چال لپ

دارم بهش تو ایمو زنگ میزنم

بر نمیداره

چشمم میفته به تصویر خودم

از چهره بی روح خودم یهو دلم یه حالی میشه...

به خودم میگم شاید تقصیر این شال کرم رنگ بی روح هست

شروع میکنم به این طرف و اون طرف کردن صورتم

آروم آروم شروع میکنم به لبخند زدن

خوشم میاد

بهتر شدم

انگار چشمام هم یه برقی پیدا میکنه

یادش میفتم که میگه تو باید با چشمات بخندی

بعد چشمام و لبام با هم میخندن

حالا خیلی بهتر شد چهره م

انگار شال کرمی هم بهم میاد

انگار گونه هام هم برق میزنن

اینطوری کلا بهتره

به اجزای صورتم تک تک نگاه میکنم

هنوز خودم را دوست دارم

چمشام را

مژه هام را

گونه ها... بینی... پیشانی

لبخندم را ...

چه اهمیتی داره اگه یه خط وسط پیشمونیم هست...

من هنوز بهانه هایی برای خندیدن و دوست داشتن خودم و زندگی دارم

چه اهمیتی داره اگه تازگی دوتا لک روی گونه ام پیدا شده

من خداوندی دارم که حواسش بهم هست و این باعث میشه حواسم به اطرافم ... اطرافیانم و زندگیم باشه

اون گوشی را بر نمیداره... ولی من میخندم و حال و هوام عوض میشه