آخرین ساعات بهار

سلام

شبتون بخیر

تقریبا یک روز در میان با مادرجان به باغچه سر میزنیم

هوا گرم شده و نیاز به آبیاری بیشتر شده

علف های هرز هم رشد سریعتری دارند

خلاصه که لابلای کارها سعی میکنیم یک روز در میان دو سه ساعتی وقت بزاریم

دیگه باغچه صفا نداره

بخاطر مادرجان تلاشم را میکنم

اما دیگه خبری از اون شور و شوق و هیجان نیست

دیگه کسی اونجا نمیاد

دیگه مثل وقتی پدرجان بود کسی فواره ها را باز نمیکنه تا گنجشکها بیان آب بازی کنند

در ساختمان اونجا را هم که کلا مدتها بود که باز نکرده بودیم، از راه میریم مشغول کار میشیم و سبزی میچینیم و بعد هم برمیگردیم

ولی امروز، مجبور شدم در را باز کنم و برم توی ساختمان

انگار زمان اونجا متوقف شده بود

انگار همه چی توی تابستان پارسال ایستاده بود

بلوز سبز چهارخونه ای که پدرجان اونجا میپوشید به رخت آویز، آویزان بود

ستاره های قندی که برای تولد پدرجان، با دختر عموها بردیم اونجا و کیک را تزئین کردیم و تولد گرفتیم توی یه پلاستیک کنار میز بود

روی میزها غبار گرفته بود

اون ملافه ی کتانی که پدر پهن میکرد روی کاناپه و جلوی کولر میخوابید، هنوز روی کاناپه پهن بود

انگار گلهای نلافه هم مثل من هنوز منتظر بودند

دمپایی های پدر کنار اتاق بود

لیوانی که مخصوص خودش بود و آب و یخ میریخت داخلش و میزاشت روی میز کنار دستش، هنوز روی میز عسلی کنار مبل بود

انگار در و دیوار زار میزد

با چشمام دنبال نشونه ها میگشتم

کنار اون کاناپه که پدر دراز میکشید، یه جایی روی زمین مینشستم و نقش های مینا را روی سفال میکشیدم، پدرجان برام اونجا با دستای خودش پتو پهن کرد و مخده گذاشت که تکیه بدم، مداد و کاغذ و طرحهام هنوز همانجا بود

باورش سخته

ولی زمان اونجا متوقف شده بود

من دنبال پیچگوشتی میگشتم، اونقدر کمد وسایل پدر منظم بود که گفتنی نیست

در کمد را باز کردم

همه چی با ترتیب همیشگی پدرجان سرجای خودش بود و بغض و اشک اجازه نداد که چیزی را جابجا کنم...

فقط نگاه کردم

دنبال خاطره ها گشتم

اون بطری همیشگی که مخصوص پدر بود هنوز تو یخچال بود

خدایا...

همه چی سرجاش بود، فقط پدرجانم نبود

نگاهم پر شد از جای خالی پدر ....

بلوزش را بغل کردم و بو کشیدم

نباید خودمون را گول بزنیم دیگه اثری از بوی پدر جانم نیست

اون بلوزی را که روزهای آخر تنش بود اویزان کردم به رخت آویز اتافم

یه بلوز پاییزه با جنس ضخیم، صورتی رنگ با خط های آبی روشن...

کاش میشد به جای بلوزش گاهی خودش را بغل کنم

دلتنگم

برای دستایی که روزهای آخر هزار بار بوسیدم

برای آخرین بارهایی که منو بوسید و من نمیفهمیدم اینها آخرین محبتهای پدرانه عمرم هست

خیلی دردناکه

امروز پا گذاشتن توی اون ساختمان قلبم را فشرد....

پارسال همچین زمانی باغچه پر بود از حضور پدرجانم و آدمهایی که با لبخند و شادی دور و بر پدرجان بودند....

قدر لحظه ها را بدانیم...

قدر عزیزامون را...