قصه (20)

باید یک عذرخواهی بکنم برای این پایان....

دیگر نوشتن از اینهمه درد کار من نبود.....

 طلاق... این اسم منفور... حالا نوشدارویی بود برا مهرانه

شاید لازم بود

باید تمام میشد این کابوس و بی سر و ته

مهرانه تقاضای طلاق داد... بدون حضور وکیل ... فقط از وکیل مشاوره میگرفتند... وکیلی لازم نبود... آنقدر همه چیز واضح و روشن بود که برای هیچ کارشان نیاز به وکیل نداشتند... فقط با یک وکیل مشاوره های ریز و درشت کرده بودند

پیش قاضی رفت... قاضی پرسید مهریه ؟؟؟؟؟ مهرانه گفت : مهرم حلال جانم آزاد...

قاضی مرد پخته ای بود... نگاهی به مهرانه کرد... دخترم در این سن ... با اینهمه مدرک؟؟؟؟ مهریه حق توست... من پدرانه به تو توصیه میکنم تقاضای مهریه ات را داشته باش...

دیگر هیچ چیز در تحمل مهرانه نمیگنجید

قاضی به پدر مهرانه گفت : اگر دخترتان بی طاب شده در یک پرونده جداگانه تقاضای مهریه کنید، جریان طلاق تمام میشود و طلاق سریع تر انجام میشود و بعد مهریه... مهرانه نمیشنید... کلافه بود... نمیخواست ... هیچ نمیخواست... دیگر دست و پایش در این قفس جا نمیشد... نفس کم آورده بود

آن طلاق سریع... با آنهمه مدرک و دلیل... با آنهمه حکم قانونی و دادگاهی بیشتر از دوسال طول کشید

عموی عدنان هرچه در توانش بود به کار برد تا مهرانه را بیازارد... تا قرارهای قانونی کش دار تر شوند... تا اعتراضها تجدید شوند... دادگاههای تجدید نظر طولدار شوند... و .... در آخر بعد از دو سال از آن قرار یکساله.. مهرانه توانست طلاقش را بدون حضور عدنان ثبت کند.... دیگر حتی بعد از آن روز کذایی... آن روزی که عدنان را کنار آن زن دیده بود... حتی با عدنان چشم در چشم هم نشد....اما شنید که عدنان با یک زن دیگر در یک خانه ی دیگر در فلان خیابان زندگی میکند...طلاقش ثبت شد... و تمام

این قصه ی تلخ با فرجامی تلخ تر به پایان رسیده بود...مهرانه احساس آزادی نکرد

احساس خوب بودن نکرد

هرچه نگاه میکرد مثل کسی بود که حالا تنها در وسط یک چاه عمیق ایستاده است....

به طور عصبی چاق شده بود... پرخوری های نادانسته... کارکردنهای بی پایان... بی خوابیهای دیوانه وار

و مهرانه ای که هیچ نمیگفت... شکایت نداشت... اعتراض نمیکرد...در سکوتش داشت از خودش انتقام میگرفت... از بی خیالیهایش...

حالا میدانست که در روزهایی که فکر میکرد پسران صاحب خانه به خانه ی تازه اش رفت و آمد میگنند، این عدنان بود که با زنهای مختلف به خانه میرفته و در تختخواب او به او خیانت میکرده است...

حالا میدانست تمام روزهایی که پدر درب دفتر را از پارکینگ بسته بود، متوجه شده بود که شبها عدنان به دفتر میرود و از پولهای دخل برمیدارد....

حالا میدانست آن عکسها با اسم چه کسی چاپ شده بود

حالا میدانست طلاهایش را عدنان برای چه میبرده است

حالا میدانست عدنان صحبهای زود به ورزش نمیرفته

حالا خیلی چیزها روشن شده بود... حالا میدانست که عدنان سالهای زیادی با دختر عمویش رابطه داشته است... حالا کابوس تکمیل بود...

از هر طرف میرفت یک نارو خورده بود

از هر سمت نگاه میکرد یه نادانی کرده بود و هیچ جوره آرام نمیشد

قصد داشت در همین رخوت بماند... فکر میکرد در رخوت خواهد مرد و راحت خواهد شد...

هیچ آرزویی نداشت

هیچ خواسته ای نداشت

حتی برای کارش که اینهمه شور و انرژی داشت... دیگر هیجانی نمیدید

معنویتهایش را هم گم کرده بود

هیچ برایش نمانده بود

یکباره در یک روز همه چیز را از دست داده بود و به خاطر دیگران حتی برای اینهمه شکست سوگواری نکرده بود

حالا هم نمیکرد

گریه نمیکرد

تا اینکه خداوند خواست نور بر دل مهرانه بتاباند... به ناگهان در عرض یک هفته پدر و مادر به مهرانه خبر یک سفر حج عمره را دادند...

مهرانه نمیدانست بخندد یا گریه کند... اشک به پهنای صورت آغاز به باریدن کرد

مگر باورش میشد... هفته بعد عازم مکه باشد؟ اصلا برایش قابل درک نبود

در کنار پدر و مادر ... لایق زیارت خانه خدا شده بود...

مهرانه تا آن روز قرآن را ختم نکرده بود... اطلاعات زیادی هم از نحوه ی حج ، فسلفه آن و ... نداشت

بعد از این خبر مهرانه به طور شبانه روزی شروع به خواندن قرآن کرد... قرآن را به طور کامل ختم کرد

کتابهای بسیاری خرید و در همان یکی دو روز آنقدر خواند و خواند تا لبریز از شوق پرواز شد...

مهرانه همه ی دردهایش را در آن سفر اشک ریخت...همه ی دردها را با خدا نجوا کرد و دانست خداوند شنوایی هست که صدای بندگانش را به خوبی میشنود

بعد از بازگشت از این سفر روحانی مهرانه دختر دیگری بود.. دیگر شکست خورده و در خلسه نبود

رژیم غذایی کاملی گرفت ... به وزن ایده آلش رسید.. قرآن خواندن شد همدم روزانه اش... شغلش دوباره به اوج رسید... و آنقدر خندید تا دیگر هیچکس حتی به یاد نیاورد روزگاری را که مهرانه مرده ای متحرک شده بود...

مهرانه روزهای متفاوتی را پیش رو داشت... روزهایی که با روزهای رفته تفاوتهای بسیار داشت... مهرانه دیگر ساده اعتماد نمیکرد اما بدبین نشده بود... مهرانه دیگر همه ی مردم را با یک چشم نمیدید... چشمهایش را باز کرده بود و سعی میکرد همه ی دنیا را با خوبی و بدیهایش یکجا ببیند... حالا دیگر همه ی دنیا شعر و شور و شوق نبود... دنیا خوبی داشت... بدی داشت... شیرینی داشت... تلخی داشت... مهرانه باید روزهای رفته را نیز جبران کند... باید از اول متولد شود... بزرگ شود... قد بکشید و ققنوس وار از میان آتش برخیزد... مهرانه به دنبال فرداهایی که نه به میل دیگران و نه به معیارهای آنها... بلکه به میل خودش با خط کش افکار خودش رفته است... رفته است تا آینده را آنگونه بسازد که لایقش است... که دلش میخواهد... مهرانه سالها بعد به همه ثابت خواهد کرد میشود عاشق بود و عاشق زندگی کرد حتی پس از شکستهای سهمگین... میشود عاشق بود و عاشقی کرد بدون انتظارات بسیار...

مهرانه دختر تازه ای شد...

پایان..............