پرحرف

یه دوستی دارم که سالها پیش باهاش تو یه سفر مذهبی بینظیر همسفر بودم

راستش را بخواین رفتیم مکه من و بابا و مامان

یه اکیپ دختر هم اومده بودن که باهم دوست شدیم

این دوستی ادامه پیدا کرد

اون دخترا سن و سالشون از من خیلی بیشتر بود و البته همون سالها هم ازدواج کردند

هنوزم باهاشون دوستم

البته که اونا هم برحسب شغلشون زیاد با من کار دارن

به بهانه های کاری یا عبور کردن یا هرچیزی هر دفعه بهم سر میزنن

میان دفتر میشینیم و یه گپی میزنیم و دیداری تازه میکنیم

امروز  «نارین»  اومده بود دیدنم

از وقتی وارد شد یه نفس حرف زد

لابلای حرفاش میخواستم مثلا منم یه چیزی بگم... هنوز دو کلمه نگفته یه حرف دیگه میزد

یواش یواش هی لبخند زدم و بهش گوش دادم

هی گفت ... گفت .... گفت

خسته شده بودم

عزیزم یه نفس بکش... یه دقیقه صبر کن منم یه چیزی بگم...

میخواستم برم براش کاپوچینو درست کنم... دستم را گرفت و گفت : انقدر حرف دارم برات که اصلا وقت ندارم یه دقیقه هم ازم دور بشی

بعدم دوباره هی حرف زد و حرف زد

خب دیگه اصلا قصد حرف زدن نداشتم ... فقط نگاش کردم و هی سر تکون دادم ... اجازه دادم بگه

احساس کردم بهتره بهش گوش بدم

انگار دلش میخواسته تو این بارون با یکی حرف بزنه

دستش را گرفتم و بردمش نزدیک بخاری و همونجا نشستم و زل زدم تو چشماش... تا هر چی میخواد حرف بزنه

یک ساعت بعد رضایت داد

بلند شد و گفت : خیلی خوشحال شدم از دیدنت...

وقتی که رفت حس خوبی داشتم... شاید گوش شنوایی شدم برای یک دوست....

شاید نارین تو این عصر زمستونی بارونی ... دلش میخواسته با یکی حرف بزنه...

پ ن 1 : گله و شکایت نمیکردا... درد دل و غصه هم نبود... از هر جایی هرچی به ذهنش رسید برام تعریف کرد و رفت