اجبار

سلام دوستان عزیزم

ثانیه ثانیه زندگیتون پر از لذت

امروز اون کوسنی که داشتم میبافتم را تمامش کردم

صورتی پررنگ

اگه قرار بود برم کاموا انتخاب کنم احتمالا یه طوسی براق، یا طلایی، شایدم تو مایه های آجری انتخاب میکردم

اما فعلا توی  این شرایط بیرون رفتنها را به حداقل رسوندم و از امکانات موجود استفاده میکنم

توی رنگ بندی کامواهام رنگهای متنوع زیادی دارم، اما این مدل کاموا را فقط همین یه رنگ داشتم، کامواهایی که ریشه های بلند دارن و وقتی میبافیشون یه زیبایی خاصی پیدا میکنند...

خلاصه کوسن تمام شد و اتفاقا خیلی هم خوشگل شده

وقتی بافتش تمام شد با مامان چرخ خیاطی را از کمد درآوردیم و گذاشتیم روی میز اتو... یه دایره از پارچه های اضافه ای که داشتیم بریدیم و دوختیم و داخلش را پر از الیاف کردیم....

حالا دیگه اونقدر تو خونه موندم که برای بیرون رفتن هول میشم

انگار دست و پام را گم میکنم

نمیدونم دقیقا چی بپوشم

فردا باید برم بیرون

یه چندتا خرید کوچولو و یه کار بانکی واجب...

اما انگار از همین الان تو دلم آشوب شده...

پ ن ۱: امشب حرفامون با آقای دکتر به یه جایی رسید که من اشکم در اومد

هنوزم دارم فین فین میکنم 

مرور خاطرات انگار یهو دلم را به درد آورد

دام تنگ شده

پ ن۲ : عطر کیک و نسکافه و وانیل برام تکراری شده بود

رفتم سراغ سیب و دارچین

پ ن۳: میخوام برای نی نی دانا بافتنی کنم

نمیدونم خوشش میاد یا نه

اما من با عشق و علاقه اینکار را میکنم

پ ن۴: دودوتاهای اقتصادیمون ، چهارتا نمیشه

و این یعنی یه جای کار میلنگه

این روزها انگار هرجور حساب کنی بازم درست از آب در نمیاد

ما ناامید نشدیم

با پدرجان همچنان در حال تحقیق و بررسی هستیم

پ ن۵: من توی تایپ با کیبورد خیلی سریع هستم

فکرهامو خیلی راحت به کلمه تبدیل میکنم و با همون سرعت تایپ میکنم

اما با صفحه کلید گوشی انگار انگشتام از فکرهام عقب میمانند

برای همین لابلای جمله هام خیلی از فعل و فاعلها جا میمانند

اگه به نظرتون ابن مدل نوشتن به درد نمیخوره بهم اطلاع بدین