میرفتم پیاده روی

وقتی خرید میکردم و میخواستم تشکر کنم

وقتایی که همسایه ها را میدیدم ، آشنایی میدیدم و ...

اما حالا پشت این ماسک های بزرگ که تقریبا همه ی احساسات و میمیک صورت را میپوشنه هیچی پیدا نیست

امروز صبح توی آینه آسانسور سعی کردم ببینم از چشمها به تنهایی میشه لبخند را تشخیص داد؟ خیلی سخت بود...

احساساتمون پشت این نقابهای اجباری پنهان شدند و غیرقابل بیان

دست دادن و در آغوش کشیدن هم که شده ممنوعه ی این روزها...

اصلا انگار انسان گریز شدیم

حداقل من که اینطوری شدم

هرکسی را میبینم انگار ناخواسته چند قدم ازش فاصله میگیرم

روزهای پربرکت ماه رمضان دارن تند تند میگذرن

سحر که داشت دعای سحر را میخوند دیدم رسیدیم به چهارمین روزه ....

همدیگه را دعا کنیم و انرژی خوب این دعاها را برای همدیگه هدیه بفرستیم و مطمئن باشیم حال خوب این دعاها اول توی زندگی خودمون جاری میشه

من کلا سحرها را خیلی دوست دارم

سعی میکنم طوری بیدار بشم که بتونم چند رکعت نماز اضافه تر بخونم

قرآن بخونم

به دعای سحر از تلویزیون گوش بدم

دیشب که درب تراس را باز کردم و اجازه دادم هوای خنک و بهاری سحرگاهی بپیچه توی خونه

بوی خوشمزه ی سحری مامان پز ، با عطر گلهای تراس قاطی شده بود و من داشتم تک تک تون را یاد میکردم

تک تک عزیزانم را

تک تک اونایی که التماس دعا گفتند

کسانی که مریضن

کسانی که این روزها گرفتارند و ....

البته بعد از اینکه اینطوری مراسم سحر را به جا میارم دوباره خوابیدن برام سخت میشه و راحت خوابم نمیبره... تا میام بخوابم باید بیدار شم بیام سرکار

شبها هم که کلا دیر میخوابم

و این یعنی خوابم بهم خورده ولی خواب عصرگاهی روزه دار یه مزه ی خاصی داره ، یه حس خوب....

امروز یه چندتایی عکس از گلهای باغچه و تراس براتون آوردم