یه کامنت منو تشویق کرد که همین الان بیام و بنویسم....

سلام

روز مهرماهی تون قشنگ

پاییزتون مبارک و شاد

روزهاتون رنگی رنگی

نارنجی و کرمی ...

اصلا هر روزتون اکلیلی و پر از رنگ و نور

این نور کم جون عصر پاییزی دل منو میبره

اونقدر هواییم میکنه که وسط روز - وسط یه عالمه کار... وسط مشغله های رنگارنگ... یهو لیوانم را پر از عطر سیب و دارچین و به و زنجفیل میکنم و به تمام جهانم میگم که چند دقیقه بایسته...

و اونوقت دمنوشم را فوت میکنم و عطرش را نفس میکشم و زل میزنم به رفت و آمدهای پر از شور پاییزی...

به بچه مدرسه ای هایی که با لباسهای فرم صبح ها مرتب و اتو کشیده میرن مدرسه و سرظهر با لباسای نامرتب و کوله های کج برمیگردن خونه

دختربچه ها با اون مقنعه هاشون دیدنی هستند

نگاه میکنم به مامانایی که گاریهای خریدشون را پر کردند و تند تند راه میرن تا زودتر به کارهاشون برسن و تا بچه ها نیومدن خونه برسن خونه

و گاهی هم یه فروشنده دوره گرد... از اونا که هندونه و خربزه میفروشن... یا اون دوره گردی که میاد و چاقو و قیچی تیز میکنه

زندگی همینطوری جریان داره؟

نانوایی نان میپزه و عطر زندگی تو کوچه جاری هست

سبزی خرد کنی روبرو - آب لیمو میگیره و برام شربت میاره...

همسایه ها از اینکه مرتب  اینجا هستم ذوق میکنن و بهم تند تند سر میزنن و مهربونیاشون برام عزیز هست

تازه ... براتون بگم از بچه مدرسه ای ها...

میان خرید میکنن... میان کتاب فنر میزنن... احساس میکنن خیلی بزرگ شدند

هرکدومشون یه دنیایی برای خودشون دارن...

منم این روزا توی دنیای بچه ها شریک هستم.. باهاشون قد میکشم ... ذوق میکنم ... دل به دلشون میدم

سر به سرشون میزارم ... ازشون در مورد مدرسه میپرسم ... از ذوقشون به ذوق میام ...

مگه مهر ماه نباید همینطوری باشه؟

دوست دارم برم بیرون و قدم بزنم ... ولی زمان ندارم ... در عوض میشینم اینجا پشت این شیشه های قدی بلند و هرچند ساعت یه بار محو تماشای بازی سایه و نور میشم ...

کار میکنم و خداوند را شاکرم برای اینکه کاری برای انجام دارم

مادرجان هم هرروز باهام میان... میوه میزارن کنار دستم و قربون  صدقه ی دست و پای بلورین بچه شون میرن...

منم ذره ذره این عشق را دریافت میکنم و زندگی را عاشقانه زندگی میکنم ...

زندگی عین یه سکه همیشه دو رو داره

من نیمه های پر را میبینم و براشون ذوق میکنم

مشکلات هستند و تا جایی که بتونم باهاشون سرو کله میزنم

طبقه زیرزمین همچنان خالی مونده و لابلای شلوغیا با بنگاهی ها هم در مراوده هستم

یه برقکار بهم معرفی کردند که یه مکنده ی قوی برای تهویه هوای اتاقهای اون طبقه زیر زمین کار بزاریم و این روزها با اونم دائما در حال سرو کله زدنم

گاه گاهی آدمهایی سرراهم قرار میگیرن که اعصابم را بهم میریزن.. ولی من میدونم که حضور این آدمها برای اینه که یاد بگیرم زندگی را چطور زندگی کنم...

پ ن 1: امروز از نانوایی کنارمون برای فسقلیا نان قندی خریدم

ببینم دوست دارن یا نه... با خودشون ببرن مدرسه

پ ن 2: برای خواهرا و خاله سفارش نان جوی دوسر دادم و امروز برامون پخته بود

مهربونی نمیتونه عطر نون باشه؟

پ ن 3: اون کیفهای مخصوص لقمه را خانم همسایه آورد و فسقلیا کلی براش ذوق کردند

هنوز استفاده نکردند که بدونم خوبه یا نه...

پ ن 4: مادرجان یه مراسمی دعوت بودند و نیاز به یه مانتوی مناسب داشتند

وسط همه شلوغیا چند ساعت تعطیل کردم و باهاشون رفتم خرید...

اولش گفتند که باید برم این مراسم و مانتوی مناسب ندارم و نمیدونم چیکار کنم...

وقتی گفتم : برای شما همیشه وقت دارم ... هیچی مهم تر از شما نیست ... و تعطیل میکنم ... برق چشماش دیدنی بود...

بخدا الان که دارم مینویسم هم بغض کردم ...

حواسم به آدمای مهم زندگیم باشه!!!!!!!!!!!!

رفتیم و به جای یه مانتو دوتا خریدیم

کنار مانتو فروشی هم یه صندل فروشی بود که صندلای طبی داشت... یه جفت صندل خوشگل هم براشون خریدم

از روز اول مهر که میشه دوست دارم کادو بخرم و بگم تولدتون مبارک ... آخر مهر تولد مامان جان هست

اینترنتی هم براشون لباس سفارش دادم دوباره ...

پ ن 5: مادرجان به دوتا خواهرام هدیه نقدی دادند و قسم دادند که برای تولدشون هیچ کادویی نخرن

گفتند هروقت چیزی نیاز داشتم بهتون میگم ...

پ ن 6: کنار لحظه هام جای پدرجانم خیلی خالیه... 

شکلات گذاشتم کنار عکسشون روی میز

هرکی وارد میشه ...

جات خالیه و من از نبودنت درد میکشم...

پ ن 7: تماس گرفتم آقایی که همیشه برامون کاغذ میارن... بی هوا سراغ بابا را گرفتند

بعد هم خودشون بغضی شدند... گفتند باورش سخته...

پ ن 8: خیلی پر از حرفم... ولی زمان ندارم

برام بنویسید

کامنتهاتون بهم انرژی و انگیزه میده ... عین کامنت طلا بانو که باعث شد این پست را بنویسم