داستان کوتاه (3)

 دیگران را قضاوت نکنید....

 

داشت نفس نفس می زد و از پله های مطب بالا می آمد

دلم برایش میسوخت اما کاری از دستم بر نمی آمد

با نشاط به من نگاه کرد... چشمهایش بعد از اینهمه تیرگی هنوز می درخشید

لبخند زد و گفت : نگران نباش خوبم...

تمام صورتش عرق کرده بود... شبشه آب را به دستش دادم و خندیدم... خیلی تنبل شده ای.... او هم خندید...

دکتر زنان طبقه سوم بود و امروز آسانسور خراب بود.

دستش را به کمرش زد و به طرف در مطب راه افتاد ، من هم پشت سرش راه افتادم. همیشه از این ژست مخصوص راه رفتن زنهای باردار خوشم می آید... انگار یک وقار مادرانه در آن نهفته است. لبخند تلخی زدم و پشت سرش راه افتادم. چرا هیچ چیز در مورد این دختر طعم شیرین ندارد.. چرا اینقدر گزنده و تلخ است

چکاب های آخر بود

خودش خواسته بود که حتما سزارین شود که صدای گریه طفل را نشنود

که رخ ماه نوزادش را نبیند

که آن حس مادرانه اش قلیان نکند

و دکترش با توجه به شرایط خاصش قبول کرده بود

انگار نمی ترسید

وقتی روی صندلی نشست به من نگاه کرد، چشمانش لبریز اشک بود و نمیگذاشت قطره های اشکش بچکد

دیدم که لبش را گاز میگیرد که گریه نکند

به سختی به سمت من چرخید و با لبخندی ساختگی گفت: کاش چند روز عقب بیفتد... لااقل اینطوری چند روز دیگه هم  ماله من است

غصه اش انگار در کسری از ثانیه به جانم نشتر زد..

در این گرمای تابستانی و عرق ریزان از سرمای این کلمات به خودم لرزیدم . اما به روی خودم نیاوردم

: هرچه قسمت باشه همون میشه ... دیگه کار از این حرفا گذشته ... توکل کن

این حرفها خودم را هم آرام نمیکرد ، چه برسد که بخواهد این دختر رنج دیده را آرام کند.

نگاهش کردم

خیلی جوان بود، ابروهای سیاه و چشمهای سیاهترش گیرایی خاصی داشت

یک مانتوی گشاد سرمه ای به تن داشت و روسری آبی... کفشهای تابستانه قرمز رنگ

ماه آخر بود و حسابی همه چیز به تنش تنگ مینمود

حتی انگار پوست تنش هم کم آورده بود

منشی دکتر که اسمش را صدا زد بلند شد و گفت تو نمیخواهد بیایی...

تکان نخوردم...

بهرحال من دوستش بودم ... نه مادرش.. میخواستم برایش رفاقت کنم نه مادری

هرچند مادری داشت که هم دوست بود و هم مادر

هم رفیق بود و هم غمخوار

رفت و برگشت... چشمهایش سرخ و دماغش سرختر

گفت : سه روز دیگر بیمارستان شریعتی...

گفتم : نگران نباش همراهت می آیم...

گفت : همراه زیاد دارم ... نگران نیستم... دلگیرم ، دلگیرم از دنیایی که اینهمه تنگ است...

انگار کلمه تنگ را جوری ادا کرد که تنگنای دنیا را روی گلویم حس کردم ... چیزی در دلم لرزید... آشوب شدم

خوب یادم هست که در آستانه جدایی فهمیده بود که باردار است و برای همین هنوز طلاق نگرفته بود و منتظر تمام شدن قضیه بارداریش بود.

هرچه دیگران اصرار کردند نتوانستند راضیش کنند که آن طفل معصوم را از به دنیا آمدن محروم کند.

وکیلش ساعتها با او حرف زد و راضیش کرد که طفل را در بیمارستان به خانواده پدریش تحویل دهند، بدون استفاده از حق حضانت و بقیه قضایا....

برایش سخت بود اما ... همه ی لحظه ها یک چشمش اشک بود و یک چشمش خون... اما میخندید و لالایی میخواند... میخندید و قصه میگفت ... میخندید و شبها با طفلش جلوی پنجره نجوا میکرد...

میگفت: اگه همین نه ماه باید برایش مادری کنم... باید عشق را در همین نه ماه بیاموزد... باید دوست داشتن را بیاموزد... نباید بفهمد این دنیا جای قشنگی نیست

و به راستی دنیا برای این مادر و فرزند جای قشنگی نبود

و به راستی دنیا برای این مادر و فرزند تنگ بود

چند روز بعد که به دیدنش رفتم نه دیگر پوستش برایش تنگ بود و نه لباسهایش

اما دیگر چشمهایش هم نمیدرخشید

گفت : حالا باورم شد که جدا شده ام ...

نتوانستم لبخند بزنم و شوخی کنم... نتوانستم حتی شکلاتهایی را که برایش برده بودم نزدیک ببرم

روی اولین میز گذاشتم و کنار تختش نشستم

انگار این درد به جان من هم ریشه زده بود ... حرف هم برای گفتن نداشتم... حتی جرات پرسیدن اینکه آن روز چه گذشت

سکوت خانه و نبودن طفل ...

دیگر نیاز به توضیح نبود...

گاهی

یک پایان تلخ... بهتر از یک تلخی بی پایان است