قصه (15)

 باز عدنان رفت

و مهرانه ماند و هزار علامت سوال

علامت سوالهایی با هزاران سوال بی جواب....

شب شد ... تاریک شد... عدنان نیامد... پدر باز برای شب سوم آمد... دیگر مهرانه بی طاقت شده بود

دلش نمیخواست حتی پدر به او کمک کند

میخواست تنها باشد... هیچکس نباشد... اما پدر آمد

عدنان دیرتراز هر شب و آشفته و سراسیمه به خانه بازگشت... پدر از او پرسید کجا بودی؟

با گستاخی گفت که دوست ندارد جواب و سوال پس بدهد... پدر از همانجا به پدر عدنان زنگ زد

گفت که بیایند... گفت که اصلا خبر دارند....

پدر و مادر عدنان آسیمه سر آن وقت شب به خانه مهرانه آمدند... و با گستاخی چند برابر پسرشان گفتند که پسرشان سرکار است... زحمت میکشد.. برای زندگی دختر آنها... پدر مهرانه دیگر آرام نبود... دیگر قرار نداشت... گفت که اگر لازم است عدنان بداند که اگر پدر مهرانه کوچکترین خطایی ببیند عدنان را نخواهد بخشید و پدر و مادر عدنان بدون توجه به حال عروس جوان، تقصیرها را به گردن مهرانه می انداختند... میگفتند که مهرانه آشپزیش خوب نیست.. پدر مهرانه آن وقت شب به مهرانه گفت که میز را بچیند... مهرانه آن شب سالاد بی نظیری درست کرده بود و پلو خورشت جاافتاده... در کنارش دو مدل دسر... هندوانه ها را به شکل قلب قالب زده بود... و وقتی میز چیده شد... همه سکوت کردند...

آن شب مهرانه از دست پدر و مادر عدنان رنجید... از اینکه به جای اینکه مهرانه را دختر خودشان بدانند، تقصیرها را گردن مهرانه انداختند...

پدر مهرانه با عدنان به سختی برخورد کرد... حتی لحظه ی رفتن به او گفت که تهدیدها را جدی بگیرد... پدر مهرانه به عدنان گفت: ماه هرگز پشت ابر نمیماند و بهتر است اگر عدنان مهرانه را دوست میدارد، فکری به حال زندگیش بکند

همه رفتند

مهرانه روی کاناپه کنار هال نشست

به عدنان نگاه کرد

مهرانه عدنان را دوست میداشت؟ آری... همسرش بود... به عدنان گفت بیا حرف بزنیم

عدنان سیگاری روشن کرد... مهرانه اشک میریخت

سیگار کشیدن درحریم خانه مهرانه بی حرمتی بود

در آن شب اردیبهشتی... مهرانه در جهنمی داغ دست و پا میزد... حرف نزدند.... عدنان مهرانه را به خفه شدن دعوت کرد... و مهرانه پذیرفت

مهرانه به تخت خواب رفت ولی هرچه منتظر شد از عدنان خبری نبود... صداهایی از زیرزمین میآمد... اما آنها که در زیر زمین چیزی نداشتند... مهرانه ی خسته به خواب رفت

روزهای شلوغ و پرکار دفتر مهرانه بود

این روزها آنقدر کار و کاسبی مهرانه و پدرش بالا گرفته بود که به زحمت ثانیه ای برای استراحت پیدا میشد... دو هفته ای بود که پسرعمه ی مهرانه نیمه وقت برای کمک به دفترشان میرفت... یک خانم به نام سارا هم به طور ثابت برای صبحها استخدام شده بود و روزهای پرکاری سپری میشد

صبح که مهرانه از خواب بیدار شد، در کمال تعجب دید که عدنان نیست، وقتی به دفتر رفت پدرش به او گفت که عدنان ساعت 5 صبح از خانه بیرون رفته... مهرانه تعجب کرد... اما چیزی نگفت

مثل تمام روزهای شلوغ دیگر مهرانه به سختی مشغول کار بود... سارا هم کمکش میکرد... تلفن زنگ خورد، مهرانه گوشی را برداشت...سفارش کار نبود، کسی پشت خط سراغ پدر مهرانه را میگرفت... یک خانم ناشناس که خودش را معرفی نکرد... خانمی که با حرفهایش تمام دنیای مهرانه را به آتش کشید...

حرفهایی که هر کلمه اش کافی بود تا قلب مهربان و آرام و صبور مهرانه را هزار تکه کند

آن زن خودش را یک دوست معرفی کرد و به پدر مهرانه گفت که همسر مهرانه یک معتاد و مواد فروش حرفه ای است و در کنار یک خانم دیگر در حال زندگی موازی با مهرانه است.....

پدر میلرزید و مهرانه که صدای آن طرف تلفن را نمیشنید کنار پای پدر زانو زده بود و با نگاهش التماس میکرد....

پدر گفت که نمیتواند به یک تلفن اعتماد کند... نمیتواند حرفهای یک صدا را باور کند و آن صدا... و آن صدا... و آن صدا

دلیل هایی با مدرک آورد .... گفت حاضر است مدارک را به دستشان برساند... باز پدر گفت که مدارک ناشناس قابل استناد نیستند

آن صدا این بار تیر آخر را زد.... گفت آدرس خانه ی مشترک عدنان را خواهد داد...

ادرس نوشته شد... مادر .... پدر... اشک.... و مهرانه بدون صدا به دفتر بازگشته بود.. کارهای شیفت صبح را تمام کرد

به خانه اش رفت ، لباسها را داخل ماشین لباسشویی جا داد

جارو زد

گردگیری کرد....

و برای شیفت بعدازظهر به دفتر بازگشت... با پسر عمه صالح مشغول کار شدند....

پدر به دایی و عموی مهرانه زنگ زد و گفت به خانه آنها بیایند، نه آن عمویی که رفیق لحظه های مهرانه بود... چون این روزها مهرانه و عمو کدر بودند...

آن روز ظهر وقتی مهرانه در حال انجام کارهای روزمره بود... عمو و دایی و پدر جلسه گرفتند

قرار گذاشتند به تلفن اکتفا نکنند

به آن آدرس رفتند... ماشین عدنان آنجا بود

زنگ زدند... و دیدند که عدنان از کوچه پشتی گریخت

پیگیر شدند... تحقیقات جدیدی آغاز کردند و هر لحظه چیزهایی شنیدند که در بهت و حیرت فرو می رفتند

شب شده بود... مهرانه و صالح کارهای روز را مرتب کردند و صالح که ازهمه چیز خبر داشت برای مهرانه نگران بود... مهرانه ای که انگار برایش هیچ رخ نداده

مهرانه به خانه ی خودش رفت ... در کمال تعجب همه با هم به خانه اش آمدند....مهرانه چای درست کرد

میوه آورد

نمیدانست چه شده... عموی مهرانه...شروع کرد برای مهرانه شرح دادن.... مهرانه انگار زیر آب بود و صداهای عجیبی میشنید که مفهومشان را نمیدانست... آرام آرام مهمانها به خانه هایشان رفتند... عمو گفت که آنجا میماند... عمو و همسرش نشسته بودند و مهرانه مثل یک روح سرگردان در حال آماده کردن شام بود.. عمو هرچه میگفت مهرانه نمیشنید... ناگهان در کمال حیرت درب خانه باز شد و عدنان به خانه آمد... با وقاحت تمام حتی به عمو سلام هم نکرد...

پدر به عمو سفارش کرده بود که اگر عدنان به خانه آمد کاری به او نداشته باشند

پدر بعدازظهر با مشاورین نیروی انتظامی به یک جلسه رفته بود... اینها پشت پرده هایی بود که مهرانه اصلا نمیدید

عدنان به اتاق خواب رفت

چمدان را از روی کمد برداشت و روی تخت پرت کرد

مهرانه از او پرسید : چه میکنی؟

عدنان: به تو مربوط نیست

عدنان کشوی میز پاتختی را بیرون کشید و مدارکش را داخل چمدان ریخت و کشو را به سمت دیوار پرت کرد

مهرانه بیدار شده بود؟ مهرانه ترسیده بود؟ مهرانه شکست؟ مهرانه ....

مثل شیر غرانی به سمت عدنان رفت... حق نداری اتاق خواب مرا نامرتب کنی... کشو را سرجایش بگذار

عدنان مهرانه را به عقب هل داد و خواست کشوی بعدی را بیرون بکشد

مهرانه دستش را گرفت و چنان عدنان را به سمت کمد هل داد که عدنان حیرت کرد

عدنان دستش را بالا برد که اولین سیلی زندگی را به مهرانه بزند... عموی مهرانه پشت سرش مهرانه ایستاده بود و عدنان ترسید که به مهرانه سیلی بزند... اما مهرانه غرید... سیلی محکمی به عدنان زد و گفت : خانه ی عشقمان را ویران کردی؟ از این خانه بیرون برو... دیگر حرکات مهرانه ارادی نبود... عدنان را به بیرون از اتاق هل داد و بعد به سمت درب خانه ....