عادت نوشتن

سلام 

شبتون زیبا و پرستاره 

تصمیم گرفتم حتما روزانه نویسی را از سر بگیرم و نزارم چراغ این وبلاگ بعد از اینهمه سال خاموش بشه 

اصلا گاهی برای بعضی از کارها نباید بزاریم روتین روزانه بهم بخوره 

امروز صبح زودتر از همیشه رفتم باشگاه 

طوری که ساعت 8 اول وقت باشگاه بودم و شروع کردم به ورزش

با خاله و مامان قرار داشتم و برای همین ساعت یک ربع به ده مانده، از باشگاه اومدم بیرون 

باشگاهم نزدیک خونه خاله ست ... برای همین اول خاله را سوار کردم 

بعد هم رفتیم دنبال مادرجان 

قرار داشتیم بریم برای خرید میز ناهارخوری

اول سمت خیابان آتشگاه (قابل توجه اصفهانی ها) بعد هم رهنان 

مدلهایی که مورد نظرم بود توی سایتها و پیچ ها دیده بودم و تقریبا میدونستم چی میخوام 

برای همینم حدودای ساعت 3 بعدازظهر بود که انتخاب کردیم و سفارش دادیم و بیعانه را پرداخت کردیم و تمام ...

در این میان یه میز جمع و جور خیلی کوچولو با صندلیهایی که زیرش جمع میشد و خیلی «کم جا» بودند برای خاله جان هم سفارش دادیم 

و اومدیم سمت خونه

وسط راه یادم اومد که دیروز بعد از مراسم تصمیم گرفتم برای خاله و مامان لباس رنگی بخرم تا از لباس سیاه عزای دایی جان را از تن در بیارن!

برای همین رفتم سمت یه فروشگاه که توی مسیرمون بود 

همراه خودشون رفتم و با اینکه خیلی خیلی اصرار داشتند که خرید نکنند براشون بلوز رنگی خریدم

بعد هم دیگه هلاک و خسته برگشتیم سمت خونه 

فکر کنم ساعت 6 ناهار و شام را با هم خوردیم 

البته مامان من از اون مامانهاست که عادت داره وقتی میخوایم بریم بیرون برامون میوه و آجیل میاره و توی راه از تنقلات مادرجان خورده بودیم و برای همینم طاقت آوردیم...

پ ن 1: نگم براتون که جورابهای بافتنیم چقدر خوب شدند

حالا یکی یکی برای همه عزیزام میبافم

پ ن 2: تعداد زیاد جلسات باشگاه باعث شده به کارهای دیگه م نرسم 

برای ماه بعدی جلسات کمتری برمیدارم

پ ن 3: آقای دکتر موقع برگشتن ، یه مشت آبنبات ریختن توی کیفم

هربار در کیف را باز میکنم لبخندم پررنگ میشه 

مهربونی هاش مدل خودشه و همینا دل منو برده 

پ ن 4: آقای همسایه پیامک زده که امشب تولد همسرشونه و سروصداشون را تحمل کنیم 

و من چقدر خوشحال میشم که سروصدای شادی بقیه توی خونه بپیچه

پ ن 5: امشب همه کامنتها را تایید کردم 

و چقدر مهربونیهاتون به دلم میچسبه