نامه شماره 7

عزیزترینم سلام

مهربانم انگار روزهای سخت پایان ندارند ، اما من یاد گرفته ام سنگ زیرین آسیا باشم...

یاد گرفتم در روزهای سخت به خودم آسان بگیرم

روزهای سخت ، برایم بی معنا شد از وقتی که تو آمدی .... یادم هست چه روزهای سختی را با کمک هم گذرانده ایم

یادم هست چه عزیزانی از دست دادیم

یادم هست چه روزهایی به اجبار دورتر از هم گذراندیم

یادم هست چقدر روزهای بی پولی داشته ایم

یادم هست ....

اما ترجیح میدهم یادم بماند در سختی ها چقدر کنارم مانده ای

یادم بماند در روزهای نامهربان چقدر مهربان بوده ای

یادم بماند تمام پنجشنبه های سختم را کنار تو به آسانی گذرانده ام

یادم بماند مرا به خداوند نزدیک تر کرده ای

یادم بماند کنار تو با میوه های کاج آشتی کردم

یادم بماند کنار تو عاشق عاشقانه هایمان شدم

یادم بماند زندگی کردن را یادم دادی

یادم بماند لبخند زدن را یادم دادی

یادم بماند پس انداز کردن را یادم دادی

یادم بماند حجاب را به خاطر تو دوست تر دارم

من نه تنها سالها بلکه روزها و ساعتها و حتی لحظه لحظه های بسیاری را کنار تو زندگی کرده ام

زندگی آموخته ام

زندگی هدیه داده ام

زندگی هدیه گرفته ام

من شاید در منطق صحیح زندگی، برای کنار تو بودن ، خیلی چیزها را نادیده گرفته ام

اما در منطق عاشقانه ی خودم ، برای کنار تو بودن زنده ام .....