عاشقانه ای پر از بغض

سلام

روزتون خوش

چهارشنبه یک قرار عاشقانه زیبا داشتم...

قرار عاشقانه ای منحصر به فرد

چون تا حالا توی ماه رمضان قرار عاشقانه نداشتیم ...

عدد قرارهای عاشقانه ی شبانه مون به سه تا رسید

اما...

یک امای بزرگ این وسط وجود داشت

اونم بغض گنده ای بود که نزدیک بود منو بکشه

میخوام با طول و تفسیر تعریف کنم پس اگه حوصله ندارین نخونین

من بهتون اطمینان میدم چیزی را از دست نمیدین

پ ن 1: شاکر پروردگارم

پ ن 2: اونقدر صدای ذکر خوندش را دوست دارم که هیچی اندازه ی اون صدا آرومم نمیکنه

پ ن 3: دو روزه خیلی خیلی کم دلم میخواد بهش زنگ بزنم... انگار توان مواجهه با صداش را ندارم

پ ن 4: من مردن را تجربه کردم

 همه چیز از اونجایی شروع شد که قرار شد چهارشنبه افطار آقای دکتر پیش من باشن

صبح چهارشنبه رفتم دفتر ، یک قرار کاری سخت داشتم

یک نفس از ساعت 9 تا 2 در حال کشیدن جدول و نمودار و تایپهای انگلیسی شدیم

ساعت 2 خانم مشتری خداحافظی کرد و رفت

منم پیش به سوی خانه

توی راه فیله ی مرغ و شیر خریدم

رسیدم پشت در پارکینگ ... دیدم یک آدم بی ملاحظه پارک کرده پشت در... هیچ جای پارکی هم نیست

چند تا نفس عمیق... یکی از همسایه ها گفت من میدونم کیه و الان بهش خبر میدم

منتظر بودم که گوشیم زنگ خورد و عمه خبر از اعتصاب و شلوغی و نبود بنزین گفت...و بعدم گفت فلان جا الان خلوته و بنزین هم داره... من بنزین ماشینم نصفه بود اما تصمیم گرفتم برم باک را پر کنم که اگه نیاز شد بنزین باشه...خلاصه رفتم پمپ بنزین و برگشتم و دیدم که خدا را شکر میتونم برم توی پارکینگ...

تا رسیدم خونه ساعت 3 شد

سریع رفتم تو خونه و شروع کردم به خرد کردن مرغها

آب هم قطع شده بود ...

یک قسمت که استخوان داشت را گذاشتم با یک پیاز بپزه برای سوپ

و یک سس خوش عطر و بو با فلفل دلمه و سیر و روغن زیتون درست کردم و بقیه مرغها را داخلش گذاشتم و گذاشتم داخل یخچال

بعد دسر کاسترد درست کردم و یک مدل دسر هم که خودم دوست دارم با یولاف... دسرها هم رفت داخل یخچال

توت و زردآلو و خیار را شستم و خشک کردم

خربزه را هم آماده کردم و سلفون کشیدم و داخل ظرف دردار گذاشتم

سبزی خوردن ها را تزیین کردم و سلفون کشیدم

بامیه تو ظرف کشیدم و سلفون کشیدم

دقت کنید که با نبود آب داشتم ظرف های کثیف شده را هم با کمترین آب ممکن میشستم

تو این فاصله مرغ داخل قابلمه پخته شد استخوانها را جدا کردم و سبزی معطر و نخود سبز و جو پرک و هویج اضافه کردم

مرغهایی را که توی مواد بود را در آوردم و داخل ماهیتابه چیدم

برای دورچین مرغها کدو و سیب زمینی و هویج و بروکلی خرد کردم و گذاشتم تا یه کمی پخته بشن

شربت کاسنی و عسل درست کردم و تخم شربتی بهش زدم

همه ی خوردنی ها آماده بود و من الان بوی آشپزخونه میدادم

خودم را رسوندم به حمام طبقه ی خودم ... حتی برای رضای خدا یک قطره هم آب وجود نداشت....وای چیکار کنم

رفتم طبقه پایین و با آبی که توی تشت و ظرف ذخیره کرده بودیم، سردترین حمام عمرم را انجام دادم

روزه هم بودم و این خودش بیشتر سرما را به مغز استخونم میرسوند... اما اینقدر پر انرژی بودم که هیچی نمیفهمیدم

وقتی خوشگل و آماده شدم ، نزدیک افطار بود و یک قرار عاشقانه شروع شد...

همه چیز خیلی خوب و قشنگ پیش رفت.. تا حدی که وقتی نماز مغرب و عشا خوندم و سربه سجده گذاشتم از خدا تشکر کردم که رویاهای ما را به واقعیت گره میزنه

اصلا نفهمیدم زمان چطوری گذشت

نفهمیدم در این جهانم یا جایی میان زمین و آسمان

واقعا توصیف اون لحظه ها برام ممکن نیست

مثل همیشه که توصیف این عاشقانه ها از زبان قاطر من فراتر هست

سحر بینظیر و باور نکردنی را تجربه کردم

و بعد صبح شد ... لحظه ها سرعت گرفتند

انگار ساعت شنی تندتر فرو میریخت

همه چیز روی دور تند بود...و آقای دکتر رفت.....

اینایی که الان مینویسم را شاید باور نکنید ولی عین واقعیت هستند...اینا واقعیتی هستند که من برای بار دوم تجربه کردم... یادم رفته بود... اما یهو دوباره اومد سراغم

قلبم یهو کنده شد...

احساس کردم دارم میمیرم

نه یک احساس معمولی... حسی که توی سینه م سنگین شد... وقتی به جانمازش نگاه کردم که هنوز پهن بود ... گلوم از یه حجم عظیم بغض پر شد و داشت خفه میکرد

داشتم راستی راستی جون میدادم

دلم میخواست گریه کنم... اما اشک نداشتم

ناشکری بود بعد از آن عاشقانه ی خیلی پررنگ ... این حجم از بیقراری... اما بیقرار شده بودم

داشتم حس جون دادن را تجربه میکردم

انگار جان از تنم در حال رفتن بود

همون موقع آقای دکتر بهم زنگ زد و وقتی حال و روزم را شنید بهم گفت زود باش از برو بیرون

دیدم اگه اینجابمونم به طور یقین میمیرم... نفهمیدم چطوری از اونجا دور شدم... باید خودمو میرسوندم به جایی ... جون قادر به ادامه رانندگی هم نبودم

نزدیک ترین جا خونه ی خواهرم بود

مغز بادوم از دیدنم ذوق کرد.... انگار حجم بغضم داشت کمرنگ میشد

اما دیگه جان در تن نداشتم

رفتم اونجا و فقط گفتم لرز دارم بهم بالش و پتو بدین و نفهمیدم چطور بیهوش شدم

نزدیک دو ساعت هیچی نفهمیدم... نمیدونم خواب بودم... مرده بودم... بیهوش بودم... نمیدونم چی بود

اما بعد از دو ساعت با صدای مغزبادوم به خودم اومدم... و دیدم زنده موندم

امیدوارم این حجم از دلتنگی و بغض را هرگز تجربه نکنید

مثل کرم ابریشمی که قرار پروانه بشه درد کشیدم... نمیدونم پروانه شدم یا توی پیله مردم...

اما سعی میکنم دیگه تو شرایط اینچنینی قرار نگیرم.. حس میکنم توان جسمیم برای این حجم از احساس خیلی کمه....