روزهای سخت

سلام

دو روزی هست که به سختی با چالشم کنار میام

مدام دستام به سمت موهام میره و باز قبل از خطا به خودم میام

دوباره و دوباره و دوباره....

هر لحظه میبینم دستام به سمت موهام رفته

دیشب خواب بودم که آقای دکتر از سرکار برمیگشتن...

بهم زنگ زدن

وقتی از وسط خواب بیدار میشم... دستام ناخودآگاه میره به سمت موهام...

فقط چیزی که بود شال را بسته بودم به موهام

صبح هم که بیدار شدم دستام به سمت موهام بود....

خلاصه روزهای سختی را دارم سپری میکنم

به سادگی نیست که فکر کنید یه عادت ساده بوده و داره تموم میشه

هر لحظه دارم براش میجنگم

تو بعضی از لحظات کم میارم

دلم میخواد بگذرم از این چالش...

اینکه باید اینجا بنویسم... اینکه دوست ندارم از شکستی که خودم باعثش بودم بنویسم... اینکه دوستای عزیزی دارم که حواسشون بهم هست... بهم قدرت میده

انرژی میده

یکی دوتا از دوستای وبلاگیم درگیر مرگ عزیزانشون هستن... این ذهنم را به هم ریخته

یکی دوتا از دوستای وبلاگیم....

در عوض دهها دوست دارن به طور مداوم بهم پالس های انرژی مثبت شدید میدن

و من میدونم که میتونم....