مخمور

این پست را صرفا برای مخمور جان نوشتم....

ازش آدرس ندارم

  ازت هیچ آدرسی ندارم

و دلم هم نیومد سکوت کنم

حرفات را چندین بار خوندم و کپی کردم جایی که بازم بخونم

دقیقا دیروز به همین فکر میکردم که دارم مراحل سلوک را طی میکنم...

به اینکه انگار حتی به هوا هم نیاز ندارم...

به اینکه میتونم بی نفس زنده بمونم...

یک هفته که نمیتونستم خلوت کنم با جانِ جانان...

نه من میتونم یک هفته کارم را در این شرایط تعطیل کنم نه آقای دکتر... (نه از لحاظ مالی... از لحاظ مسئولیتی)

اما فکر میکنم این بیست و هفت ساعت اصلا روی زمین نبودم... جایی میان آسمان ... با موسیقی آرامش بخش صدای قلبش و اون بوی مست کننده ی عطرش ... در حال سلوک بودم....

مخمور جان

وقتی که عزم رفتن کرد ، بغض سنگینی گلوم را گرفت

انگار همه دنیا شد یک تابوت تنگ و منو در خودش فشرد

قلبم اینقدر سنگین میزد که چند بار حس کردم جان از تنم میره...

وقتی که رفت اشک امانم را برید...

اما آقای دکتر جادو بلده... جادویی که فقط توی صدای خودش هست... توی حرفاش... توی کلماتی که کلمات معمولی هستن اما باهاشون منو جادو میکنه...

حرف زد و حرف زد و حرف زد تا آروم شدم

آروم که نمیشم

هنوزم انگار داغم... انگار تب کردم... انگار درونم چیزی شکسته و تکه تکه شده

حس کردم شاید این حرفها را بزنم خیلی مسخره به نظر بیاد

اما وقتی حرفای تو رو خوندم ، احساس کردم تو خوب فهمیدی من چی میگم... از چی میگم...

ممنونم ...